Regelen, regelen, regelen en nog eens regelen.
Soms lijkt het alsof andere mama's het allemaal voor elkaar hebben.
Er moet zóveel geregeld worden. Ik heb het daar sowieso al niet makkelijk mee, zelfs wanneer ik nog geen kinderen had leefde ik een beetje volgens het 'we zien wel' principe.
Nu word ik zo hoorndol van al dat geregel... een keer een dagje opvangen door ziekte of door staking op school dat lukt nog... maar die ellendige weekschema's, maandag dit, dinsdag dat, woensdag - om de twee weken - zus of anders zo, weekends van her naar der.
De keren dat ik al aan de verkeerde deur stond, omdat ahja... het is de eerste dinsdag van de maand en dan is mijn dochter bij haar ene oma.
En nu beginnen kijken voor zomerkampjes. Het lijkt wel of ik weer de zotste festivaltickets moet proberen bemachtigen. Iedereen staat paraat, stipt om 18u begint de bestelling van zomerkampjes. Amper 3.5 jaar oud... pfff... en zonder er iets van te kennen moet ik hem 5 weken zien te verpatsen bij één of andere organisatie waar hij niemand kent. Proberen afspreken met andere ouders blijkt ook een soep, want iedereen heeft andere weken een oplossing nodig of gaat voor halve dagen.
Ik voel me soms echt een slechte mama hierdoor.. hoewel ik al deze gevoelens ook heb net omdat ik ze zo graag bij mij zou houden... en wil dat ze gelukkig zijn. Moet gewoon de knop kunnen omdraaien, dat ik toch niet op voorhand kan voorspellen hoe het zal gaan.
Mijn kinderen merken hier uiteindelijk ook niet veel van denk ik.. mijn zorgen en paniek komt meestal 'savonds of wanneer ik met andere mensen erover praat en besef dat ik weer iets 'tijdig' vergeten organiseren ben.
Zijn er nog ouders die hier moeite mee hebben? Die eigenlijk liever gewoon zouden genieten van dag tot dag en geen superplanners en supermama's zijn?
reacties (0)