Weer hoop

Zo daar ben ik weer eens. En ik voel me goed!

De update:
Na de vorige keer bleef het onrustig daarbinnen en het bloedverlies bleef telkens aanhouden. Op vrijdag 28 februari was het zo erg dat ik nauwelijks heb geslapen van de buikpijn. Midden in de nacht zat ik huilend op het toilet van de pijn en er kwamen wederom heel veel grote stolsels uit. Maar niks waarvan ik dacht, hmmm dat zou weleens iets anders dan 'gewoon' oud bloed kunnen zijn. Langzaamaan werd ik ook iets nuchterder en ik dacht: Nou, we zien het volgende week woensdag wel op de termijnecho.

5 maart was het dan zover. Om 15.30 uur hadden we de afspraak voor de termijnecho. Daar zat ik weer en toch weer vol zenuwen gingen we naar ons kindje kijken. Yes! Het kindje zat er nog! Hij/zij lag lekker te slapen en de echoscopiste besloot dat het tijd was om wakker te worden, want anders ging de meting niet lukken. Even een beetje duwen met de echokop en ja hoor, daar was ons wakkere kleintje. Lekker bewegen en telkens omdraaien. Haha! Het meten was nog best even lastig, maar het lukte. 10 weken en 3 dagen. Een week minder ver dan ik dacht, maar prima gegroeid volgens de vorige echo. En wat is dat mooi om te zien hoe snel zo'n kleintje groeit. In ene had het beentjes met hele kleine voetjes eraan, terwijl het 1,5 week daarvoor nog van die stompjes waren. Zo schattig!

Inmiddels kan ik zeggen dat ik nu precies een week niet meer heb gebloed! Wat is dat fijn zeg! Ik blijf iedere keer nog wel mijn toiletpapiertje checken, maar ik begin langzaamaan te geloven dat het over is. Aankomende donderdag hebben we de echo voor de combinatietest, dus dan mogen we weer even naar binnen kijken. Ze zouden dan ook weer even naar het bloed in de baarmoeder kijken, dus hopelijk is dat nu ook een heel stuk minder. Ik blijf het nog wel spannend vinden totdat we hebben gezien donderdag dat het goed gaat daarbinnen en dat de nekplooi niet vergroot is, maar ik begin er vertrouwen in te krijgen. En dat is een lekker gevoel. We hebben het zelfs dit weekend al aan onze familie verteld. Volgend weekend gaan we het waarschijnlijk ook aan mijn stiefdochter van 10 vertellen. Van de vorige keer weet ze helemaal niks, omdat we het wilden gaan vertellen na de termijnecho, maar toen bleek het mis te zijn, dus dat is er nooit van gekomen.

Ja, het wordt toch wel echt nu. En ik ben blij en hoopvol!

Bedankt voor alle lieve berichtjes weer!