De droom is voorbij...

Eindelijk was het zover (woensdag 30-10), we mochten voor de termijnecho. Zou alles goed gaan? Zou de uitgerekende datum worden aangepast? Wat waren we benieuwd...

Na wat korte vragen mocht ik gaan liggen voor de echo. Uitwendig was het wel erg moeilijk te zien. De baby lag helemaal naar achteren en ondanks dat ik slank ben lukte het niet om hem goed in beeld te krijgen. Dan maar inwendig. En ja hoor, daar was ie! Ik keek meteen of ik een hartje zag kloppen en ik ben zelf arts dus ik weet waar ik moet zoeken, maar ik zag niks... Langzaamaan kreeg ik het steeds warmer. De gynaecoloog keek en keek... Ik dacht alleen maar: zeg niet wat ik ook zie... Alsjeblieft...
'Je ziet dat ik lang heb gekeken, maar het is niet goed meid...' Dit kan niet!!! 'Kleed je rustig aan en dan praten we verder over wat we nu moeten doen.' De tranen kwamen meteen en ik wist even niet wat ik moest denken...

Vervolgens krijg je allerlei informatie over je opties: afwachten, pilletjes om het op te wekken of curettage. Afwachten is voor mij geen optie. Dat kan ik psychisch niet aan... Een ingreep vind ik eigenlijk best wel eng, maar zijn pilletjes een optie voor mij? Ik vind de pijn en het bloedverlies dat daarbij komt kijken ook best wel eng en zeker als ik alleen thuis ben met mijn dochtertje... En dan het idee dat ik vervolgens de resten van mijn baby in het toilet zie liggen... Ik wist het even niet. We hoefden niet meteen te beslissen en konden een nieuwe afspraak maken voor wanneer wij wilden. We maakten een afspraak voor de volgende dag. Dan kon ik er even over nadenken. Mijn vriend liet de beslissing aan mij over. En wat was ons dochtertje ontzettend lief voor me. 'Mama, heb je verdriet? Ssst, stil maar. Ik haal je traantjes wel weg.' (net 2 jaar)

Een paar uur later was ik eruit: het werd de curettage.

Een vreselijke avond en nacht volgden... Een missed abortion... Wij? Ik? Waarom? Wat is er mis met ons kindje? Waarom lost mijn lichaam dit niet zelf op? Nog een paar dagen en we waren bij de 12 weken... De baby was alleen niet verder gegroeid dan 9 wkn en 2 dgn... Veel gehuild en veel geknuffeld.

De volgende dag bij de gynaecoloog maakten we ons besluit kenbaar: curettage. We kregen nogmaals een echo omdat ik dat toch wel graag wilde. Niet dat ik dacht dat het hartje in ene weer zou kloppen (hoewel je altijd een bepaalde irreëele hoop houdt) maar ik vond het wel fijn om onze baby nog een laatste keer te zien.
Bij de balie maakten we een afspraak. Waarschijnlijk kon het morgen al als ik wilde, maar ze kregen zo gauw even niemand te pakken dus ze zouden me terugbellen. Even later werd ik inderdaad gebeld: het kon morgen al. Het ging wel erg snel allemaal, maar eerlijk gezegd had ik ook zoiets van: laat het dan ook maar snel gedaan zijn. Het idee dat ik een overleden baby in mijn buik had deed me ook wel erg veel verdriet.

Na weer een nacht waarin we nauwelijks een oog dicht hadden gedaan hadden we de wekker vroeg gezet, zodat ik voor 6.30 uur nog snel iets kon eten. De rest van de dag moest ik natuurlijk nuchter zijn en hoewel ik niet echt trek had moest ik wel iets naar binnen krijgen. De dag kroop voorbij, maar om 11.30 uur gingen we de deur uit om ons dochtertje naar opa en oma te brengen en om 12.20 uur waren we in het ziekenhuis. We moesten er om 12.30 uur zijn en na een tijd te hebben gewacht op de afdeling werden we naar onze kamer gebracht waar we te horen kregen dat het O.K.-programma uitliep en ik waarschijnlijk pas rond 15.30/16.00 uur  naar de O.K. gebracht zou worden. Zucht... Nog langer wachten... Weer kwamen de tranen... Ach, dat was ik ondertussen wel gewend...

Ik was zo dom geweest om er niet aan te denken om iets mee te nemen voor mezelf om me af te leiden. Daar zat ik dan... Tegenover me werd er alleen maar Turks gesproken en mijn vriend had de laptop in gebruik omdat hij echt wat dingen moest afwerken voor zijn werk. Gelukkig boden mijn tante en oom aan om even langs te komen. Dat was wel erg prettig. Om 14.25 uur kwam de verpleegkundige langs om te zeggen dat ik me om 14.30 uur moest omkleden, mijn paracetamol en temazepam in moest nemen en op bed moest gaan liggen. Tegen 16.00 uur kreeg ik te horen dat ik naar de O.K. moest. Nu kwam het wel heel dichtbij. Weer kwamen de tranen... Op naar de lift. Nog een paar laatste knuffels en kussen en daar ging ik. Ik moest nog tot ongeveer 16.35 uur wachten voor ik echt aan de beurt was. Gelukkig waren ze allemaal heel lief voor me. Iedereen sprak me erg geruststellend toe. Voor ik het wist werd ik al in slaap gemaakt.

Toen ik wakker werd en op de klok keek was het 17.00 uur. Dat was snel gegaan. Ik had in eerste instantie niet echt veel pijn, maar ik was wel erg verdrietig. Helaas kwam de pijn ook al snel daarna. Ik kreeg een warme deken op mijn buik en wat extra pijnstilling in mijn infuus. Er werd me al snel gevraagd of ik terug wilde naar de afdeling. Dat wilde ik wel graag. Rond 17.45 uur was ik weer op de afdeling waar ik van mijn vriend te horen kreeg dat de artsen langs waren geweest en hem hadden verteld dat alles goed was gegaan en ze binnen enkele minuten al klaar waren geweest. De pijn was ondertussen vreselijk en ik was blij toen de diclofenac in mijn infuus eindelijk ging werken. Rond 19.00 uur moest ik nog naar het toilet van de verpleegkundige. En ja hoor, daar was het bloedverlies... Vreselijk confronterend... Dat had ik de komende maanden helemaal niet willen zien... Na nog een anti-D prik te hebben gekregen ivm mijn negatieve bloedgroep, mochten we rond 19.30 uur naar huis. Lekker ons meisje ophalen bij opa en oma.

Eindelijk thuis, die kleine in bed gelegd en toen met 2 paracetamol in bed gaan liggen. Het is voorbij... Ik ben nog steeds misselijk, maar niet meer zwanger... Afgelopen nacht werd ik ook voor het eerst wakker zonder honger... Dat was confronterend en pijnlijk zeg... Ik ben dus echt niet meer zwanger... Het lijkt soms net alsof het nooit is gebeurd en aan de andere kant weet ik dat een zwangerschap voor ons nooit meer hetzelfde zal zijn...

Ondertussen gaat het 2 dagen na de ingreep best aardig met me. Lichamelijk gaat het zelfs wel goed met me. Gisteren zelfs helemaal geen bloedverlies gehad. Na veel krampen vannacht, vandaag wel weer bloedverlies, maar de buikpijn is met paracetamol goed onder controle te houden. Geestelijk zal het wat langer duren allemaal. Over het algemeen gaat het wel, maar af en toe zijn er momenten dat het plots weer boven komt. We praten veel met elkaar en uiteindelijk zal ik het wel een plekje kunnen geven. Ik geef het gewoon de tijd...