Het is voorbij .. het zou een jongetje geweest zijn
Hallo,
Kleine uk is ondertussen al weggehaald. Het gebeurde op 24 augustus. Ik had voordien niet echt veel kracht om er een blog over te schrijven; Maar dus, ziehier mijn blog.
Op maandag 20 augustus hebben we dus de vlokkentest gehad en reeds woesdagavond 22 augustus kreeg ik het resultaat te horen: kleine uk had trisomie 18. Volgens de dame (geneticus) die ik aan de lijn had, zijn deze kindjes praktisch niet levensvatbaar. Meestal gaan ze al dood in de buik. En indien ze geboren worden, leven ze maar een paar uren of een paar dagen. Er was dus geen andere keus dan het laten weghalen.
Ze hebben snel voor een datum gezorgd, aangezien ik bijna 3 maanden ver was.
Uiteindelijk ging de abortus door op vrijdag 24 augustus.
De ingreep duurde ongeveer 45 minuten. Ik hoef jullie waarschijnlijk niet vertellen dat de ingreep zowel fysiek als mentaal heel pijnlijk was. Gedurende de ingreep liepen er voortdurend tranen over mijn wangen. Ik heb zelfs een keer ‘mama‘ geroepen. Zo vreemd: ik ben zelf moeder en dan lig ik daar om mijn moeder te wenen terwijl ze mijn kindje aan het weghalen waren. Maar ik had echt mijn mama nodig op dat moment...
Mijn man was mee naar het hospitaal maar hij kreeg de toelating niet van de verpleegster om aanwezig te zijn tijdens de ingreep. Hij is op de kamer moeten blijven wachten.
Een uurtje na de ingreep mocht ik al naar huis. De dagen na de ingreep was ik wel nog heel zwak door het vele bloedverlies en nu ben ik uiteraard ook nog wat verdrietig om het verlies van kleine uk.
Toch heb ik al besloten dat ik nog steeds een brusje wil voor Sebastian. Volgens de geneticus is er niet veel kans dat het volgende kindje (indien er een volgende komt en de natuur ons gunstig gezind is uiteraard ...) ook trisomie heeft. Noch ikzelf, noch mijn man Gerrit zijn drager van genetische afwijkingen. Volgens de geneticus was de trismomie van onze kleine uk gewoon een toevallige fout tijdens de celdeling bij de conceptie.
Oh, ja en kleine uk zou een jongetje geweest zijn ...
Ik ben nog steeds heel verdrietig en ik weet dat er tijd zal nodig zijn om te verwerken dat ik rond 1 maart 2013 dus toch geen baby’tje ter wereld zal brengen.
Veel liefs,
reacties (0)