Lieve vriendinnetjes,
sommigen van jullie wisten het al, maar nu mijn naaste familie het weet mag het in een blogje:
IK BEN ZWANGER!!! 24 juli 2011 uitgerekend.
We zijn nog maar 3 maanden bezig, omdat mijn man het daarvoor bij 1 kind wilde laten. Ineens was hij "om" . Ik ging er oprecht van uit dat het langer dan een jaar zou duren,omdat het met Luuk ook 9 maanden duurde voordat ik zwanger was.
Gisteren was ik overtijd, maar vorige maand was ik ook 2 dagen overtijd, dus ik verwachtte er niets van.
Ik ging smorgens testen zodat ik zeker wist dat ik NIET zwanger was. Ik plaste over de teststrip heen, en zag gelijk een minnetje ( - ) verschijnen. Ik zeg nog tegen mijn man:"nou, dan zal ik vanmiddag wel ongesteld worden". Ik leg de test weg, rond het toiletbezoek af, kijk nog een keer -ongeveer 15 seconden na de negatieve test- en ik zie een steeds dikkere plus ( + ) ontstaan!
Nou, toen ben ik even gaan dansen hoor.
Gelijk gisteren mijn zusje, oma, ouders en schoonmoeder verteld, die erg enthousiast waren.
Vandaag hebben we de begrafenis van mijn opa gehad, en na afloop, in de zaal, toen de andere gasten al weg waren, heb ik het mijn oom en tante verteld... die konden ook wel wat goed nieuws gebruiken.
Mijn tante werd emotioneel en vond het zo leuk.
En vanavond zijn we langs mijn 2 zwagers en hun gezinnen gereden en hebben het hun ook verteld.
Nou, ik moet zeggen dat dit een goede afleiding is van het verdriet.
Ik vind het wel erg moeilijk, omdat mijn opa enoooooorm gek op kinderen was, en al helemaal op zijn kleinkinderen en achterkleinkinderen. Ik had hem zo enorm graag verteld dat hij voor de 4e keer overgrootvader zou worden. Maar ik houd mezelf voor ogen dat hij het nu niet mist. Hij is op een betere plek, alleen voor mijzelf zou het zo leuk zijn als hij het zou weten. Dat moet ik nu zien te verwerken.
Mijn tante zei dat ze gelezen had dat te veel verdrietige emoties niet zo goed kunnen zijn voor de ontwikkeling van de prille vrucht. Nu besef ik dat ik er niets aan kan doen dat ik verdrietig ben, ik hield zo enorm veel van mijn opa. Hij was mijn beste vriend, ik heb daar bij elkaar opgeteld jaren gelogeerd, dus dat verdriet kan je niet negeren. Maar ik maak me nu wel een beetje zorgen. Ik weet dat er bij verdriet een stofje in je hersenen wordt aangemaakt. Stel dat die stof invloed heeft op de ontwikkeling?!?!
Ach, ik kan er niets aan veranderen, ik geniet, en ik huil... erg dubbele tijd. Maar ik ben wel blij dat ik KAN genieten. En ik vind het zo'n groot wonder dat ik weer zwanger ben, ik ben God zooooo enorm dankbaar.
Al ben ik erg bang dat het nog fout kan gaan, ik zet die gedachte van me af.
Zoals mijn opa me heeft geleerd:"een mens lijdt het meest hetgeen hij vreest".
1 van de duizenden mooie herinneringen.
Een fijne avond allemaal!
reacties (0)