11 + 3 weken # ANGST

Zoals sommige van jullie al weten is onze vakantie niet door gegaan. Halverwege onze reis kregen wij een droevig telefoontje en besloten om te keren. De opa van mijn man was erg ziek, leukemie. En was overleden...

Vol schrik en verdriet zaten we stil in de auto.

En zo stonden opeens de laatste dagen in het teken van verlies en verdriet ipv even weg te kunnen van alles om wat nieuwe positieve energie te krijgen. Iets wat we beide zo hard nodig hadden.

Ondertussen verlopen de dagen weer wat rustiger. Of tenminste... zo lijkt het. Van binnen sla ik ongeveer doodsangsten uit. Ik voel me moe, maak me veel zorgen om het kleine babytje in mn buik, ben bang dat Ali Akbar iets zal overkomen en de herinneringen van Mohammad Mahdi stromen als regen over mn heen. Of soms zou ik zelfs kunnen zeggen dat het eerder voelt als een heftige hagelbui.

De angst wordt met de dag groter en zie erg op tegen de tijd die ons nog te wachten staat. Ik heb hoop... Hoop dat de 12 weken echo, maar vooral de 20 weken echo me rust kan geven. Ik hoop dat ik er nog op durf te vertrouwen dat het echt waar is, en alles ok is.

Gisteravond vroeg mijn schoonmoeder me opeens 'heb jij misschien een klein babytje in je buik?' En heb het haar dus maar eerlijk verteld. Ze was dol gelukkig. Zo blij heb ik haar sinds een lange tijd niet meer gezien, sinds haar vader zo ziek werd. Ook mn schoonzus kon haar geluk niet meer op. Ik heb verder niets laten merken en vrolijk mee gepraat. Maar ik was hier nog niet klaar voor! Ik wilde dit nog helemaal niet delen. De rest van de avond heb ik moeten aanhoren wat ik allemaal wel en niet moet doen en wat goed is voor de baby en ik niet bang hoef te zijn.

Vannacht werd ik dan al weer wakker vanuit een nachtmerrie. Waarin ik zag dat Ali Akbar zou overlijden en ik hem ook kwijt zou raken. En nu stort ik weer eens even in...

Terwijl de tranen over mijn wangen stromen probeer ik dus hier maar even wat van me af te schrijven. Mijn man is al weg van huis helaas. Gistermiddag vertelde ik nog aan hem hoe bang ik ben en heeft hij gebeld met een echobureau om te vragen of ze tijd hadden. Helaas hadden ze dat niet. Vandaag wel, maar vandaag gaat mn man naar Qom toe (een stad hier 2 uur vandaan). We hebben wel een afspraak gemaakt, maar ik zie het ook niet zitten om alleen te gaan of met iemand anders. Waarschijnlijk gaan we dan vandaag met zn drietjes naar Qom toe.

Bidden jullie voor me mee, om sterk te kunnen blijven? De moed zakt me even zo in de schoenen. =( de pijn die ik steeds heb in mn buik en rug helpt ook niet mee. Ik maak me zo zorgen. Vast om niets, maar ik kan het er gewoon eventjes niet bij hebben...

Bedankt voor het lezen, en dat ik hier mijn zorgen met jullie mag delen!

*80 dagen achter de rug, nog 200 te gaan*