* Bevallingsverhaal van Mohammad Mahdi

Na meer dan een maand is het me vandaag eindelijk gelukt om ons bevallingsverhaal op papier te zetten. En ik wilde het graag ook met jullie delen.

Ik heb het heel uitgebreid opgeschreven, zodat ik het later nog kan terug lezen als ik daar behoefte aan heb, en kan ik niets vergeten ervan....

Hier is het dan.... =)

***

De zwangerschap verliep erg goed. Op een paar keer hele lage bloeddrukken en een flinke buikgriep na, weinig klachten gehad deze keer. Vijf keer heb ik ons 2e kindje via de echo mogen bewonderen. Iedereen verwachte al dat het weer een jongetje was en jawel! Wat was ik blij... Het leek me zo leuk, 2 broertjes. Ik heb er helaas geen foto's van gekregen, maar op de laatste echo's zag ik al hoe veel hij op zijn grote broer leek. Zo zou later na de bevalling ook blijken. Alsof we een kleine kopie van onze lieve Ali Akbar zagen. =)

Na 39 weken en 6 dagen was dan totaal onverwachts de grote dag! Zonder enkele voortekenen, zoals het verlies van de slijmprop, voorweeën enz...

In de middag maakte mijn man wat grapjes en zei, laten we wat 'actie' ondernemen, ik zeg het alleen maar voor jou, omdat ik weet hoe graag je de baby wilt zien. =p Ik besloot het nog eens te proberen, want ja, zo gemakkelijk ging het allemaal niet meer met die mega buik. Niet omdat ik nou geloofde dat het iets zou opleveren hoor hihi. Meteen daarna besloten om even lekker te gaan douchen en voelde ik wat lichte krampjes. Ik nam het niet al te serieus, omdat ik dit in mn vorige zwangerschap erg vaak heb meegemaakt. Daarna ging ik nog even bidden terwijl mijn man het eten op tafel zette. Tijdens het bidden vond ik het toch opeens wel al erg pijn gaan doen en moest af en toe even stil staan om bij te komen. Vervolgens aan tafel geschoven en aan mn man verteld dat ik krampen heb. Hij schrok er heel erg van en bleef zijn excuses maar aanbieden. En zei, ik maakte maar een grapje, wist niet dat je er echt weeën van zou krijgen! Ik moest er wel om lachen en nam het nog steeds niet erg serieus, ondanks dat de pijn al behoorlijk heftig was geworden. (stom he hihi) Ik zei hem dat ik na het eten even zou gaan liggen op bed en zou kijken of er regelmaat in zat en of hij dan even een kruik kon kopen voor me in de tussentijd. Toen was het ongeveer 18.00 uur en sinds een half uurtje aan de gang. De eerste weeën toen waren onregelmatig, een stuk of 5 misschien. Daarna kwamen ze opeens iedere 2 a 2,5 minuut en begonnen dan eindelijk toch mn alarmbelletjes te rinkelen haha. Mn man was vrij snel terug met een warme kruik. Dat verlichte wel wat, maar ondertussen was de pijn al bijna niet meer te houden en besloten we om naar het ziekenhuis te gaan. Het leek zo onwerkelijk allemaal. Zonder enige voortekenen opeens razendsnel snel opvolgende weeën! Met moeite kleedde ik me aan (tussendoor nog 2 keer naar het toilet geweest, geen idee of het er bij hoorde of dat het misschien gewoon van de zenuwen was?), kwam de trap af, gaf mn zoontje nog snel een kus die bij mn schoonzus bleef thuis en sprongen we de auto in. Mn man achter het stuur scheurde tussen het verkeer door. En ja, heel leuk, het was precies spitstijd! Ik naast hem proberend mn weeën weg te puffen en hem kalmeren dat we heus wel op tijd aankomen, al had ik daar zelf ook grote twijfels over haha. Ondertussen waren we veel aan het lachen om hoe het allemaal op gang was gekomen. Thuis zei mn man nog, ik hoop maar dat ze er niets van terug zien! Ik moest daar steeds aan denken en schoot dan weer in de lach. Terwijl mijn schoonmoeder op de achterbank zat, vol paniek, waarom ik toch niet eerder had gezegd om naar het ziekenhuis te gaan?! (die had overigens geen idee waarom ik steeds zat te lachen natuurlijk =p)

18:30 uur zaten we in de auto en ongeveer een uur later kwamen we aan bij het ziekenhuis. Ik werd snel met een rolstoel naar de afdeling gebracht, want lopen zat er echt niet meer bij... De vrouw daar was heel kalm en begon rustig vragen te stellen terwijl ik weer verschoot van de pijn. Opeens schrikt ze en vraagt, heb je nou al zo erge weeën? Waarom kom je pas zo laat aan?! Ja, antwoordde ik een beetje beledigd, het was nog maar net begonnen hoor, ik ga toch niet meteen met de eerste en beste wee die ik voel in de zwangerschap meteen naar het ziekenhuis. Wist ik veel... (hoewel het mn 2e bevalling was had ik er ook nog geen ervaring mee, de vorige keer eindigde mn zwangerschap in een inleiding, omdat meneer er maar niet uit wilde hihi)

Snel omgekleed en gekeken naar de ontsluiting, en jawel de eerste 3 cm waren bereikt. =) Ik mocht door naar de volgende kamer, nog eventjes mogen plassen en daarna liggen waar we werden onderzocht, ctg en bloeddruk. Zodra de ctg op mn buik was geplakt keken ze nog even naar de ontsluiting. Opeens al 6 cm! Wat ging het snel allemaal! Alsof mn lichaam nu besefte dat het kon, eenmaal aangekomen in het ziekenhuis... De verpleegsters in de stress, want het was de bedoeling dat mn gynaecologe erbij zou zijn. Snel opgebeld en toen was het dus wachten op haar. Ze twijfelden erg om wel of niet mn vliezen te breken. Uiteindelijk toch gedaan, omdat de bevalling dan sneller zou gaan en dus fijner voor mij en de baby. Dan maar in de hoop dat de gyn het zou halen. Mn man mocht nog eventjes bij me komen en heeft mn rug laag een beetje gemasseerd. Daar voelde ik de pijn van de weeën heel erg, maar toen voelde ik al vrij snel de persweeën opkomen en moest mn man weer weg. Er werd gekeken en zat ik al weer op 9 cm. Ik mocht door naar de bevalkamer.

Eenmaal op de stoel geklommen kwam mn gym precies aan! Ze kleedde zich snel om en was dus nog net op tijd voor de geboorte. Ik was wel heel blij dat ze er bij kon zijn, echt een hele lieve vrouw waar we tijdens mn vorige zwangerschap ook al kwamen.

Ik heb best nog vaak moeten mee persen voordat hij geboren werd, maar gelukkig ging het allemaal goed en is het me gelukt. =) Om 22:10 uur was het dan zover. En heb ik Mohammad Mahdi voor het eerst mogen bewonderen in het echt!

Het moment dat je voor het eerst je kindje ziet is onbeschrijfelijk mooi. Alsof de wereld geen verdriet en pijm kent. Het enige wat je voelt is intens geluk... <3

***

Ik zou graag ook het vervolg opschrijven, maar daar ben ik nog niet klaar voor nu...