Werk part deux

Regels zijn gemaakt om te volgen maar sommige moet je voor je eigen gemoedsrust toch even buigen. Afgelopen maandag naar het ziekenhuis om m'n verstandskies te laten trekken. Er zat een gigantisch gat in omdat met een week of  7 zwangerschap er een stuk vanaf brak, maar ja, niets voelen is geen actie ondernemen bij mij en aangezien ik graag verdoofd wilde worden probeerde ik het zo lang mogelijk te rekken het liefst tot na m'n zwangerschap. Totdat ik een hele nacht paracetamols heb moeten nemen omdat ik lag te janken van de pijn...ineens. Dus toch maar de stoute schoenen aangetrokken en mijn lieve tandarts gebeld met de opmerking; Ik denk dat je heel boos op me gaat worden want er is bijna een half jaar geleden een stuk kies afgebroken en nu heb ik er last van maar ik ben ook nog eens 31 weken zwanger... Gelukkig reageerde ze heel lief dus ik werd na de controle een paar dagen later meteen doorverwezen naar de kaakchirurg op maandag 29/07. Met lood in m'n schoenen naar Zeist gereden in m'n uppie om dat ding te laten trekken. Gelukkig viel het mee, was een boom van een vent met handen als kolenschoppen maar wel een met humor en binnen 5 minuten was het gepiept. Weinig last want meteen ijs erop en de volgende dag zou ik weer aan het werk gaan. Zou dus... Ik kreeg de volgende ochtend letterlijk net m'n pink tussen m'n tanden want ik kreeg m'n kaken amper van elkaar en het was dik en beurs. Leuk als je dan de hele middag zou moeten bellen. Dat ging hem niet worden dus ik opgebeld, natuurlijk net iets te laat, na 9 uur, dus konden ze me niet ziek melden, regeltjes. Dus moest ik mijn 1,5 shift ergens anders in de week inhalen en dan kon ik me de volgende dag eventueel ziek melden als het nog zo was. Zo gezegd zo gedaan, ik woensdag nog een keer gebeld om me ziek te melden (weinig verandering met m'n kaak) en daarna de overkoepelende organisatie bellen om me daar officieel ziek te melden. Toen heb ik maar meteen alles op tafel gegooid, in de eerste instantie van m'n kies en toen ze vroeg wanneer ik dacht hersteld te zijn heb ik duidelijk gemaakt dat het zo niet langer gaat. Ik heb namelijk echt vreselijke last van m'n bekken en uren achter elkaar op een krakkemikkige bureaustoel zitten doen deze pijnlijke situatie niet echt goed. Iedere 5 minuten probeer ik van houding te wisselen maar op een gegeven moment heb je alles wel geprobeerd en blijf je jezelf in de weg zitten. Eenmaal thuisgekomen komt er ook helemaal niks meer uit m'n handen omdat het zo'n pijn blijft doen. Dus ik moet nu echt even aan mezelf en m'n kindje denken, zei ik haar. Dus ben ik nu ziek vanwege zwangerschap... Op de een of andere manier klinken die twee dingen als totaal tegenovergesteld voor mij maar zo heet het nu eenmaal. Ik voel me namelijk niet ziek maar ik barst gewoon van de pijn, een rondje supermarkt (snelle ronde geen toeristische route) gaat van wandelen binnen no-time naar waggelen/schuifelen. Ach, met nog 2 weken te gaan tot m'n verlof valt het verzuim mee denk ik zo. Hopelijk denken zij en het UWV er net zo over maar ik ben bang dat nog niet van die instanties af ben tot ik werkelijk met verlof ben, Arbo-dienst roept u maar. En dan als een speer solliciteren zodat ik z.s.m. kan zeggen; Sorry ik heb iets beters gevonden, ajuu! Maar ja, hoe pak je zoiets aan? Waggelend met een mega-toeter ergens solliciteren en zeggen dat je in januari pas kan beginnen lijkt mij ook zo vreemd maar ik zie wel waar het schip strandt. In ieder geval ben ik blij dat ik nu even rust heb om me op de baby voor te bereiden, hier in huis alles op een rustig tempo aan kan pakken (schoonmaken jeej!) en af en toe naar het zwembad kan om even gewichtloos te kunnen zijn en voorzichtig wat spieren te trainen (heb helaas zelf geen bad). Dat zorgt voor een heel opgelucht gevoel... Nu nog een goede fysio te pakken krijgen.