Eindelijk weer een update (let op! zeer lange tekst ;-))

Er is een hoop gebeurd sinds mijn laatste blog. Zo zijn er al 3 bezoekjes aan de verloskundige gepleegd, is de combinatietest achter de rug, is m'n buik eindelijk in proportie en voelt John de baby eindelijk. 

Op 21 februai was de eerste intake bij de verloskundige, oftewel 3 kwartier vragen zitten beantwoorden over jou, je man en beider families. Wat ik dan niet begrijp is dat ze niet eventjes je geduld belonen voor heel eventjes dat echo-apparaat op je buik te zetten om te checken of er een vruchtje aanwezig is maar ja dat zou pas de tweede afspraak zijn dus even geduld nog tot 2 maart.

En toen was het eindelijk zover, we zouden de eerste echo krijgen. Na lang dubben of we Sophie mee zouden nemen toch maar besloten om haar thuis te laten en oma te vragen of ze even kwam oppassen. Stel je voor dat er iets niet goed zou zijn, dan zou haar eerste kennismaking met een echo meteen een nare zijn. Gelukkig was alles goed. Ze probeerde eerst uitwendig maar aangezien ik geen dennetje ben lukte dat niet zo goed dus maar een inwendige echo. En daar was ie!!! Een klein sneeuwpopje want hij/zij lag met z'n buik naar ons toe hihi. En beweeglijk! Volgens mij vind ie stuiteren tegen de wanden helemaal geweldig want ik vermoed dat ik het soms al voel. Kan makkelijk, met Sophie voelde ik het ook omstreeks deze tijd. De baby was trouwens op het moment van de echo ook aan het dansen, koppie stil en het hele lijfje deinde van links naar rechts, echt zo grappig om te zien. Alles lag mooi op schema en ben een dag vooruit gezet. Ook meteen het gehad over de combinatietest en dat we die toch graag wilden uitvoeren ondanks dat de test m'n vorige zwangerschap van Sophie zo'n debacle was. Dit ook besproken met de verloskundige en die kon beamen dat alles wat fout kon gaan toen ook daadwerkelijk fout is gegaan. Gelukkig kon ze me gerust stellen dat deze echo door het echobureau uitgevoerd word en niet in het ziekenhuis (waar ze de vorige keer zo blunderden) dus een afspraak gemaakt voor de 20e en de vervolgafspraak bij de vk op de 30e gepland. 

De echo voor de combinatietest was Geweldig! Wederom Sop niet meegenomen, 't is toch een medische echo. Alles zag er keurig uit, bewoog wel veel dus we moesten helaas heel lang kijken of ze de neklpooi goed in beeld had ;-) Toen ze hem eindelijk stil kon zetten en duidelijk beeld had kon ze hem opmeten. Het was een supermooie nekplooi van 1.9mm!!! Acceptabel is alles tussen de 1 en 3,5mm dus dit was echt een perfecte score. Meteen ook gekeken naar andere mogelijke afwijkingen en ook daar niets vreemds te ontdekken. Zo vreselijk opgelucht!!! Daarna het bijbehorende bloedprikken en weer lekker naar huis om oma en Sop gerust te stellen. Uitslag van het bloedonderzoek zou de dinsdag daarop (een week later) telefonisch volgen.

En toen was het al vrijdag, 3 dagen na de test dat ik gebeld werd door  het echobureau... Mijn moeder die net op de koffie was, zei dat ze me nooit zo snel wit heeft zien wegtrekken. Logisch als je een uitslag pas de dinsdag daarop verwacht, je gaat meteen van het ergste uit, toch? Maar nee hoor, de kans op Down was kan van 1/2600 perfecte score dus en de kans op andere afwijkingen was zelfs 1/5600. Het zou toch ook wat zijn als 2 keer die test een hoop gestress oplevert... 

De 30e bij de vk alles netjes doorgegeven. Nu mocht Sophie wel mee want we zouden naar het hartje gaan luisteren! Madam was helemaal in d'r element. Bloeddruk is erg laag 90/60en ja, dat had ik al een paar keer opgemerkt. gelukkig heb ik die ook van mezelf al dus ik ben er aan gewend. Toen de doppler erbij en...niks. Een hoop gepruttel en af en toe een zweem van een hartje maar verder niets duidelijks. Deze vk (het is een praktijk en ik krijg steeds een andere) nam hier geen genoegen mee en zei; kom op! Ik zet even de echo erop. Superleuk natuurlijk, vooral voor Sophie die het dan voor het eerst live zou zien. Ze moest wel bekennen dat ze geen flauw idee had hoe ze dat ding nou moest gebruiken omdat ze geen echoscopiste was maar toen we het even gauw konden zien en het hartje zagen kloppen maakte dat ook niks meer uit. Helaas moeten we putten uit onze herinnering want ze wist ook niet hoe ze moest afdrukken, maar ja toch meer gekregen dan we hadden gedacht. Ook heeft ze de 20-weken echo aangeboden en er nadrukkelijk bij verteld dat dit ook een medische echo is. Dit weten we donders goed maar voor ons is het logisch ook deze echo te laten doen, niet alleen voor de leuk. Dus weer het echobureau gebeld en een afspraak  gemaakt voor 12 mei om 12:00uur. De verloskundige zie ik weer 27 april en omdat John vakantie heeft kan hij ook weer mee, gezellig!

Sinds afgelopen zondag (15/4) voelt John de baby nou ook bewegen. Zo gaaf. Ik vind het al heel erg lekker als hij gewoon zijn hand op m'n buikje legt (die dus eindelijk in proportie komt omdat m'n onderbuik nu eindelijk groeit i.p.v. enkel m'n maag) en de baby was net heel actief, toen ik dat zei voelde hij tegelijkertijd alsof er een klein katje aan de binnenkant van m'n buik kopjes geeft tegen z'n hand. Volgens mij was ie aan het koppetje-duikelen :-)

Het volgende blog zal niet zo lang op zich laten wachten dus dat zal ook minder leesvoer zijn, tof als je het hebt uitgelezen ;-)