Dit is mijn leven

Hallo allemaal.

Dit is mijn verhaal.

Ik ben een vrouw ( zoals ik me graag noem) van 20 jaar. Ik heb een dochtertje gekregen een paar dagen voor me 19e verjaardag. Ze is nu 1 jaar en 10 maanden bijna.

Ik ben een zware tijd doorgegaan met me exvriend. De vader van mijn dochter. Mijn dochter ziet hem ook niet meer. Nu heb ik bijna een jaar alweer een nieuwe vriend. We zijn bezig om zwanger te worden, maar dit gaat niet zoals we hadden gehoopt.

We waren naar de huisarts geweest om even na te laten kijken wat er meschien mis kon zijn. Hij heeft ons doorgestuurd naar de Gyneacoloog. Uit een echo bleek dat ik geen rijpe eicellen had. Dat was nogal schokkend aangezien we graag zwanger willen raken. Ik raakte een beetje in de put en bang. Ik wist niet of dit blijvend zou zijn; en ja geen enkele vrouw houdt ervan om te horen dat haar eicellen niet goed zijn. Later gingen we weer naar de Gyneacoloog omdat ik nog een uitstrijkje moest en om alles te bespreken. Oke gelukkig had ik toen wel een rijpe eicel, en vertelde hij ons dat het goed was dat we dat weekend gemeenschap zouden hebben, dat de kans groot was dat ik dan zwanger zou raken. Maar helaas dit was niet het geval. Werd ongesteld en moest de 3e dag van me cyclus bloed laten prikken. Net voordat ik bloed liet prikken kreeg ik een telefoontje van het ziekenhuis. De uitslag van het uitstrijkje was niet goed. Ik had Pap 3a. Dat betekende dus ik moest en coloscopie hebben. Dan gaan ze met een soort brandertje in je vagina een stukje van je baarmoedermond afsnijden/branden waar ze onrustige cellen zien (hpv virus = wat kankercellen kan activeren, dus als je niet geneest heb je over 10 tot 15 jaar baarmoederhalskanker) en wordt op kweek gezet. Nu vrijdag mag ik bellen voor de uitslag en horen hoe diep het virus zit. Maar het kon niks te maken hebben met het niet zwanger worden.

Heel verhaal en kwam ook hard aan. Het onderzoek was niet fijn de verdoving ( die in de baarmoedermond gezet wordt) deed echt zeer.

Ook wil ik graag vertellen hoe ik zwanger ben geraakt.

Ik was samen met D. (mijn exvriend) Hij was in het begin zo lief. Ik dacht echt dat ik een toekomst met hem had. Zoals er vele geloven. Maar alles wat mooi lijkt kan zo vreselijk lelijk worden en ook heel snel ook. D had al een dochtertje van 3 ze werd bijna 4. Goh wat hield ik van dat meisje. Ik werd binnen 1 maand zwanger. We hadden besloten om een kindje te maken. Ja ik weet heel vroeg en maybe dom en naief.. maar op dat moment voelde dat goed. Hij zou een huisje krijgen dus we zouden een plekje voor ons 3en hebben dan en als zijn dochter bij ons kwam wonen was ook al helemaal een wens van ons.

Maar ik wist niet dat D zo aggressief kon zijn. Hij sloeg me op een gegeven moment na een ruzie. Dat was de eerste keer dat hij me sloeg en ben meteen naar mijn moeder gegaan. Maar op zon moment je houdt van iemand en je gelooft als hij zegt dat die het nooit meer zal doen. Je wordt bang voor diegene. Hij heeft me vaak achterna gezeten en natuurlijk nog vaker klappen gehad van hem. Maar op een gegeven moment maakte me het niet meer uit. Ik had niks meer. Ik woonde niet meer bij me moeder. Familie gaf weinig tot bijna niets meer om mij. Vooral omdat D nogal wat ouder was als mij. 12 jaar welgeteld. Vaak riep ik tegen mensen dat ik het met hem ging uitmaken maar ik durfde niet. Totdat me moeder hem had betrapt dat hij was vreemdgegaan. Nota bene met me beste vriendin toen ik aan het werk was ( ik wist toen nog niet dat ik zwanger was). Toen wou ik hem niet meer. Dat deed voor mij de deur dicht. En nu kan je denken waarom dat... Ik weet het niet hij heeft veel dingen bij mij gedaan. Hij heeft me een zware reistas op me kop willen gooien toen ik de trap afliep. Mij een paar keer goed geslagen, een jas van me lijf gescheurd, nagerend in huis.. alles noem het maar op. Maar dat vreemdgaan deed bij mij de deur dicht. Ik maakte het met hem uit toen ik bij me moeder was. Want ik was nog steeds te bang om het alleen te doen, bang op zijn reactie. Voor het eerst had ik het gevoel dat ik echt klaar met hem was.

Totdat...

Vlakvoor de carnaval..

Ik voelde me raar.. Me borsten deden zeer, en buipijn alsof ik ongesteld zou worden. Maar altijd was me ongesteldheid onregelmatig dus ik wist nooit niet wanneer ik het moest worden. Maar het tolde wel door me hoofd wat als ik nu zwanger blijk te zijn. Dus ik maar met goede moed naar de etos. Zwangerschapstest gehaald. Ging naar de wc.. en jah hoor 2 streepjes... ik dacht dat ik van me eigen ging.. Hoe moest ik dit nu doen ... Ik woonde bij de vader van me halfzusjes. en mijn moeder en de vader van me halfzusjes waren gescheiden. dus eigenlijk was hij een exstiefvader voor mij. Ik woonde bij hem en zijn vriendin in ... In een bovenwoning.. klein.. met 4 katten en 2 honden.. op de bank.. je kon letterlijk je kont niet keren daar. Allereerst belde ik mijn vriendin/ excollega op. Ze vertelde me beter ga je naar de dokter en bekijk je de mogelijkheden.. ze had het natuurlijk over abortus.. en jah spijtig genoeg ging die gedachte ook door me hoofd voordat ik haar belde... maar toen ze het zei .. sloeg alles om... ik riep door de telefoon: "nee man ben je gek geworden, dit is mijn kind en dat laat ik niet weghalen" vanaf dat moment voelde ik me een moeder.... Ik deed wat ik moest doen en belde me exvriend op om hem mede te delen dat ik zwanger was. Kreeg een reactie die ik totaal niet verwachtte.. Hij zei me dat die niks met het kind te maken wou hebben. En dat ik het maar uit moest zoeken dat hij niks van me wou weten. Dus ik zei hem:" ok goed dan, als je je bedenkt dan hoor ik het wel zorg alleen dat je niet telaat bent". en hing op. 10 min later kreeg ik weer een smsje van hem of ik hem kan bellen hij dacht niet na en had te heftig gereageerd. Zo stom als ik was ik belde hem ook nog. we spraken af om te praten... En uit het gesprek had ik zoiets van ok ik wil dat mijn kind een vader heeft.. ben zelf opgegroeid zonder vader en dat wil ik mijn kind niet aandoen....

Met de domme gedachte en gelovende dat die veranderd was ging ik weer een relatie met hem aan. Maar als het 3 keer niet lukt dan lukt nummer 4, 5 en 6 ook niet. EEN VOS VERLIEST ZIJN HAREN, MAAR NIET ZIJN STREKEN. Dit ging dus ook weer snel mis toen ik samen met hem was... hij sloeg me weer. dus ben meteen gegaan ik koos voor mijn kind. nog niet eens voor me eigen maar wel voor me kindje dat in me buik zat. Dit kon ik mijn kind niet aandoen. Ik moest doen wat me taak was en dat was een goeie moeder zijn. En een goeie moeder zijn ben je niet pas als het kindje geboren is ... maar als vanaf de dag dat je zwanger bent...

vanaf dat moment moest ik het zelf doen. Ik moest uit dat huis weg en gaan zoeken naar iets voor mij en me kind... Maar hoe krijg je zo snel een huis.. als je 18 bent en geen inkomen... Ik moest dus de stap nemen naar maatschappelijk werk. Ik durfde niet... ik dacht ze nemen me kindje af.. maar me nichtje die ook in een belachelijke situatie heeft gezeten zei me: "nee ze zijn er juist voor om jou en je kindje bij elkaar te houden" Toen ben ik gegaan.. Ze vonden me een spoedgeval dus was snel door de wachtlijst heen. Ze zijn op zoek gegaan naar een plek voor mij.

Maar ondertussen liep het niet meer goed daar waar ik woonde.. ik werd eruit gezet... als zwangere vrouw.. Ik mocht niet bij me moeder wonen ... helemaal niks.. dat werd dus op straat slapen. midden in de winter.. op het station zwanger en wel.. gelukkig kon ik wel bij me moeder eten en douchen enzo.. 2 dagen later kreeg ik een telefoontje... ze hadden een plek voor mij en moest de volgende dag op intake.. toen me moeder dat hoorde mocht ik ineens wel bij haar slapen... (onzin vind ik .. zeker nu ik zelf moeder ben .. ik weet wat je voor je kinderen over moet hebben en in dat heeft ze bij mij heel erg gefaald) Ben naar de intake geweest en kreeg weliswaar een huisje.. niet op me eigen naam .. maar van SMO.. Sociaal maatschappelijke opvang. ik was zo blij... daarna ging het alleen maar beter met me ...

Ben wel nog een keer verhuisd naar een ander huis .. omdat me ex me lastig bleef vallen.. soort onderduikadres... maar wel gewoon indezelfde plaats.. en dat wou ik ook .. omdat ik het contact met me moeder aan het herstellen was. Maar het was ook wel weer eng om in dezelfde plaats te blijven wonen .. je weet dat om de hoek je ex kan staan .. en ik woon niet in een grote stad zoals rotterdam ... nee in een kleine stad. Zelfs nu woon ik nog steeds in dezelfde plaats en kan hem nog iedere dag tegen komen ... en ben hem al 2 keer tegengekomen en ik dank god nog iedere dag dat ik Me dochter niet bij had...

Nou dit was weer ff een verhaal... ik laat jullie weten wanneer er iets nieuws gebeurd.. of als ik nog wat heb aan te vullen aan me verhaal...

als jullie vragen hebben.. stel ze gewoon...

Voor alle andere tienermoeders .... WE can do it... laat mensen je niet gek maken...

wij zijn nog betere moeders dan andere moeders van een oudere leeftijd die hun kinderen mishandelen... denk daar aan ....