1e week

De 1e week was zwaar. Vooral doordat ik lichamelijk kapot was. Ik moest boven blijven en kon niks. Als ik naar de wc wilde dan moest gj mij helpen en lach ik na te trillen op bed. Ik bleef best veel bloeden en heb ook nog een heel groot stolsel verloren op de wc. Dat was wel even schrikken!

Bram lag lekker bij ons op de kamer zodat ik aan zijn geluidjes kan wennen. Maar als ik hem bij me wilde moest ik het vragen, ik kon zelf het bed niet uit. Gelukkig had ik niet al te veel last van mijn hechtingen. Hoewel ik echt kapot was kon ik niet slapen, waardoor ik nog moeier werd. Ook de borstvoeding vroeg veel van mij. Omdat het ziekenhuis verliet met kapotte tepels door verkeerd aanleggen deed het voeden erg pijn. Ook had ik te weinig melk. De eerste nacht was daardoor echt niet leuk. Bram wilde graag drinken maar ik was kapot en had gewoon niks meer. Hij bleef maar huilen, en we bleven aanleggen maar er was gewoon niks meer waardoor de boel door Bram alleen maar meer kapot werd getrokken omdat hij zo'n honger had. Toch maar een flesje voeding gemaakt (de kraamverzorgster Miranda had een zakje achtergelaten) en Bram klokte dat naar binnen. Maar ik voelde me schuldig omdat ik 'gezondigd' had met flesvoeding. Ook het verschonen etc ging moeilijk, we hadden dat nog nooit gedaan. Die nacht voelde als complete chaos en ik was echt super blij dat de kraamverzorgster kwam de volgende ochtend om 0900uur.. Ze stuurde ons gelukkig naar bed in de middag, zodat we een beetje konden bijtanken.

Omdat ik te weinig had kreeg ik borstvoedingsthee, lekkere olie en moest ik na iedere voeding 10 min kolven om de boel op gang te brengen. Ik moest ook staaltabletten, mulitvitamines, ontlastingverdunners en floradix slikken, en ik had dorst!! Echt niet normaal. De 2e nacht verliep iets beter maar ik was zo kapot dat de voeding weer als een ramp verliep. Ik zat te huilen van de pijn tijdens het voeden en kon mijn benen ook niet stilhouden omdat het zo'n pijn deed. Het aanleggen was moeilijk, Bram liet steeds los en ik had pijn. Samen met gj deed ik het aanleggen; helemaal ondersteund met kussens etc maar t bleef moeilijk en pijnlijk, maakte niet uit welke houding. Eerlijk gezegt vond ik dit vervelender dan de hele bevalling! Ik heb tijdens deze week meerdere momenten gehad waarin ik dacht; waarom wil ik zo graag borstvoeding geven? Dit is niet leuk, in tegendeel! Ik wist dat gj er ook zo overdacht maar gelukkig heeft hij dat nooit gezegd of me geprobeerd over te halen te stoppen. Hij heeft me goed gesteund. Ik vind borsvoeding belangrijk, ik heb namelijk allergien en wil gewoon het aller aller beste voor Bram. En als dat betekend dat ik moet afzien dan doe ik dat! Maar het was echt zwaar. En gelukkig hadden we een fijne kraamhulp die veel wist van borstvoeding en iedere dag ging een ietsiepietsie beter waardoor ik een beetje hoop bleef houden. Soms baalde ik als ik Bram hoorde huilen en dacht ik; nee, nog niet wakker zijn, mijn tepels zijn nog niet heel! Help ik wil nog niet!Op een avond hebben we zelfs de versloskundige moeten bellen omdat ik gewoon niet meer wist wat ik moest en kapot was. Door het bloedverliest was ik al zwak, ik kon niet lopen en was echt supermoe, ook was ik boos omdat het niet lukte, het voelde als falen. Ik kreeg het advies om niet meer te kolven na het voeden,  en 10 min proberen aan te leggen, ging het niet dan moest ik het afkolven en bram de fles geven. Dit haalde wat druk eraf want ik was soms wel 3 uur bezig met 1 voeding, puur omdat het gewoon niet goed ging. Hierdoor was ik gefrustreerd, en erg verdrietig. Doordat ik maar 10 min mocht proberen werd de druk eraf gehaald bij mij, want ik ben zo dat ik doorga met proberen tot ik neerval (en dat deed ik ook bijna letterlijk, ik was echt een dweil). Goedbedoelde smsjes met;" mooi he, die roze wolk van de 1e week, geniet er lekker van.." maakte me meer verdrietig want om eerlijk te zijn kon ik niet genieten. Ik heb alles geprobeerd om de pijn te verlichten; bepanten, vitamine E olie, drogen aan de lucht; tepelbeschermers, niks hielp. Gelukkig kwam na een paar dagen de melk goed op gang; en dan bedoel ik ook echt goed op gang, ik had behoorlijke stuwing en pijnlijke harde borsten. Als ik Bram voeding gaf dan liep er zo 80 cc in het cupje aan de andere kant in! Dit kon ik weer invriezen waardoor ik een beetje een voorraad in de vriezer heb liggen nu.

. Ik vond de 1e week loodzwaar en niet leuk. Ik ga er niet om liegen en het mooier maken dan dat het was. Ik kon ook geen bezoek ontvangen omdat ik helemaal kapot was. Alleen onze directe familie kon langskomen de rest moest nog ff wachten. Zelfs mijn beste vriendinnen kwamen de 2e week. We kregen 2 extra dagen kraamhulp omdat ik pas aan het eind van de week mijn bed uit kon en een beetje kon rondscharrelen in huis. Dat scheelde veel want in die laatste 2 dagen hulp heb ik een hoop geleerd.

Voor mijn bevalling was ik mijn buik een beetje zat  En zei ik dat ik blij zou zijn als ik ervanaf was. Maar de eerste dagen voelde ik me toch leeg, mijn buik was leeg. En als Bram even van de kamer was zodat ik even kon bijslapen dan voelde ik me toch alleen; ik miste mijn buik! Nooit gedacht dat het zo zou zijn omdat ik het zo gehad had met die zware buik. Maar het is een gevoel van leegheid, je bent weer alleen, er zit geen levend wezentje meer in je die gezellig trapt. Een raar gevoel. Ik moest er gewoon om huilen, raar he!

Lichamelijk herstelde ik langzaam maar zeker, iedere dag kon ik iets meer en voelde me beter. Mijn hechting begon te helen en stond flink op spanning, gelukkig kwam de verloskundige aan het eind van de week  en heeft er een aantal losgeknipt waardoor ik iets beter kon bewegen. Het was wel een jaap van zeker 8 cm!

Wat me die eerste week echt op de been heeft gehouden is Bram. De momenten na het voeden, als hij op mijn borst lekker lag te slapen, ik zijn ademhaling hoorde en zijn lieve geluidjes van tevredenheid hoorde. Als ik naar zijn gezichtje kijk, zijn lieve ondeugende wijze oogjes zie ,  en zijn kleine handjes en voetjes,  dan ben ik zo dankbaar en kan ik wel huilen van geluk. (dit heb ik ook veel gedaan)  Hij is compleet, en ik ben nu compleet. Ik ben moeder. Een niet te omschrijven gevoel. Ik kan het alleen maar beschrijven al een geweldig gevoel. Maar ook soms beangstigend. Ik zou namelijk niet weten wat te doen als Bram iets naars zou overkomen, het idee alleen al maakt me bang. Ik zou namelijk mijn leven voor hem geven als het nodig zou zijn. Ik hou onvoorwaardelijk van hem, ik zou alles voor hem doen. Ik vind alles gewelig aan hem, zelfs zijn poepluiers en huilbuien (die hij gelukkig niet veel heeft). Ik kan het niet uitleggen, dit gevoel. Ik denk dat andere moeders zullen begrijpen wat ik bedoel, het is iets wat je moet ervaren. En ookal is het soms erg zwaar, heb ik weinig geslapen en ben ik echt kapot ; ik ben moeder, en ik vind het geweldig!