Week 25,26,27 update

De tijd vliegt... deze afgelopen weken gingen zoooo snel! Ik moet nu tijdens het schrijven van deze blog echt heel erg nadenken wat we ook alweer gedaan hebben! Ik loop in ieder geval al weer een week in mijn burger kleding op het werk rond. Heel erg wennen maar het zit wel stukken lekkerder. Ook helpt het me met minder 'doen' op het werk, dus minder tillen en slepen met spul. Maar ondanks dat heb ik me weer eigenwijs gedragen. Toch teveel gelopen en druk geweest met als resultaat een harde buik op woensdag avond. En helaas geen gewone harde buik die 30 - 60 seconden zou mogen duren... Nee, ik had bijna de hele avond, van 2000 uur tot 2300 een te hard opgepompte voetbal als buik. Niet super pijnlijk maar heel erg ongemakkelijk was het, ik wist gewoon niet hoe ik moest zitten. Heel langzaam nam het af. Ik maakte me niet heel erg veel zorgen maar ik heb voor de zekerheid toch de volgende dag met de verloskundige gebeld. Ze vertelde me dat dit een paar oorzaken zou kunnen hebben; 1 ik heb weer een blaasonsteking, 2 mijn baarmoeder groeit nu eenmaal heel erg hard  3. toch teveel gedaan of een combinatie van 1,2 en 3. Ik zelf denk het laatste want ik doe meer dan dat ik 'mag'  en ik merk dat de lange werkdagen me gaan opbreken. ik stap nu om 0615 de deur uit en ik ben rond 1800 uur weer pas thuis. Dat is dus 12 uur onderweg met mijn zwangere lichaam en het sloopt me momenteel. Ik merk het aan mijn rug, mijn bekken en het feit dat ik gewoon bekaf ben als ik wakker word. Mijn lichaam vertelt me echt dat ik rustiger aan moet doen. Ik heb dit donderdag besproken met mijn baas , ik was in tranen, ik vind het namelijk best moeilijk om te accepteren dat ik minder moet gaan doen. Het voelt als falen, als een drukker zijn, je aanstellen. Want waarom ik? Waarom kunnen sommige vrouwen nog hardlopen tot 6 maanden? Waarom zijn er vrouwen die nergens maar dan ook nergens last van hebben, en zich beter voelen dan anders? Ik wil zo graag alles zelf kunnen, het huishouden zelf op orde houden, en zelf kunnen opstaan om iets te pakken. Alleen mijn lichaam zegt iets anders; ik kán gewoon niet meer opstaan uit de bank na een lange dag werken. Ik kom simpelweg gewoon niet omhoog, en dan moet mijn lieve gerrit-jan mij bedienen of me uit de stoel helpen. Hij vind het niet erg, volgens mij vind hij het zelf fijn om iets te kunnen doen voor me, ik heb hem nodig, hij kan ook meehelpen in de zwangerschap. Hij werkt heel hard; stofzuigen, koken, drinken en eten pakken, de was doen, boodschappen tillen etc etc. En dat is heel erg fijn, maar moeilijk voor mij. Normaal ben ik degene die iedereen verzorgt en druk is in het huishouden. Nu leer ik ook delegeren daarin en ook accepteren dat het huis nu niet 100% opgeruimd kan zijn, en dat is wel even wennen.Ik bof enorm met mijn lieve vriend, hij is zo lief en bezorgd en ik heb ook echt wel het gevoel dat we deze zwangerschap samen doen, ik sta er echt niet alleen voor en dat is een fijn gevoel. 

In overleg met mijn baas ga ik minder werken, en omdat kortere dagen eigenlijk geen optie is ivm carpool ( anders moet ik zelf een uur heen en terug rijden,en nu rij ik 1x per week) ga ik de woensdag tot mijn verlof thuis zijn om lekker bij te komen. Ook neem ik iedere dag 1 uur extra pauze, hier had ik al recht op maar ik deed het nooit. Nu heb ik een bedje op de kamer van mijn lieve collega Karin. Hier lunchen we samen en dan ga ik even een uurtje liggen. Gister heb ik voor het eerst deze lange pauze gehouden, ik dacht eerst; het gaat prima, ik heb het niet nodig. Maar toen in eenmaal lag bleek ik toch echt wel moe te zijn, en had ik moeite om wakker te worden. Ik moet van de fysio ook rusten voordat ik moe word en niet als ik al bekaf ben, dan ben ik weer te ver gegaan.

Verder schiet het kamertje erg goed op, de muren zijn af, de electriciteit is klaar, de leuke lamp (met dimmer) hangt ook al. Volgend weekend gaat mijn mannetje het laminaat leggen en dan kunnen de meubeltjes erin. Dan kan ik lekker aan de slag met het inrichten! Ik kan bijna niet wachten om te beginnen hiermee, ik heb alles al in huis, ik moet alleen nog gordijnen uitzoeken en de kleine dingetjes zoals luiers, zalfjes, hydrofiele doeken etc moeten nog gekocht worden maar dat kan later nog wel in mijn verlof.

Lichamelijk is er niet zo veel veranderd, alleen mijn buik groeit behoorlijk hard waardoor ik nu mijn schaambeen niet meer kan zien, ook niet als ik 'buk' zeg maar. Mijn rug en bekken klachten zijn iets minder door de oefeningen en het feit dat ik rustiger aan doe. Met vlagen veel last van maagzuur maar met rennies (i love my rennies) is het goed te doen. De baby groeit heel hard. En in plaats van kleine trapjes voel ik het kindje nu echt draaien en hikken. De trappen zijn ook heftiger en het is gezellig druk. Ook voel ik waar het kindje ligt, je voelt dan echt een ruggetje of een hoofdje en dat is een bijzonder gevoel.  Het is alleen nog wel zo dat als gerrit zijn hand erop legt er meestal niks meer gebeurd, dus dat vind hij niet zo leuk. Vanaf deze weken gaat de overlevingskans buiten de baarmoeder stukken omhoog (het is nu 80% met medische hulp) maar het is een fijn gevoel dat het in ider geval een kans heeft, ookal zou het vechten zijn.

De tijd gaat snel maar ik begin heel langzaam een beetje ongeduldig te worden. Ben benieuwd (en ook een beetje bang) voor de bevalling en ik kan niet wachten tot ik ons kindje vast kan houden en kan bekijken. Die buik is best gezellig, en zwanger zijn is een heel bijzonder gevoel maar ik tel de dagen nu al af! Nog even wachten maar, laat het kindje nog maar zitten om goed te groeien en dan gezond ter wereld kan komen. Maar ik kijk er erg naar uit!