Bevallen!!!

 Wow! Zomaar ineens ben ik bevallen! Spontaan!!  Het is nu ruim 24 uur later en ik zit even ontspannen achter de laptop, dus wat doe je dan? Juist, je geboorteverhaal schrijven :P Nou bereid je maar voor hihi! 

Om 17 september om 22:30 begonnen de krampen (achteraf dus weeën  ;) ) maar ik dacht vals alarm. Om 1:00 moest ik overgeven en ik dacht: Ooh dat was het dus! maar toch bleven die gekke kramepn aanhouden en hebben we toch maar de verloskundige gebeld. Ik wilde niet, want het was toch vals alarm.. Maar zij wilde me toch wel even zien dus wij naar t Sophia. Onderweg was het prima te doen, maar eenmaal aangekomen moest ik op handen en knieën die gekke krampen opvangen... Op dat moment had ik 3 cm ontsluiting en was het kwart voor twee.

 Toen kreeg ik door dat ik echt aan het bevallen was! Direct schoot ik in paniek, ik wilde helemaal nog niet, ik ben hier niet klaar voor!! Dat remde de ontsluiting, maar helaas niet de weeën. Om vier uur had ik nog maar vier cm  en toen smeekte ik om een ruggeprik. Ik was hier zo nog niet klaar voor. De verloskundige zag dat het echt niet goed ging en zei: ‘’Is goed, regelen we, maar vind je het ondertussen goed dat we eerst nog lachgas proberen?’’ En ik: ‘’Tja, alles wat ik nu kan krijgen, vind ik best!’’ Dus om 4:15 aan het lachgas, nou mensenlief, dat spul is echt GEWELDIG!! :D Ik kon namelijk eindelijk erbij neerleggen dat het pijn doet en dat ik er wél klaar voor was, ik kon me eindelijk overgeven.

Toen om 4:45 persdrang. Maar dat bestaat niet, want een half uur geleden nog maar 4 cm! Toch maar ff gevoeld, en al 8 cm! Maar Ralph was een sterrekijker en dat veroorzaakte nu al de persdrang. Dus op mijn rechterzij, een half uur persdrang wegpuffen. Dat gaat dus niet, maar de verloskundige zei juist: niet verzetten tegen de top, alleen de rest wegpuffen. En weten dat je mag meedoen met de top is zo prettig dat de rest dan ook echt weg te puffen was!

Dat het niet lang meer zou duren, was gelukkig wel waar. Als het hoofdje staat, gaat het branden zegt de vk nog. En inderdaad, AUWW! Toen wilde ik echt niet meer, maar ik wist dat hij er nu bijna was en er was geen weg terug. Nog even volhouden! Maar opeens mocht ik meepersen, al begreep ik dat niet zo goed. Net kon het toch nog niet? De verloskundige keek me aan en zei: ‘’Ik wil dat je beseft dat je binnen nu en 10 minuten een baby op je buik hebt!’’ En ik kijk haar aan en zei: ‘’Ja joh, zoek een hobby….’’ Oeps haha! Want niet binnen 10 minuten maar na 8 minuten was daar Ralph! Omdat hij toch niet helemaal lekker draaide door het kanaal is hij er een beetje uitgetrokken maar zonder knip, alleen met een klein scheurtje (maar vijf hechtingen!!! Whoeoeoeo!!!) was hij daar toch echt!

Alles ging zo rustig, wat een verademing! In het ziekenhuis is het dan op je buik duwen voor de placenta, hier wachten ze gewoon rustig af. Ik kreeg een prik met een spulletje zodat m’n baarmoeder beter zou samentrekken en we wachten met z’n allen rustig af totdat de navelstreng uitgeklopt was. Sterker nog, Vincent mocht gewoon meevoelen! ‘’Papa, denk je ook niet dat er nu geen hartslag meer is tussen mama en je zoon?’’ En daarna in alle rust doorknippen en verder afwachten. Na 10 minuten is de placenta geboren, we hebben hem daadwerkelijk bekeken. Wat ziet dat er gek uit! J Daarna moest onze verloskundige helaas weg naar de volgende bevalling, er waren er 6 tegelijk bezig! En toch namen ze zo de tijd voor ons, echt heel erg fijn! Maar ik moest nog wel gehecht worden en daarvoor kwam een andere verloskundige. Die verdovingsprikken zijn absoluut niet fijn, maar het verschil tussen 14 of 5 is echt idioot veel minder pijn. Ik mocht knijpen in de hand van de kraamhulp en hup, daar was het al klaar.

Daarna familie gebeld en gedoucht. Mijn zusje stond als eerste bij ons en dat was echt leuk. Nog geen anderhalf uur later waren de opa’s, oma’s en ooms en tantes er. Dat wilde ik graag, ik voelde me zo goed en wilde nu ook delen in de blijdschap in plaats van intens verdriet. Het deed iedereen goed.

Bijzonder is wel dat Ralph op 18 september geboren is. Niet in de laatste plaats omdat het de uitgerekende datum is, maar vooral omdat de opa van Vincent op deze datum vier jaar geleden helaas is overleden. Ook hier weer rouw en blijdschap zo dicht bij elkaar! Bijzonder is daarbij dat Ralph officieel Ralph Leendert Antonie heet. naar beide overleden opa’s van Vincent en mij, waar we zelf ook beiden naar vernoemd zijn.  Levi was Leonie en Vincent, Ralph is ook vernoemd naar papa en mama want Vincent heet Vincent Antonie en Leonie komt van Leendert!

Je zou kunnen denken dat we Levi hadden vernoemd. Maar als Levi was blijven leven had je dat ook nooit gedaan, daarom wilden we dat nu ook absoluut niet. Ralph is net zo bijzonder en een nieuw individu als Levi! En we denken toch wel altijd aan allebei, want voor de buitenwereld met z’n drieën, in ons hart met z’n vieren!

Dat je ook zo kunt bevallen, bestond niet in mijn hoofd. Ik ben mijn verloskundigenpraktijk dan ook echt heel erg dankbaar dat zij zo hebben geluisterd naar mijn wensen! Ze hebben precies aangevoeld wat ik wanneer nodig had, echt heel bijzonder. Nu is het vooral bijkomen, huilen van blijdschap en van verdriet, wat gek genoeg prima samen kan en genieten :) 

Dikke knuffel aan iedereen!