Chemo 8. Plaatjes weer gezakt.

Afgelopen dinsdag moesten we alweer voor chemo 8. Niets nieuws meer onder de zon helaas. De lijn is al een stuk minder eng, Levi is vrolijk en lacht van oor tot oor, alles gaat eigelijk oke. Daarom had dokter de Laat vrijdag besloten de Prednison weer af te gaan bouwen.

Ik had hem maandag nog gemaild, want ik zag meer activiteit. Het was zomaar een piepklein blauw adertje, bijna niet te zien. Maar ik wist het. Waarom? Noem het moedergevoel, weet ik veel. Gewoon, ik wist het. Maar dokter de Laat was met vakantie dus werd hij even overgenomen door dokter Madern en prof. dr. Oranje. Samen met dr. de Laat vormen zij het behandelend team van Levi.

Afijn, zij kwamen binnen, natuurlijk nog steeds helemaal in isolatiemateriaal. Levi kan namelijk nog steeds de waterpokken hebben... Ik dacht dat het al over was, maar nee hoor. Tot 14 augustus kan hij het nog elke dag krijgen :( Ik vertelde de artsen wat ik dacht en gelukkig namen ze me serieus. Er wordt sowieso elke week een uitgebreid bloedbeeld geprikt, maar nu ging hij weer met spoed naar het lab. En ja hoor. Van 210 plaatjes naar 160 in 4 dagen. Maar goed, het zijn er nog meer dan 100. Zijn lichaam moet wel de kans krijgen om zelf te herstellen natuurlijk. Hij krijgt nu al langer prednison in zijn lijfje dan niet, dus ja..

Afijn, maar ze wilden wel voor de zekerheid vrijdag weer een bloedbeeld. Fijn. Weer terug naar het ziekenhuis. Het is er wel gezellig hoor, maar isolatie is erg erg erg erg saai.. Dinsdag hebben we er al 5 uur gezeten, om nu vrijdag weer zo'n dag te hebben? Hallo! Natuurlijk!! Al moet ik 100 uur in isolatie! Ik vraag gewoon of iemand meegaat en dan komen we de uren wel door ;)

Woensdag was een hele fijne dag. Eerst had ik 'vrij' van het mama zijn. Vroeger dacht ik heel arrogant: Hoe kun je nu even vij willen zijn van je kinderen??? Je krijgt ze toch niet voor niets?! Maar nu weet ik wel beter. Ik kan het domweg soms niet meer aan. Positief blijven, je kunt het en het gaat je lukken. Tuurlijk! Maar soms... Dus woensdag is Levi met papa meegeweest naar de zaak. Daar zijn de mensen ook dol op hem, dus prima. Ik heb hier thuis eens even lekker flink schoongemaakt en daarna  was ik om 1300 ook op de zaak. Papa had natuurlijk alles in orde, dus ik mocht heel luxe in de zon gaan zitten! Heerlijk! Ben zelfs een piepklein beetje verbrand.. :)

's Avonds hebben we met vrienden uitgebreid gebarbecqued. Slecht weer, boeiend! Bbq onder een paraplu en binnen aan tafel eten. 10 mensen aan tafel en twee baby's, het was ongelofelijk gezellig! We gaan nu namelijk nergens meer heen bijna. Alleen als er binnen 10-15 minuten een ziekenhuis in de buurt is en die is gelukkig bij hen om de hoek. 

Donderdag was ik alleen thuis met Levi. Na zo'n geweldige dag als woensdag kon ik er weer helemaal tegenaan. mijn opa en oma wilden 's middags langskomen en ook een vriendin belde op dat ze langskwam. Zo fijn! Dus vriendin N. was er rond 1 uur. Gek genoeg was mijn oog 10 minuten daarvoor gaan trillen. Heel vreemd, aan mijn ooglid was niets te zien. Ik kon niet scherpstellen en mijn zichtsveld van mijn linkeroog werd steeds minder. Op een gegeven moment was mijn hele linkeroog op zwart! En rechts begon mee te trillen! Ik vond het nu helemaal niet leuk meer en belde de huisarts. Die had een bandje waarbij ze zeiden dat alleen spoedgevallen op 1 mochten duwen, maar dit was geen spoed toch? Dan maar een andere dokter bellen. Afijn, ik heb 8 huisartsen gebeld, maar iedereen was met vakantie of weg. Ondertussen was ook rechts gaan trillen. Toen heb ik een opticien gebeld, er zit een goede hier om de hoek. Hij stelde me gerust en zei dat het waarschijnlijk oogmigraine was. En ik had helemaal geen pijn! Dus het zal wel. Opeens hield mijn oog op  met trillen. En ook mijn linkeroog kreeg weer wat gezichtsveld. En alles leek weer voorbij. Nou, beetje overdreven om al die huisartsen te bellen ja...

Op naar de stad, voor het broodje wat we zouden gaan eten. Levi in de kinderwagen en lekker op stap Bovenaan de winkelstraat voelde ik opeens mijn hoofd een beetje bonken. Ach, zal wel van mijn ogen komen toch? En opeens BAM!! Hoofdpijn, hoofdpijn!! AUW AUW AUW! Ik kon helemaal niets meer, alles deed zeer. Ik was misselijk, had geen spierspanning meer in mijn armen en mijn hoofd!! Het leek wel te ontploffen! Gauw terug naar huis en daar stortte ik echt in. Kon alleen nog op bed liggen en AU AU AU roepen. Maar Levi moest de fles, dus mijn vriendin maakte de fles (hij pikt nog steeds de fles niet van anderen) en die heb ik nog half bewust gegeven. Zo ging het ook niet. Mijn man gebeld en die was boos. Ja, dat ik de dokter nog niet gebeld had... Stomme ik! Maar op dat moment kon ik echt even niets meer, dat ik mijn man gebeld heb, was nog goed! Hij kwam gelukkig naar huis toe en vanaf dat moment is alles een beetje wazig. Ik werd wakker omdat de dokter aan de telefoon was. Die zei dat dit een spanningsmigriane aanval was geweest. My God, ik wist dat migraine erg zeer deed, maar hoe zeer had ik gelukkig nog niet hoeven meemaken. Nu wel. Wat een pijn zeg! Alsof iemand gehakt aan het kneden is van je hersens! (Sorry voor de onsmakelijke vergelijking..) Dat met mijn ogen was een voorbode geweest, dan moet ik zo snel mogelijk hoge dosis ibrufen nemen, op bed gaan liggen en hulp bellen. Oke, dan weten we dat ook weer.

Pff.. Oke, duidelijk sein. Stoppen en wel nu. Je kunt het niet allemaal alleen aan en dat is heus niet erg. Maar wat voelde het als opgeven zeg. Niet gaan zeiken oke? Ik heb al genoeg over me heen gehad. Het is gewoon niet eerlijk als je niet zelf voor je kindje kan zorgen!! En ja, ik weet het, ben geen arts  oid, maar toch is het niet eerlijk!!! Ach ja, het zat er aan te komen natuurlijk. Maar leuk is het niet! 's Avonds was het weer over en konden we met z'n drieen een beetje bijkomen. En vrijdag gaat mijn schoonmoeder mee naar het ziekenhuis.