`Papa... Ik voel in mijn hart dat ik een zus ben`

'Papa... Ik voel in mijn hart dat ik een zus ben'
1-0 voor mijn dochter die met 1 zin, totaal uit het niets, ons sprakeloos krijgt.
Hoor ik wat ik wil horen? Wat bedoelt ze? Wat 'weet' ze?

De dag waarop ze het eruit flapte was een bijzondere.
Vroeg in de morgen, na haar afgezet te hebben op het kinderdagverblijf, vertrokken we weer naar het ziekenhuis voor een 'hoe nu verder' gesprek. In de weken ervoor hebben we ons verzoend met het idee onze wens 'los te laten'. Het UMC was niet operationeel voor nieuwe behandelingen en het onderzoek naar de procedurefout(en) loopt nog. De wachtlijst is aardig opgelopen en we staan onderaan, logischerwijs. Kortom; wanneer we verder kunnen... het is niet aan ons. Ik voel mee met het personeel van de afdeling, de meiden die nog totaal met lege handen staan, en weet daarmee onze situatie wat te relativeren.

Maarrre... Soms, wanneer je iets loslaat, komt het toch weer bij je terug. We kregen te horen de volgende cyclus te mogen starten voor een cryo-terugplaatsing in een kunstmatige cyclus. - SAY WHAT! -
Ze schakelen hierop over zodat ze niet 8 terugplaatsingen per week, maar 8 terugplaatsingen per dag kunnen inplannen. Ik ben er nog een beetje beduusd van. Volgende maand! Maar wel kunstmatig. Is deze - door de situatie ingegeven - methode de juiste voor mij? Ik moet het nog wat onderzoek geven, maar voor mijn gevoel gaat het de oplossing zijn voor mijn steeds sterker wordende gevoel. Ik heb sterk het idee dat mijn baarmoeder de steun van utrogestan zou kunnen gebruiken, zelf te snel 'afbouwt' en wilde dit gaan voorstellen, totdat het andere voorstel op tafel kwam te liggen. Een voorstel wat ik dankbaar aanneem en omarm.

Dit gaan we doen. Een zus. Voor jou. En voor ons.