Na mijn vorige blog over angst kan ik nu zeggen dat mijn angst werkelijkheid werd. Vanmiddag onze afspraak bij de vk. Gierende zenuwen en lood in de schoenen aangezien het dus een jaar geleden mis is gegaan. Missed abortion.
Doordat ik de afgelopen weken al wat (weinig bruine afscheiding verloor) was ik extra nerveus. Met in mijn hoofd de gedachte het zal toch wel niet weer niet goed zijn.
9 weken zou ik zijn. Mooi moment voor de echo. Expres even meegewacht zodat er zeker een hartaktie zou moeten te zien zijn. Met mijn ogen dicht lag ik op de tafel. Ik was zo gespannen als of ik mijn vonnis zou horen daar. Misschien moeten we het inwendig even proberen. Uitwendig krijg ik niet zo heel veel te zien zei de vk. Ik keek naar het scherm en ik zag al dat ik niet zag wat ik wilde zien.
Inwendig was het even zoeken en daar vonden ze de vruchtzak. De grote naar mijn zwangerschap maar geen mooi kloppend hartje. Geen witte vlek. Geen kloppend hartje... Niets.. Ik wist genoeg. Stop maar zei ik. Het is niks!! ik weet het! Nee zeiden ze we hebben geen goed nieuws voor je. Even zakt de grond onder me vandaan. Ik kijk naar mn man. En hij kijkt verbeteren. Verdorie toch niet weer!!? Na twee gezonde kinderen nu de tweede missed abortion. En nu ik zit te typen ben ik vooral erg boos. Boos vooral om dat stomme lijf. Waarom stoot mijn lichaam een zwangerschap niet af??!
Nu maar afwachten op het verdere beloop. Ik kan kiezen weer voor een curretage of medicijnen. Iemand ervaring met medicijnen? Afgelopen keer curretage gehad en die verliep best pijnlijk na die tijd. Mijn droom valt even in duigen. Zal er wel een groot gezin komen? of zou ik genoegen moeten nemen met deze prachtige kindjes die ik al heb.
En ligt het aan mij...? is het domme pech.. of is er iets niet goed in mijn lijf dat dit nu twee keer me overkomt.
Allemaal vragen die door me hoofd spoken. Met een zakje chips op de bank ben ik de teleurstelling even aan het verwerken. Wat een stom gedoe weer.
Groetjes Lissa
reacties (0)