Weer zo`n fase...

Zoals alles in het leven, gaat het leven van een bijna-peuter ook met fasen. De huidige fase is er 1 van zelf doen. Ook de dingen die ze niet kan. Zo heeft ze al meerdere keren de rits van haar jas gesloopt omdat ze deze 'ikke!' uit wilt doen.

Bij het smeren van haar brood harkt ze met haar mes de boterham in stukken, die ze vervolgens, natuuuuuuuurlijk, niet meer op wilt eten want hij is kapot 'wil niet!'

Maar o wee als je een helpende hand uitsteekt. Als je oppert om haar te helpen met boterhammetje smeren of het compromis wil sluiten dat mama de rits openmaakt en dat Sien haar jasje uit mag trekken. Dan is het huis te klein. Dan is het gillen, krijsen, schreeuwen, huilen, janken en wat al niet meer. Dan laat ze zich op de grond gooien om een mooie voorstelling weg te zetten. Ze is er inmiddels aardig bedreven in. Ze moet die voorstelling namelijk opvoeren als mama haar aan wilt kleden, maar ook als mama haar uit wilt kleden. De voorstelling start wanneer ze in haar kinderstoel moet zitten, wanneer ze niet de pannen van het vuur mag trekken, wanneer Aagje juist met het speelgoedje wilt spelen waar zij mee wilt spelen, of verzin nog maar iets anders.

Ze wil 'zelf lopen' van de trap waardoor het, tegen de tijd dat we eindelijk beneden zijn, bijna alweer tijd is voor haar middagdutje.

Sien heeft een grote zus dus 'ikke ook!' op alles wat zus mag. Zoals zelf druiven van het trosje plukken. Aangezien mama hele druiven nog een beetje eng vindt worden ze gehalveerd en delen we ze. Sien een trosje met halve druiven en mama de andere helft. Want de tijd dat ik ze ook van het trosje wil plukken is gelukkig voorbij.

Slapen is ook zo'n dingetje, tegelijk met de fase 'zelluf', heeft ze ook een fase van moeilijk slapen. Zo vindt ze half 6 een bijzonder mooie tijd om op te staan. Ook is haar ledikantje niet meer goed genoeg. Nee, slapen doe je bij papa en mama in bed. Het liefst zo dicht mogelijk tegen mama aan en een hand om mama's arm zodat ze zeker weet dat ze niet alleen wordt achtergelaten. Dus 's nachts slapen we slecht en onze ochtend begint ook nog eens erg vroeg.

Dat maakt ons moe. Waardoor we helemaal geen geduld meer hebben voor het 'ikke!' van Sien. Of het tergend langzame lopen naar de supermarkt. 

Maar.... er is ook goed nieuws te melden. Sien zit ook in de fase dat ze het potje wel erg interessant begint te vinden. Regelmatig laten we haar zonder luier lopen (aangezien ze hem in een onbewaakt ogenblik 'zelluf' uitgetrokken heeft) en tot nu toe geen ongelukjes maar in 2 dagen tijd 4 plasjes op het potje. Echt zindelijk maken vind ik haar te jong voor maar op deze manier willen we haar er al een beetje mee laten kennismaken. Vanmorgen vond ze het blijkbaar wat spannend want ze vroeg na een uurtje en meerdere vruchtloze pogingen op het potje om 'luilie aan'. En dat is ook prima. 

Dat zijn dus mijn dagen met Sien. Een hoop gehuil tussen gejuich als ze een plasje op het potje heeft gedaan. Die ze natuurlijk (bijna) helemaal zelluf mag weggooien op de wc.