Moeder zijn met ADHD

Jaren geleden, in het begin van mijn babybytes-carriere heb ik eens een blog gewijd aan mijn ADHD-perikelen. Toen had ik nog geen kinderen, volgens mij was ik nog niet eens zwanger.

Inmiddels ben ik 2 kindjes verder en nadat ik dit weekend meerdere vragen op babybytes heb gelezen over ADHD besloot ik eens om er nog een blogje aan te wagen. Want wat is mijn leven de afgelopen 3 jaar enorm veranderd. Maar ik heb nog steeds ADHD en wat heb ik de afgelopen maanden gedacht om er 'toch iets mee te doen'. Of beter gezegd, er iets TEGEN te doen. 

Want zo nu en dan heb ik er behoorlijk last van dat ik toch dat ene stofje mis.

Maar laten we positief beginnen. Want mijn kinderen hebben ook een heel positief effect op mij. Ze geven mij een dagindeling. Ze geven mij structuur en richting. Mijn dag begint gewoon om 8 uur. Soms om 7 uur en een enkele keer om 9 uur maar er is niks meer vrijblijvend. Van vrijblijvendheid wordt een ADHD'er namelijk helemaal niet blij. Althans, deze ADHD'er niet. Als dingen vrijblijvend zijn, dan komt er niks meer uit mijn handen. Dan doe ik het wel over een uurtje. Of morgen. Of volgende week ofzo.

Maar mijn kinderen dwingen mij uit bed te komen, mij aan te kleden, 3x daags te eten, de boodschappen in huis te halen en dankzij mijn astma en stofallergie wordt er zelfs nog wat in het huishouden gedaan. 

Mijn kinderen zorgen ervoor dat ik aan het eind van de dag moe ben. Echt moe, van het zorgen en het spelen, het wandelen en het fietsen. Voordat ik kinderen had was ik aan het eind van de dag ook moe. Moe van het niks doen en moe van het dingen uitstellen. 

Om die reden vind ik de eerste periode met een baby zo ontzettend zwaar. De ene dag slapen ze alleen maar, de andere dag huilen ze alleen maar. En elke keer als je denkt een ritme gevonden te hebben, dan gooit een baby dat weer om. Je spreekt een bepaalde tijd af met een vriendin maar je baby besluit dan net om te slapen. Om je onder te spugen. Er is niks voorspelbaars aan een baby terwijl een ADHD'er juist die voorspelbaarheid nodig heeft om een dagindeling te maken, om te weten waar ik aan toe ben en vooral om te weten wanneer ik even rust heb. Dan kan ik daar naartoe leven. Dan kan ik even een poging doen om alle prikkels te negeren en de wijzers op de klok vooruit te kijken. Nog 2 uur tot het middagdutje, nog 1,5 uur tot het middagdutje. Nog 1 uur..... en mogelijk het middagdutje gewoon wat eerder doen. Want wat houd ik van het middagdutje, eindelijk even stilte! 

Maar die prikkels zijn er wel en die prikkels kan ik nog steeds niet verwerken. Dus probeer ik een mogelijkheid te zoeken om met die prikkels om te gaan. Opruimen bijvoorbeeld. Dan loop ik de hele dag achter mijn kinderen aan om hun troep op te ruimen. Er is nog steeds chaos in mijn hoofd maar dan is er in ieder geval geen chaos in mijn huis. Dan kan ik net doen alsof de chaos in mijn hoofd er ook niet is.

Als mijn huis 1 grote bende is, gaat het niet goed met mij. Maar als mijn huis steriel is, en als alle kopjes van Aagje d'r theeservies naar dezelfde kant wijzen, dan gaat er iets ook niet goed. 

Prikkels... overal om mij heen zijn prikkels en ik kan niet al die prikkels aan. Het zijn er teveel. Als ik lekker in mijn vel zit, kan ik een hoop hebben. Dan kan ik de was ophangen en tegelijkertijd de ruzieende zusjes toespreken. Dan kan ik samen met Aagje de afwas doen. Dan kan ik Sientje op mijn arm hebben terwijl ik een telefoongesprek afhandel. 

Maar als ik niet lekker in mijn vel zit, als mijn nachten weer eens veel te kort zijn kan ik ze niet aan. Dan kan ik geen 2 dingen tegelijk. Dan vind ik dat mijn kinderen vooral stil in een hoekje moeten gaan zitten wachten tot ik klaar ben met het huishouden. Omdat we daarna ECHT-WEL weggaan maar we ECHT- NIET sneller weg zijn als ze maar blijven zeuren.

Zeuren en huilen. Dat is zo'n typische prikkel die ik niet kan hebben maar waar mijn kinderen heel goed in zijn. 'Stap dan op de fiets!' zegt mijn man, die niet veel van ADHD begrijpt. Want op het moment dat ik niet lekker in mijn vel zit en mijn kinderen mij beletten om ook maar iets te doen omdat ze alleen maar aan mijn been hangen, kan ik niet op de fiets stappen, dan blokkeren mijn hersenen zich. Mijn kinderen blijven zeuren en huilen om niks (zoals kinderen dat heel goed kunnen) en ik blijf maar denken: 'houd op, houd op, houd op!!!!' En natuurlijk weet ik dat op de fiets stappen de beste remedie is. Daar houden ze van. Dan zijn ze stil. Dan heb ik rust en ben ik lekker in de buitenlucht in beweging. Maar die hersenschakeling van 'houd op waar je mee bezig bent, laat de boel de boel, en ga lekker fietsen'.... die doet het gewoon niet. 

Dreinen, noemt mijn vader dat huilen en zeuren om niks. En daar moest ik als kind vooral heel snel mee stoppen, anders gaf hij mij wel een reden om te dreinen. Hij heeft ook ADHD vermoed ik, mijn vader.

Als ik een goede bui heb, zeg ik dat voor de grap tegen Aagje: 'Weet je wat opa altijd zei als mama zo zeurde?'...... Als ik een slechte bui heb houd ik vooral heel sterk mijn kiezen op elkaar. Omdat ik bang ben dat elk woord wat eruit komt mijn meisjes zullen schaden. 'Zit nou eens stil!' roep ik soms geergerd als Aagje weer d'r hoofd draait wanneer ik een staartje wil maken. 'Werk nou eens mee!' tegen Sien als ze weer draait, strekt of wat dan ook tijdens het aankleden. 'Kap er eens mee!' als Aagje haar 'goeie grap' uithaalt en al haar kleertjes van de commode op de grond gooit. Nee, dat is na  een paar maanden niet meer leuk. 

Maar ik heb er ook direct spijt van. Ik wil niet zo'n moeder worden als mijn vader voor ons was. Ik wil niet dat mijn meiden eerst moeten inschatten welke bui ik heb voordat ze besluiten om op hun slaapkamer te gaan spelen of om met mama te gaan dollen. 

Want dat kon mijn vader ook. We hebben vaak genoeg de slappe lach gehad, en nu nog steeds. Met buikpijn tijdens het eten aan tafel, maar de volgende dag was het 'houd je mond en eet gewoon door!'. Nu snap ik hem. Nu weet ik dat hij gewoon een slechte dag had. Dat hij misschien teveel moeilijkheden had gehad op zijn werk en dat gegiebel aan tafel even niet kon hebben. Dat ik hem gewoon even met rust moest laten. 

Maar als kind begreep ik hem niet. Als kind dacht ik dat ik degene was die iets slechts had gedaan en dat wil ik mijn kinderen besparen. Ik wil dat mijn kinderen in alle onbezorgdheid op mij af kunnen rennen, stoeien, grapjes uithalen en niet dat ze eerst moeten peilen hoe mama vandaag weer in haar vel zit.

En daarom denk ik dat ik er weer 'iets mee moet'. Ik heb jarenlang kunnen functioneren met ADHD op de achtergrond maar inmiddels is mijn leven als werkende moeder van 2 kleine kinderen zodanig complex geworden, dat ik het niet meer kan. 

En natuurlijk begrijp ik heel goed dat geen enkel pilletje of therapie is opgewassen tegen alle grimmigheid die ADHD met zich mee kan brengen. Natuurlijk weet ik dat er geen toverstafje bestaat die mij veranderd in de rustige moeder die koekjes bakt, zonder dat de kinderen 'in de weg lopen' maar als de scherpe randjes eraf worden gehaald, zal dat al heel fijn zijn.

Maar ook..... wat houd ik enorm veel van mijn 2 lieve, kleine, schattige moppies! Wat ben ik trots dat ik, ondanks al mijn tekortkomingen, hun moeder mag zijn. Dat zij van mij houden en mij, als geen ander, nemen hoe ik ben!