Update zwangerschap

Ik ben zo bezig met Aagje en al haar nukkige streken en stralende lachjes dat ik helemaal geen tijd heb om aan ons andere ukje te denken. 

Nog een waarheid is dat je echt sneller groeit. De zwangerschapsbroeken heb ik al van zolder gehaald en ik loop nu met wijde tuniekjes ed  om mijn buikje maar te verbergen. We hebben het namelijk nog aan niemand verteld, waar ik het bij Aagje al vanaf een week of 7 vertelde aan goede vrienden en familie. Het stomme is dat er gewoon geen tijd is om het te vertellen. Ik werk, of manlief werkt, of Aagje ligt op bed zodat we niet weg kunnen en een aantal mensen willen we het toch samen vertellen zoals de wederzijdse ouders. (dit keer heeft manlief het niet in zijn hoofd gehaald om zijn moeder op de hoogte te stellen zonder eerst mij daarvan op de hoogte te stellen en dit keer heb ik ook niet eerst mijn moeder gebeld voordat ik manlief uberhaubt op de hoogte stelde dat hij vader werd om hem daarna te beschuldigen dat hij zijn moeder op de hoogte stelt zonder dat met mij te overleggen. Zo, nu heb ik even in een hele lange zin mijn hormonen-aanval uitgelegd in eerdere zwangerschappen).

Ook dat is anders. De hormonen. Ik ben namelijk best wel normaal. Ik huil niet als ik aan manlief mijn liefde uit. Ik zit hem ook niet met een mes achterna. Ik beschuldig hem er niet van dat hij van mij wil scheiden omdat ik het eten aan laat branden. Niets van dit alles. Op het moment hebben wij een hele stabiele, volwassen relatie. Je kent het wel, we zitten samen aan de aardappeltjes met jus en dan keuvelen we wat af. Hoe het op het werk ging. Wat ons Aagje heeft gedaan. Hoe lief en schattig ze is en hoe vreselijk goed ze kan zeuren. We roddelen wat over de buurman die heel de dag ´daar gaat ze´ luistert en we vragen ons af of de andere buren uit elkaar zijn. 

Een heel normaal gezin anno 2013 dus.

Best jammer voor jullie, dat besef ik en ik voel me daarover een beetje schuldig.

Nog even iets leuks. Vandaag stond ik bij de bakker (om gevulde koeken in de vorm van hartjes te kopen. Elk jaar zeg ik tegen manlief dat we er echt niets aan gaan doen en elk jaar besluit ik het op laatste moment om er toch maar wel aan te gaan doen). Maar goed, ik stond bij de bakker en daar waren 2 meisjes van een jaar of 3 en iets van 1,5. Het oudste meisje wilde steeds de jongste optillen maar de jongste wilde dat niet. Boos worden, wegduwen, nee zeggen etc. Het oudste meisje ging maar door en het jongste meisje worstelde zich maar naar de vrijheid. Ik moest er zo om lachen want ik zag Aagje al met muppetje. Aagje als grote zus natuurlijk willen optillen maar die kleine muppet wordt natuurlijk net zo´n eigenwijs stuk vreten als d´r grote zus dus dat wordt ruzie haha. 

Oh en mijn valentijnscadeautje is zo leuk! Ik had een tijdje terug een bon van de prenatal voor 50% korting op centerparcs. Ik zei dat tegen manlief maar hij moest het financieel allemaal nog maar eens bekijken. Ik wist natuurlijk allang hoe laat het was en dacht... ik boek gewoon lekker een luxe VIP-huisje op een mooi park en geef het als cadeau op valentijnsdag. Een gegeven paard mag je immers niet in de bek kijken en informeren over de prijs is al helemaal not- done bij een cadeau. Superslim vind ik mezelf! 

Gelukkig heeft manlief in zijn jonge, wilde jaren nogal wat geblowt dus zijn korte termijn geheugen is naar de haaien dus hij weet al helemaal niks meer dat ik het ooit gevraagd hebt en kan mij dat dan ook al niet kwalijk nemen. 

We gaan een midweek naar de Eemhof, ligt vlakbij Amsterdam. Een mooi zwembad, een kinderboerderij voor ons Aagje, een forellenvisvijver, een beautysalon... ik denk dat we allemaal wel wat te doen zullen hebben. Ik snap alleen echt niet dat mensen hier de volle 100% voor betalen. Zonder korting had ik 700 euro moeten betalen voor een midweekje centerparcs! Maar dan heb je wel elke ochtend de krant aan huis bezorgd. Dat dan weer wel.