Zwangerschapscholestase

WEEK 35 - Zwangerschapscholestase - ziekenhuisopname
De huisarts stuurde me na het aanhoren van mijn klachten direct door naar het ziekenhuis voor een bloedtest. Toen het ziekenhuis mijn klachten aanhoorde namen ze direct de bloedtest af en wilden ze mij niet meer naar huis laten gaan voor de zekerheid. Dit omdat zwangerschapscholestase in een later stadium gevaarlijk is voor zowel moeder als kind (maar vooral het kind). Ze hebben meer tests gedaan om te zien of alles in orde was met onze zoon. Gelukkig was dit het geval.
Het resultaat was inderdaad dat ik zwangerschapscholestase had en in begin stadium.
Om te zien hoe snel mijn leverwaarden omhoog gingen (en hoe snel mijn lever achteruit ging) moest ik een paar dagen blijven. Ik kreeg een medicijn en een vetvrij dieet.
Door enorme heimwee en omdat ik nog in begin stadium was mocht ik woensdag naar huis, maar ik moest vrijdag en maandag een bloedtest doen. Vrijdag waren mijn waarden behoorlijk gestegen.

WEEK 36 - Zwangerschapscholestase - SPOED ziekenhuisopname
Maandag waren mijn waarden verdubbeld (maandag waren deze 200 en vrijdag 400, het max. is 1000). De arts zei dat ik naar huis moest, mijn spullen pakken en morgenochtend vroeg en nuchter terug moest komen. De waarden waren nu zo hoog dat hij of morgen of woensdag de baby ging halen via keizersnede. De volgende ochtend was ik zoals afgesproken nuchter in het ziekenhuis aangekomen, maar om 16.00 was ik nog steeds nuchter aan het wachten en kreeg ik te horen dat de OP niet vandaag ging gebeuren. Ik mocht eten. De volgende ochtend hetzelfde verhaal, maar ik had nu ook een afspraak bij een internist. Hij heeft gekeken naar mijn lever en zag dat er verder geen schade aan mijn lever was. Na die afspraak mocht ik eten, ook vandaag geen OP ingepland. Ik werd hyper nerveus van deze situatie. De arts vertelde me dat ze bang waren om de keizersnede uit te voeren, omdat ze niet de middelen hadden om vroeg geboren babies op de wereld te zetten.
Om die reden proberen ze zolang mogelijk te rekken. Mijn man Mark mocht die nacht bij me slapen. De volgende ochtend kreeg ik te horen dat ze mij gingen overplaatsen naar Oldenburg, waar ze wel vroeggeboren babies op de wereld kunnen zetten en wij dus een betere kans maken op een fijne toekomst samen met onze kleine. Per taxi ben ik naar OL gebracht, daar zijn de artsen meteen aan de slag gegaan om alles na te kijken. Bloed werd afgenomen, er werd gekeken naar de kleine en naar mijn lever en galblaas. Rond 15.00 kreeg ik te horen dat de baby inderdaad snel gehaald moest worden, want mijn waarden werden alsmaar hoger. Ze wilden mij inplannen voor morgen (vrijdag 24 oktober) in de loop van de ochtend / voormiddag. De baby zou dan worden gehaald via keizersnede. Ik kreeg een afspraak met een anesthesist om de volnarcose te bespreken (dit ivm ijzer in mijn rug) de anestesist zei na een kort onderzoek aan mijn rug dat het ijzer niet in de weg zit en beveelde een plaatselijke verdoving aan met een ruggeprik. Ik vond het helemaal niets, want ik was bang dat het niet zou werken. Hij garandeerde mij dat het zou werken en dat het echt beter was dus uiteindelijk stemde ik toe. Na dit bezoek had Mark een familiekamer geregeld in het ziekenhuis. Het was prachtig, net een hotelkamer!! Eindelijk was het zover.. morgen ga ik mijn ventje zien.. met toch wat angst voor wat de volgende dag brengen zou ben ik ingeslapen.

De grote dag van de keizersnede - 24 oktober
estesist Sochtends vroeg was ik al wakker. Mark nam lekker een ontbijt van het onbijtbuffet en ik wachtte doodsnerveus op de kamer (kon niet aan zien hoe hij lekker zat te eten). Ineens werd er aan geklopt en vroeg een zuster of ik al z0ver was, want over 15 minuten werd ik verwacht op de kreiszaal. Ik roepte Mark weg bij het buffet en we gingen samen naar de kreiszaal. Daar deden ze nog een onderzoek om te zien of onze zoon nog in orde was en namen ze mijn bloeddruk op. Vervolgens kreeg ik 2 liter vocht toegediend en nog wat vloeistof. Rond 9.45 werd ik naar OP gebracht. Daar gingen ze mij eerst helemaal klaar maken en als alles klaar was voor de operatie mocht Mark pas naar binnen. Het was heel druk en hectisch in de OP ruimte, veel artsen en mensen in groene pakjes die heel gestressd deden. Ik werd er nog nerveuzer van en ik stond te trillen op mijn benen van de angst. Een lieve Hebamme in opleiding ging met mij mee als mijn steun. Ik moest op een speciale stoel zitten en zij ging voor me staan. We moesten oefenen wat ik moest doen als ze de ruggeprik in gingen brengen. Na het oefenen begon de anesthesist met het inspuiten van de prik. Het deed pijn en voelde raar. Niet alleen mijn in rug maar ik voelde het ook in mijn rechter bovenbeen heel erg.
Na enkele minuten was het klaar en mocht ik de Hebamme loslaten, haar handen waren helemaal nat met mijn angstzweet. Ik mocht liggen en doeken werden gespand. Er werd een catheter ingebracht, ze zeiden dat ik dat niet moest voelen, maar ik voelde het wel. Na nog even wachten werd ik ineens geprikt met iets in mijn buik. Ik schrok en trok weg en zei AUW. Er was ineens paniek. "ze voelde het" riep de anesthesist - "nee toch" riep de chirurg - "jawel" antwoordde ik en de anesthesist in koor "de ruggeprik werkt niet!!" riepen we beide in paniek en de anesthesist aaide me over mijn hoofd en zei "we brengen je snel onder gehele narcose, ik zal je man laten weten dat hij er niet bij kan zijn." Ik kreeg een masker op en weg was ik.....
Opeens werd ik wakker, voledig in paniek. Mijn borst deed pijn en ik kreeg geen lucht. "ik stik, ik stik" riep ik maar niemand hoorde me... ik kalmeerde mezelf en kon beter ademenen. Even later weer dat drukkende gevoel en geen lucht. De anesthesist kwam kijken en zei "met je zoon is alles goed, hoe is alles met jou" en ik zei halfslapend "ik krijg geen lucht!!" ze gaf meteen orders dat iemand langs kwam om naar mijn longen te kijken. Achteraf bleek dat ik gewoon een paniek aanval had en er niets aan de hand was. Een uurtje later kwam ietsjes bij en kwam mijn man er ook bij. Het duurde nog zo een 2 a 3 uur voordat ik bijna helemaal bij bewustzijn was. Toen kwamen de hebammes van de kreiszaal en zeiden tegen hun collega's dat moeder en vader naar hun baby moesten en dat ze ons nu gingen bevrijden. Nog geen 10 minuten later lag ik op mijn kamer met mijn zoontje in mijn armen! Wat een schatje!!

Julian Alberto Johannes de Wit - geboren op 24 oktober 10.40
Gewicht 2705 gram en 47,5cm groot
Het is een wolkje en ik ben nog nooit zo gek geweest op iemand als ik nu op onze zoon ben. Hij is mijn alles en iedere keer als ik naar hem kijk schieten mijn ogen vol.
Hij is nog zo klein en teer.

Dinsdag 28 oktober mochten we het ziekenhuis verlaten met zijn drietjes
Omdat onze zoon eigenlijk pas rond 24 november zou komen en dus te vroeg is kon hij zijn warmte niet goed vast houden. Om die reden moest hij eerst op een warmte bedje liggen.
Hij kon vanaf zaterdag al beter zijn warmte vast houden en hij mocht op zondag van het warmte bedje af.
Op en oma de wit waren zaterdagmiddag en zondag ochtend op bezoek met veel leuke cadeaus.
Peter en Anneke waren zondagavond op bezoek.
Anne zorge voor alle dieren thuis daar hoefden we ons ook geen zorgen om te maken.
Mijn leverwaarden waren van zaterdag tot maandag gezakt met 250 dus dat ging goed.
Maandag mocht hij in bad en ondanks ik veel pijn had vd keizersnede heb ik hem zelf gebadderd.
Julian vond dit natuurlijk niet zo leuk. Maar ik wel (arme scheet).
Drinken van de borst lukt nog niet, maar ik pomp het nu gewoon en dan drinkt hij het.
Hij is nog zo klein en met wat hulp van ons thuis hebamme gaat het vast lukken.
Een pomp kunnen we voor thuis gratis krijgen, dus dat is helemaal geweldig.
Alles ging zo goed met de kleine en mij dat we dinsdagmiddag naar huis mochten.
Thuis werden we meteen overvalt door onze thuis Hebamme, de buren en telefoontjes dat ik voledig in de stress raakte.
Voor vandaag (woensdag) heb ik alle afspraken afgebeld zodat we gewoon helemaal ons eigen ding konden doen zonder allerlei pottekijkers.

DANKBAAR Wat ben ik dankbaar.....
Dankbaar met mijn gezonde zoon Julian
Dankbaar dat ik ondanks ik verwachtte niets te vinden over de rare jeuk toch op internet heb gekeken.
Dankbaar dat ik er op tijd achter ben gekomen dat ik ziek was door de zwangerschap
Dankbaar dat zowel mijn zoon als ik nu gezond zijn
Dankbaar voor de goede zorg van het ziekenhuis

Zo sluit ik mijn zwangerschap af...