Start IVF

Gisteren bloed laten prikken omdat ik nog niet ongesteld was geworden... De eerste kon mijn ader niet vinden, dus werd er een andere dame bijgeroepen. Ze ging het even met een infuusnaald proberen. Nou...ik zag die slang en ik had het echt niet meer, was weer helemaal in paniek. Goed...de 2e kreeg hem wel geprikt en het deed nog minder zeer dan de eerste keer. Arm wel weer bont en blauw maar goed...het zit er weer op.

Vandaag gebeld voor de uitslag, negatief! Hoe kan het ook anders! Ik had er niet teveel van verwacht maar toch was de teleurstelling enorm, wetende dat nu het IVF-tijdperk op ons wacht... Toch moest ik even komen voor een echo omdat ze het wel vreemd vonden dat ik nog niet ongesteld ben geworden. Dus kon vanmiddag al meteen terecht. Waar ik eerst dacht dat mijn lijf helemaal niet deed wat het moest doen, ben ik er nu achter dat het maar voor de helft niet doet wat het moet doen... Ze maakte de echo en het baarmoederslijmvlies was megadik, dus dat was uit zichzelf gaan groeien. Alleen de eisprong is niet geweest en ik had ook geen eitjes, dus dat gedeelte werkt niet uit zichzelf... Ik dacht altijd dat dat door een en hetzelfde hormoon gebeurde, maar nu heb ik, na 2,5 jaar in de molen te zijn, toch weer wat nieuws geleerd en gehoord dat je geen eitjes hoeft te produceren om wel een dik baarmoederslijmvlies te krijgen. Dus nu heb ik weer Duphaston gekregen om de menstruatie op te wekken en dan gaan we over een kleine 4 weekjes echt starten met de IVF.

De gedachte aan die prikken vind ik echt doodeng, maar goed...we moeten ook hier maar weer doorheen. Voor de vakantie was ik bij mijn buurvrouw en die wist me te vertellen dat er toch echt een kindje bij ons zou komen (na het kindje wat hierboven is), dus daar probeer ik me maar aan vast te houden. Maar ik merk aan mezelf dat het steeds moeilijker word om positief te blijven en dat ik het af en toe echt helemaal niet meer zie zitten. Gelukkig sleurt manlief me er dan wel weer doorheen, maar zo kan het natuurlijk niet doorgaan en van de ene kant vind ik het dan ook prima om met de IVF te beginnen, maar van de andere kant ben ik zoooo ontzettend bang! Volgende week start de cursus IVF en je gevoel bij ons in het zh en daar sta ik ook voor ingeschreven. Dat is onder leiding van de medisch psycholoog en dan zitten er allemaal vrouwen die aan het begin van het traject staan. Ik had eerst zoiets van: ik ga niet bij zo'n praatgroepje zitten, maar nu denk ik toch dat het wel heel goed is voor me om het wel te doen. Misschien lucht het wel heel erg op om erheen te gaan en zie ik het dan weer even wat zonniger in...

Dit was het weer even voor nu...