Gesprekken met mezelf
Als iemand me kon inslapen en over een week wakker laten worden... Pfff, zo voelt de 2e wachtweek... Ben het bijna vergeten hoe het was.
Onrust in me is met volle gang begonnen. Ik praat met name met mezelf want niemand zou het kunnen volhouden nu met me. De gedachtes slingeren de hele dag door mijn hoofd: 'ik denk niet dat het lukt want waarom zou het Lukken als de andere keren ook niet gelukt was', 'ik wil geloven dat ik deze keer positief mag testen', ' ik moet geloven dat het lukt, want als ik het niet doe, wie dan?!', 'gaan jullie allemaal even weg van mij met de dikke buiken en grappige verhaaltjes over jullie kindjes', 'ik wil iets voelen, ik voel niks...', 'er zijn ergere dingen in het leven, kijk alleen al om je heen op d afdeling waar je werkt, dat zijn pas problemen als je geen vooruitzicht hebt op genezing en je in korte tijd doodgaat', 'nu wordt die collega's waarschijnlijk als eerste zwanger, kan niet anders', 'ik WIL zwanger zijn,'. Zo gaat het maar door en ik weet even niet wat ik ermee moet. Ik wil niet dat mijn relatie door alles kapot gaat. Ik ben nu niet echt leuk en dat weet ik zelf ook,
reacties (0)