Hsg +3e semenanalyse

Inmiddels is ronde 18 aangebroken...

vorige week heb ik een hsg gehad. Wat was  ik toch een partijtje zenuwachtig voor dit onderzoek!  Ik was vooral bang voor de pijn, en of ik geen bekende collega's in het ziekenhuis tegen zal komen (werk als verpleegkundige in hetzelfde ziekenhuis).  Daarvoor ook nog een discussie met mijn man, en vooral met mezelf gehad of ik alleen of met hem zal gaan. Uiteindelijk hebben we besloten dat ik alleen ging, gezien het weer een vrije dag voor mijn man zal kosten en de openheid hierover op zijn werk is het niet (eigen keuze om het niet vertellen). Het onderzoek was zeker niet prettig, maar wel goed te doen met de pijnstillers ervoor en binnen een paar minuten  was het meest onprettige gedeelte klaar. Ik kreeg meteen te horen, en zag het zelf ook op het monitor dat de eileiders goed doorgankelijk zijn. Dit was erg fijn, tranen van opluchting en restjes van de spanning kwamen toen ik terug naar huis in de regen fietste...

mijn man heeft dezelfde dag in en ochtend zijn semen weer laten onderzoeken (voor de 3e keer weer). Een beetje afhankelijk van de semenanalyse krijgen we over 2 weken te horen hoe we verder gaan met dit traject. Mocht het zaadonderzoek goed zijn (net als de eerste keer), dan worden we voor het komende half jaar weggestuurd met het advies om verder zelf te proberen. Is het zaadonderzoek, net als de 2e keer, minde goed van kwaliteit, dan wordt een behandelplan voor ons opgesteld, waarschijnlijk in de vorm van iui.

spannende weken dus allemaal! We zijn in ieder geval verder met alle onderzoeken! 

een paar maanden geleden dacht ik aan de behandelingen, dat ik het ook heel graag wilde, nu is mijn gedachtegang veranderd. Ik zie iui of ivf niet als enige kans voor ons en weg die ik heel graag met mijn man wil bewandelen. Stel voor dat onze kansen op spontane zwangerschap hoger zijn, dan vind ik het advies om verder op eigen kracht te proberen redelijk! Natuurlijk wil ik heel graag zwanger zijn en het liefst niet langer wachten, maar begrijp goed dat we niet iets moeten doen wat onze kansen omlaag brengt. Toen onze fertiliteitssrts dit aan ons vertelde in de eerste gesprekken, kon ik er alleen maar boos en opgefokt om worden ('wij willen een kind en zij moet ons helpen dus we moeten zsm met de iui beginnen!'). Zo zie je dat mens continue wat leert en alles een proces is...

we hopen dat het nog steeds binnenkort ' vanzelf' lukt en dat we geen vruchtbaarheidsbehandelingen hoeven te krijgen, maar mocht het zo zijn, dan gaan we ook ervoor! En STAP VOOR STAP SAMEN!