Ronde 15

Kan ik nog verwachten dat ik spontaan zwanger wordt voordat we mmm in februari beginnen? Is dit niet te positieve gedachte? Niet te naïef? Mag ik nog hopen? 

Geduld, hoop, vrees, teleurstelling, verdriet, pijn ... - dit ervaar ik de laatste maanden...

Aan  een gedachte ben ik gewend - namelijk, ik vecht niet meer tegen de gedachte dat het moeizaam gaat met zwanger worden, dit is een stukje van mezelf geworden, het hoort nu bij mijn leven... Het klinkt misschien negatief maar geeft me juist iets meer rust, geen innerlijke strijd met mezelf hoeven te voeren...

Zoals veel dingen in het leven, niets is meer vanzelfsprekend! Daar moet ik nog erg aan wennen, want tot nu toe gingen mijn wensen steeds in vervulling. Lastig is het om op je 30ste nog te leren omgaan met dit soort zaken. Mijn man zegt vaak dat ik wat dat betreft een beetje ben verwend door leven, en hij heeft wel gelijk daarin. 

Het valt ook niet echt mee om zelf zwanger proberen te worden terwijl iedereen in je omgeving met de dikke buiken rondloopt of al een baby'tje heeft. Vooral als  je beste vriendin na 3 maanden proberen wel zwanger is en jij na meer dan een jaar niet. Dit laatste vind ik nog het moeilijkste. Hoe ga je om met haar blije verhalen en je geen verdriet die niet begrepen wordt door haar? Gelukkig heb ik mensen om me hen die wel me begrijpen en steun bieden.  Zonder dat was het een stuk moeilijker geweest.

Ik merk dat het ook een heel proces is waar ik in zit en waar ik ook in groei. 2- 3 maanden geleden was ik erg emotioneel erover en moest huilen als ik alleen eraan dacht of als er iemand alleen erover begon... Nu ben ik iets gewend aan deze situatie, ik heb het ten dele geaccepteerd... Alleen wat betreft geduld opbrengen gaat het nogal lastig (ik wil vandaag zwanger zijn en niet over een jaar, of twee jaar, of...). - nu even niet eraan denken....