Mijn kind (6) is gameverslaafd!
Gelieve GEEN negatieve reacties achter te laten. Ik WEET dat ik het te lang heb laten aanslepen.
Dat terzijde, mijn kind kan ik ondertussen gameverslaafde noemen. Helaas maar waar.
Het zit zo, mijn partner, zijn papa, gamed graag in zijn vrije tijd. Dat heeft hij als kind al veel gedaan want dat mocht van zijn ouders. Die hebben daar ook nooit een probleem van gemaakt. Mijn partner speelde veel met alle vriendjes uit zijn wijk en deden steeds omstebeurd, zodat iedereen aan de beurt kwam en zodoende ging elke kind telkens 10 minuutjes gamen. Na een uurtje gingen ze terug buiten spelen met z'n allen. Op deze manier had ik het minder erg gevonden.
Mijn zoon daarentegen is een jongen die niet graag met andere kinderen speelt. Hij is onzeker en heeft snel het gevoel gepest te worden en trekt zich daarom terug. Het liefst met een gameconsole in zijn handen, want anders verveelt hij zich en weet hij niet wat hij moet doen. Zijn papa vind het over het algemeen dus ook niet erg dat onze zoon gamed, hij mocht dat als kind immers ook! Het verschil is, dat onze zoon non-stop en alleen wilt spelen. We hebben daar zeer regelmatig ruzie over gehad, omdat ik hierin gewoon een stuk strenger ben: een kind hoort niet voor een scherm te zitten maar zijn verbeelding te gebruiken en te spelen!
Nu heb ik voor de zomer de regel ingelast dat hij per dag maximaal 2 uur mag gamen (ja is nog veel, ik weet het, maar ik probeer dit af te bouwen!) en op zeer regenachtige dagen iets langer, maar dat bezien we op de dag zelf. Hij accepteerde dat toen ik het zei, zonder boos gedoe, waardoor ik hoop had. Maar helaas, ik heb te vroeg gejuigd.
Mijn schoonouders wonen in hetzelfde dorp. Te ver voor onze zoon om alleen naar toe te mogen, maar dochtbij genoeg dat ik de kids gemakkelijk kan afzetten als er iets is. Deze schoonouders, de ouders van mijn partner, laten het dus, net als bij hun eigen zoon toen hij klein was, ook gewoon toe. Als hij daar een dag is, of hij logeert daar, is het enige dat hij doet op de computer en de playstation zitten. Zelfs als zijn neefjes er zijn en die gaan buiten spelen, blijft hij binnen. Er wordt niets over gezegd. Ik heb hier al vaker met mijn schoonouders over gepraat maar zij zeggen wel: we zullen erop letten, maar doen dat vervolgens niet.
Het gevolg is dat onze zoon vandaag voor de tweede keer stiekem naar hun huis is toegegaan. Hij weet dat hij daar niet alleen heen mag, evenals een paar andere plekken waar hij wel eens stiekem naatoe gaat. De eerste keer hadden mijn schoonouders niet gebeld dat hij daar was. Ik heb toen gevraagd dat ze direct moest bellen als hij daar weer heen ging.
Mijn zoon ging rond 3 uur buiten spelen. Rond kwart na 3 kwam mijn schoonmoeder hier langs, even gebabbeld en toen is ze weer naar huis gegaan. Ik ben toen mijn zoon gaan zoeken. Om 10 na 4 belde ik mijn schoonmoeder in lichte paniek op omdat ik hem nergens kon vinden. Bleek hij daar te zitten, al van voor dat zij thuis kwam. Hij zat daar op moment al zeker een half uur terwijl zij ook thuis was, zonder dat ze mij belde om te zeggen dat hij daar was.
Simpel gezegd, ik ben kwaad, heel erg kwaad. We hebben een buurman met criminele achtergrond die op zeer regelmatige basis criminele 'vrienden' over de vloer heeft. Mijn schoonmoeder weet dat. Verleden week hebben we nog een diefstal gehad in onze wijk door een collega van de buurman, die een elektronische enkelband draagt, 5 jaar in de bak heeft gezeten en bekend staat als 'de kinderbijter van Beerse'. Ook dat weet zij.
Toen mijn zoon eindelijk weer thuis was biechtte hij op dat hij naar voor de tweede keer naar mijn schoondouders is gegaan 'omdat hij daar wel spelletjes mag spelen en thuis niet', terwijl hij dus AL twee uur per dag mag (wat ik zelf dus nog veel te veel vind).
Kortom, ik denk wel dat het duidelijk is dat mijn zoon ondertussen verslaafd is, ik weet niet hoe ik het anders moet noemen. Dat wij hierin te makkelijk zijn geweest, mede doordat ik niet constant ruzie met mijn partner wou hebben doordat ik strengere regels wou opstellen. Dat mijn schoonouders alles toelaten en hier in de buurt wonen, maakt het er ook niet echt beter op... Ik weet niet goed meer hoe ik dit tegen kan gaan. Als ik tegen mijn zoon zeg dat hij helemaal geen spelletjes meer mag spelen denk ik dat ons huis te klein wordt (hij heeft regelmatige woede-uitbarstingen vanwege hooggevoeligheid) en dat hij nog vaker weg gaat lopen.
Ergens denk ik, misschien moet ik alle spelletjes maar wegleggen die hij wel leuk vindt en de spelletjes die hij saai/niet leuk vindt maar laten liggen, misschien dat hij dan minder zin heeft om te gamen? Of zal hij ook dan weer weg lopen naar mijn schoonmoeder...
Nogmaals, GEEN negatieve reacties in de trant van: je hebt het zelf te lang laten doorgaan (het eigen schuld dikke bult gebeuren) of wat dan ook, dat kan ik nu niet hebben en ik weet dat toch al dus heeft het geen zin om dat nogmaals van diverse mensen te moeten lezen.
reacties (0)