1 sentimentele blog

Al eerder schreef ik waar ik, naast mijn kind, naar uitkijk wanneer de zwangerschap voorbij is. Nu sta ik de laatste dagen stil bij de vraag of ik iets ga missen aan deze periode. En letterlijk stilstaan want alles staat stil. Stilte voor de storm. Je hoeft geen ziener te zijn om te weten dat er een grote verandering voor de deur staat. Voor mij is die verandering haast voelbaar in de lucht.

Het leven van alle mensen om mij heen gaat in een rap tempo voorbij terwijl ik deze weken daar met afstand naar kan kijken. Mijn dagen gaan zo anders. Lichamelijk misschien zwaar, maar mentaal best een prettige gemoedstoestand. Zij rennen, ik sta stil. Tijdelijk. Ik ben al snel tevreden. Een dutje, de was opvouwen, mn online boodschappen, een spelletje met mn kinderen. Dit is dus het naar binnen keren in de laatste weken? Misschien is het wel zo aangenaam omdat het maar eventjes is.

Het volgende waar ik van kan genieten is de aandacht van mijn zoon. Hij is 5 en ik had van te voren niet gedacht dat hij er zo mee bezig zou zijn. Vooral de laatste weken. De vragen die hij stelt en de knuffels die hij alleen aan de buik heeft.
Mijn dochter is 2. Ze weet er niet zoveel van en over.

De bewegingen zijn ook erg leuk. Ik heb nu zelfs een paar blauwe plekken dus hij neemt het er flink van.

De uitzonderingspositie dat ik zoveel kan en mag rusten. Ik vind het heerlijk. Straks draai ik weet helemaal mee in de maatschappij.

Nog eventjes dus. Ik zal met gemak afscheid nemen hoor van deze hoedanigheid. Ik ben ontzettend nieuwsgierig naar mijn jongste kind en ik kan bijna niet meer lopen. Dat maakt dat ik een heel luxe rolstoel heb met het merk vw. (Zo dicht mogelijk bij de deur parkeren) maar eigenlijk ga ik niet meer de deur uit want moet me vasthouden wil ik vooruit komen. Hierdoor is het ook moeilijk om voor mijn 2jarige te zorgen. Elke middag past oma op en ik leg haar nog wel uitgebreid op bed met knus voorlezen En veel knuffels. Ze is ontzettend vrolijk maar zoiets moet niet te lang duren. Ik krijg er in ieder geval wel buikpijn van
De oudste houdt me elke dag gezelschap en we zeggen dan tegen elkaar we missen iemand. Mijn zoon geniet er wel heel erg van hoor. Alle aandacht van moeders. Maar ook hij vraagt halverwege de dag wanneer komt zusje weer terug. Ze hoort er gewoon bij, dat merken we aan alles. Helaas dat ze bloempotten leeg graaft, luiers uittrekt wanneer het jaar uitkomt, yoghurt uit de koelkast steelt en de wc pot probeert te verstoppen met allerhande dingen. Normaal kan ik dat natuurlijk aan. Maar nu ben ik steeds te laat. Het is gewoon een ondeugend ding en ze zit op kliederen. Ze klimt ook graag bovenop dingen. Zo zat ik vroeger ook
In bomen met een pvc buis door mijn buurjongen gedraaide pijltjes te blazen naar personen of niets in het bijzonder. Gewoon alleen omdat ik dat leuk en spannend vond. Als ze wat ouder is zal ze dat ook leuk vinden.

Langer dan een week zal het wel niet meer duren (toch???)