Dat ik nog een kind wil

Mijn twee kinderen waren cadeaus en onverwacht. Een keer onvoorzichtig en zwanger. De tweede zwangerschap was zwaar, maar tijdens en na de zwangerschap hoopte ik nog een kind of misschien zelfs nog 2 te kunnen krijgen.

Inmiddels weer ik dat drie biologische kinderen voor mij het maximum moet zijn.
Mijn lichaam is er niet goed in.
En ookal voelde ik mij als moeder van twee jonge kinderen in het prezwangere tijdperk helemaal in mn element. Tegenwoordig heb ik wat moeite en vraag ik me af hoe doe ik dat met drie?

Relativeer: na de komst van de baby krijg ik mn kracht wel weer terug.

1 jaar hebben we het geprobeerd om een derde kind te krijgen. Ik had keurig gewacht met het startsein geven want het kon maar zo snel gaan.
Na de eerste maand dacht ik dat kan natuurlijk. Na 4 maanden bestelde ik testjes. In de badkamer speelde ik laboratorium en ik onderzocht wanneer ik vruchtbaar was. Geen effect.
een paar maanden om de dag, dan maar elke dag. Voor mn dienst, na mn dienst. Als ik het zo lees was mijn man ook bestwel een donor.
Na bijna een jaar wende ik me tot het orakel Google. Had ik een vijandige baarmoeder, een koude baarmoeder? Had ik teveel stress? Was ik te zwaar? Wilde ik te graag? Moest ik olie gebruiken van een plant? Was zijn zaad niet meer goed?
En toen ik bijna vreesde dat mn eieren op waren zei de test zwanger. Iedereen blij. Eventjes, want een week later begon het te bloeden en was het beëindigd.
Maar toch, het kon. De volgende cyclus was het weer gelukt al had ik er niet echt een goed gevoel over. Wat langer hielden we het vol maar ik raakte alles kwijt en het gaf ook flink wat buikpijn. Een jaar en twee vroege miskramen verder. Ik hield het voor gezien.
De optie liet ik open maar ik stelde me in op mijn kroost zoals hij op dat moment was. Twee totaal verschillende maar gezonde kinderen had ik. Het was goed zo als het daarbij bleef.

De rest is bekend, hij had zich wel een paar weken voor me verborgen gehouden, want ookal bleek ik achteraf zwanger, ik weet niet anders dan dat ik een week voor de positieve test ongesteld was.

het mysterie bestaat echt: de innestelingsbloeding.

En soms denk ik het is nog niet tot me doorgedrongen dat er over een aantal weken echt een kind bij zal komen.
Het kind waar ik zo lang naar verlangd heb komt echt.

De reden dat ik nog een kind verlangde is heel simpel. Ik geniet van kinderen. Ik vind ze gezellig, vervelend, ze maken me een beter mens (lees:minder chaotisch), ik kan met ze lachen, ik kan mijn liefde kwijt, het is mijn tijd en alle 'opofferingen' waard.
Dat mijn relatie niet meer liep zoals het in het boekje der voorwaarden voor het verwekken van kinderen (uitgeverij 'zoals het hoort club') nam ik voor lief. Ik had zelfs een donor overwogen mocht het zo zijn gelopen. Zo sterk is mijn wens voor een kind, en ik weet bij mij zijn ze in goede handen.
Iemand vroeg laatst waar haal je de kracht vandaan om nog een keer dit te ondergaan? (Verwijzend naar de bekkeninstabiliteit en de depressie van de vorige keer). Het antwoord was gelijk daar, omdat ik nog liefde over heb. Maar omdat dat te gezapig voor mij om te zeggen is zei ik omdat ik het ervoor over heb.

3 dus. Meer zit er niet in. Ik mag niet een zwangerschap verromantiseren wanneer ik niet meer zwanger ben want de hormonen en mijn lichaam gaan niet goed samen. Ik bedoel de bekkeninstabiliteit, maar een depressie met als oorzaak de hormoonverandering ligt op de loer. Ook is mijn vitaminevoorraad leeggetrokken door de baby. Alweer. Voor mij is het af hierna.
Zo voel ik het ook op de plek waar ik mijn eitjes heb opgeslagen.

Ik ga straks genieten van mijn kinderen.