Lichaam voelt rijp voor de bevalling

Wanneer zo'n kleine komt, dat is toch een roeping van de natuur, wij als aanstaande ouders zijn simpelweg aan het wachten en ons zenuwachtig af te vragen: zou het zo zijn?

Ik lijk in niets meer op de vrouw die ik 35 weken geleden was, en zelfs niet op die van 5 weken geleden. Ik trek iets comfortabels uit de kast. mijn haar hangt maar wat, ik kijk niet in de spiegel om dat ik mijn spiegelbeeld wegens mijn depri gevoelens niet kan verdragen. Dus ik poets mijn tanden zittend op de wc. Ik heb mezelf al zeker een week niet gezien. Ik zie er erg tegenop om onder de mensen te komen omdat ik mezelf geen houding weet te geven met deze situatie. Toch doe ik het soms, voor mijn zoon, voor de boodschappen, voor controles. Dan doe ik wel een staart in, trek een jurkje aan enz. 

Slapen is mijn grootste hobby. savonds, snachts, smiddags, sochtends. Ik voel me af en toe zelfs ''uitgedroogd'' zo vast lag ik te slapen. Heerlijk, daar mag ik niet over klagen. Als ik slaap voel ik niks, geen bekkenpijn, maar ook niet het ik zit niet lekker in mijn vel gevoel. Ik vind het heerlijk om te slapen. Hoe meer, hoe beter.

Voor de rest... ondanks dat ik me zo naar voel heb ik niet het gevoel dat de baby direct maar mag komen. Ik kijk ook iets minder uit dan eerst naar de baby..... ik weet zeker dat dat voorbij is als ik haar zie en vasthou. want dan verdwijnen die akelige hormonen. Ik stimuleer mezelf door naar wiegjes en babyfoto's op het internet te kijken. Dan word ik wel wat blijer. Ik maak bijna geen aanstalten om alles klaar te hebben voor de baby. Dat was eerder wel anders, maar sinds ik niet lekker meer in mijn vel zit heb ik een heel andere houding. Mijn man is wel druk bezig met haar ledikant, zoals ik het had bedacht, zo maakt hij het ook. Ik vind het prachtig.

Om terug te komen op de titel. Mijn lichaam voelt al rijp. Rijp en zwaar. Een gevoel wat ik herken van bij mijn zoon in de laatste week, toen een week overtijd. Veel harde buiken, zwaar op de voeten. (en ben nu 25 kilo lichter dan toen). Gisteren was ik wat bloed verloren, maar dat was waarschijnlijk een gesprongen bloedvaatje. Geen paniek dus. (Hadden we wel even)

ik: Ik heb nog niks ingepakt

hij: wat moeten we doen, de goede auto staat nog bij het bedrijf

Er was dus niks aan de hand. Even opgelucht, want 35 weken is nog steeds vroeg en zover zijn we geestelijk en in huis nog niet. 

Vandaag heb ik ook veel harde buiken. 

We zullen zien, het kleintje komt als ze er klaar voor is of als mijn lichaam haar niet meer genoeg biedt. Van ons mag het ondanks alle ongemakken toch nog wel 3 weken duren. Dan is ze sterker.

En ik? Als alles niet erger word dan zit ik mijn tijd gewoon uit.