Een klassieke supermarkt driftbui

Mijn oma, ik en zoon (2) gingen naar de supermarkt. Mijn knappe zoon was als een aardsengel zo lief en voorbeeldig. Mijn oma liep trots met achterkleinzoon naar de karretjes. Zoon wordt kranig door oma in de kar gezet. Een poging tot, want mama moet ingrijpen. Zoon wil niet en om dat duidelijk te maken giert hij als een kwaad speenvarken. Oma zegt haal hem eruit hij wil niet. Dit vooral omdat zo groot als de winkel is en elke hoek even hard te horen is.

Maar mama is een mama van nu en doet alsof ze super relaxt haar kind nooit zn zin geeft en ten alle tijden consequent is. Het ging vast over als hij wat boodschappen zelf in de kar mocht leggen. Een seconde zie ik het woededuiveltje in zn ogen twijfelen. Hoopvol houd ik hem een zak aandujvie voor. Nee, zijn driftbui is even vastbesloten als mijn ik laat me niet kisten houding.

Ondertussen verga ik wel van schaamte. Mijn oma heeft inmiddels afstamd genomen en zoon probeert zn hoofd te verwonden aan de kar. Haal hem er toch uit hoor ik achter me. Is hij (naam) boos. Ach kerel toch ben je boos? Ja hij is boos zeg ik bruusk. Eindelijk zijn we bij de kassa. Een bekende, zo n dorpsicoon. Is hij zo boos? Vraagt het icoon. ja, zei ik. Eerste foute pincode ingetoest. Help ik ben mn pincode vergeten. Zoon giert door. Hij is inmiddels ook paars aangelopen. Al die priemende blikken van mensen... poging twee de cijfers dansen voor mn ogen, maar welke volgorde? En wat is dit trouwens? Black out? Zwangerschapsdementie? Pure stress? Je hebt nu nog 1 poging zegt het dorpsicoon. Ja weet ik, terwijl ik hoe dom ook, zomaar iets intoets. (Ik de slimmerd van dit stuk)

Even later staan we buiten met een onbruikbare pinpas, een oma die dertig meter verderop loopt en een nasnikkend jongetje die mn hand wil vastpakken. Ik geef toch, lekker onredelijk, de omgeving de schuld met dat bemoei en gestaar. Weten ze dan niet dat de peuterpubertijd heel zwaar is. Het valt niet mee om groot te worden en toevallig heb ik de verantwoordelijkheid om later een volwassen vent aan de maatschappij af te leveren die weet dat hij niet altijd zijn zin kan krijgen. (Zal ik dat ooit eens hardop zeggen in plaats van de onschuldige mona lisa glimlachjes met rood aangelopen hoofd?)