Herkenbaar??

Ja, heb mijn beide uitgedragen zwangerschappen nooit zorgeloos ervaren. De oudste voelde ik gelukkig vroeg, maar ook periodes niet ( placenta buikzijde, bloeddruk hoog)....en dan werd gezegd als je minder leven voelt moet je aan de bel trekken ( zwangerschapsdiabetes, verkalking placenta). Bah wat naar, je wilt niet bellen en nuchter blijven, maar als ik dan tijdje niks voelde was ik echt niet blij. Gelukkig had ik vaak controles door al die " kwalen" Zelfde bij de jongste. Meerdere bloedingen, met ziekenhuisopname etc. Wederom diabetes. Ik genoot oprecht van het getrappel in mijn buik, maar voor de rest...ik was pas blij en opgelucht toen ze werden geboren. Ik denk dat die onzekerheid blijft. De ene dag wat meer dan de andere dag.

Ik heb 7 miskramen totaal gehad. En heb dit ook elke zwangerschap gehad. Ik heb op gegeven moment een dopler gekocht zodat ik zelf het hartje kon luisteren. Dit was een enorme geruststelling.

Geen ervaring, maar het lijkt me niet gek na een miskraam.

Misschien helpt het om te accepteren dat het nu even anders voelt dan bij je vorige zwangerschappen. Het is wat het is en het is oké. Je hoeft jezelf er niet schuldig over te voelen, je kleine komt in een warm nestje. Dat je nu even wat minder vrolijk bent in je zwangerschap doet daar niks aan af.

Heel herkenbaar. Ik maakte me de zwangerschap na de miskraam veel meer zorgen. Ik vertrouwde mijn lichaam gewoon niet meer. Wat was ik blij toen ik hem gezond in mijn armen had liggen. Bij de zwangerschap erna was dat bezorgde gevoel gelukkig wel iets minder.

Heel herkenbaar!

Hier hielp de doppler wel, alleen gebruikt als het erg rustig was in mijn buik ( dus niet veelvuldig gebruikt)

Het vertrouwen in mijn lichaam was een soort weg ofzo, nier herkenbaar van eerdere zwangerschappen

Herkenbaar, heb ook een miskraam gehad en een extreme vroeggeboorte. Maar naar wat ik uit je blogs opmaak ben je gelovig en ga je naar de kerk. Wat mij rust gaf is telkens je onzekerheid en onrust in de Handen van de Heer leggen, je kunt tenslotte zelf niet voor het leven zorgen. Hij waakt er over en Hij kent het begin en het einde van dit kindje, Hij heeft het leven gegeven en Hij zegt ook dat we met zorgen maken niets bij of afdoen van het leven. Klinkt heel eenvoudig, weet ik, maar het is wel waar en kan je ook rust geven. Doppler heb ik ook overwogen, maar met deze wetenschap en de onrust die het geeft als je het hartje niet kunt vinden, heb ik het toch niet gedaan.

Heel herkenbaar helaas.

Ik heb op een gegeven moment een dopper gekocht. Gewoon tweedehands via Marktplaats. Kost geen drol. Op momenten dat ik me onzeker voelde of ik inderdaad wel bewegingen voelde, ging ik dan zelf even luisteren. Zodra ik dan de snelle hartslag van de baby hoorde, stopte ik weer en was ik gerustgesteld. Het ging dus echt maar om 10 seconden per dag ofzo, dus niet onnodig veel geluidsgolven, waar sommigen bang voor zijn bij zo'n apparaat.

Heel herkenbaar. Ik heb 2 dochters en daarna 4 miskramen gehad. Nu 20 weken zwanger van onze derde dochter. Ik vind het zwanger zijn verwarrend: ik ben ontzettend blij met deze kleine meid in mijn buik en anderzijds voel ik het gemis van de miskramen des te meer. En natuurlijk dan weer schuldgevoel naar deze kleine meid, alsof dat iets afdoet aan de liefde voor deze kleine. En daarnaast inderdaad de angst: gaat dit kindje echt komen? Ik heb ook een paar dagen gehad dat ik overtuigd was dat ze was overleden, dat het hartje gestopt was. En dan die opluchting als je het hartje hoort. Ik heb ook emdr gehad voor de miskramen en de psycholoog zei dat als ik opnieuw zwanger was, dat ik dan zal merken dat ik het achter mij kan laten. Maar dat is niet het geval, het maakt het juist lastig dat mensen vragen: "toch nog een nakomertje?" Of "was het een ongelukje?" Terwijl wij zoveel verdriet hebben gehad de afgelopen jaren.

Dus alles wat je voelt is oke ♥️ een miskraam laat je niet achter je maar draag je met je mee

Ja ik had dit ook heel erg na de miskraam! Was zo opgelucht toen de kleine in mijn armen lag

Ik heb ook een miskraam gehad voor deze zwangerschap, heel vroeg met 5.2 al. Ik was er ook niet echt verdrietig om ofzo want het is de natuur.

Inmiddels ben ik 37.2 maar ben me heel goed bewust dat het ook nu kan misgaan, vooral omdat een goede kennis haar kindje met dit termijn is verloren en ik alle emoties die erbij komt kijken heb gezien.

Zelf ben ik religieus dus ik geloof dat wat er ook gebeurt al staat geschreven, hetzelfde kan ook bij mn 2-jarige of mijn 10-jarige gebeuren. Het kan zelfs zo zijn dat ik morgen niet meer opsta, maar ook dat is al voorbestemd.

Ik denk dat iedereen er anders mee omgaat, dat wil ook niet zeggen dat het ene goed is en het andere niet.. Als je er zelf veel last van hebt kan je altijd met iemand praten, dat lucht vaak al op!

Dit gezegd hebbende heb ik nooit genoten van de zwangerschap, ik vind het vreselijk om zwanger te zijn, kan niet wachten tot ik bevallen ben! Zo kan het dus ook haha

Herkenbaar. Bij mijn eerste zwangerschap zat ik echt op een roze wolk. De eerstvolgende zwangerschap ging niet goed en daarna heb ik nooit meer dat roze wolk gevoel meegemaakt tijdens de zwangerschap. Zo jammer!

Maar je bent nu 18 weken, de kans dat het nu nog mis gaat is zo minimaal klein. Je kan er vanuit gaan dat alles goed komt. Probeer er toch meer van te genieten.

Je hoeft de baby nu nog niet elke dag te voelen. Deze zwangerschap voelde ik haar pas in het derde trimester elke dag. Daarvoor zaten er ook dagen tussen dat ik niks voelde.

Enne, die roze wolk komt wel weer zodra de baby geboren is.

Heel herkenbaar. Bij mij werd het uiteindelijk wel minder gedurende de zwangerschap. Ik denk vanaf de 20 weken echo dat wat je omschrijft al iets minder werd, maar vooral vanaf de 24 weken grens (levensvatbaar) en iedere week die volgde waarbij de overlevingskans toenam. Helemaal weg is het niet gegaan tot ze veilig geboren was. Totaal anders dan mijn zwangerschap van voor mijn miskraam, daar was ik echt onbezorgd aan het genieten.

Sowieso vond ik zwanger zijn niets aan, maar na de stilgeboorte van onze zoons waren de zwangerschappen zeker niet fijn. Die zwangerschappen verliepen overigens ongecompliceerd, maar de opluchting kwam pas toen de dames op mijn borst lagen.

Ik heb gelukkig geen ervaring met een miskraam maar mijn derde zwangerschap ook anders beleeft dan de eerste. Mijn man ook trouwens. Niet zoals jij het beschrijft, want had wel een groot vertrouwen maar het was allemaal een stuk minder onbevangen. Misschien omdat ik ouder was dan bij de eerste? Weet hoe het is om van eigen kindjes te houden?

Gelukkig ga je nu hard richting de termijn dat de kleine elke dag je ribben beurs gaat trappen, hopelijk groeit met je kindje ook je vertrouwen! Sterkte ermee!

Ik had dit met alle 3 mijn zwangerschappen, na de eerste vroege miskraam, dus ja, wel herkenbaar.

Ja heel herkenbaar. Na mijn missed abortion was ik de zwangerschap van mijn dochter ook veel bang. Als ik haar even niet voelde of anders voelde was ik gelijk in paniek. Tot op het einde bleef dit.

Ondanks de angst heb ik wel kunnen genieten van de zwangerschap dankzij al haar schopjes en hikjes.