Een chute

Het leven kan soms compleet anders lopen dan je vooraf denkt. Zes jaar geleden beëindigde ik de relatie met de vader van mn kinderen. Het ging echt niet meer. Ik was diepongelukkig (en hij ook). Hoe belangrijk ik een compleet gezin ook vond, het was voor alle partijen het beste als we ieder onze eigen weg gingen. De eerste maanden hebben de kids nog wel moeten wennen, maar gelukkig kwamen we daarna in een fijn ritme. Ik had snel een eigen huis, rondde mn studie af en ging meer werken. Inmiddels is er alweer een jaar of 4 rust in mn leven. Op een korte, intense relatie van een jaar na, heb ik het gered als single mom. Met het beëindigen van de relatie met mn ex en het ouder worden van mn kinderen, heb ik ook afscheid genomen van mn wens voor een groot gezin. Riep ik vroeger altijd dat ik vier kinderen wilde, een jaar of 2 geleden vond ik het wel best. Mn kids begonnen weer zelfstandiger te worden en ik had niet iemand gevonden waarmee ik die stap durfde te nemen.

En toen... werd ik door een collega-vriendin gekoppeld aan iemand die binnen dezelfde organisatie werkt. Geheel tegen mn verwachtingen in klikte het. Na 7 maanden daten hebben we nu officieel verkering. Ook mn kids vinden hem een fijne vent en spreken al regelmatig over 'Als mama en jij samenwonen...' of 'Als mama en jij een baby krijgen...' Beide zaken leken tot een maand geleden uitgesloten voor mij. Geen baby's meer en lekker mn eigen plekje. Wat er sindsdien met me gebeurt, had ik dan ook totaal niet zien aankomen.

Zou het mijn leeftijd zijn? Het idee dat mijn houdbaarheidsdatum in zicht is? Verliefdheid? Het feit dat mn eigen kids zo leuk met hem klikken? Ik begrijp er niks van. Maar het gebeurt echt. Ik wil het toch wel. Ik wil het proberen. Ernaar toe werken. Iets opbouwen. Een baby.

Afgelopen week hebben we een gesprek hierover gevoerd. Gelukkig staat hij er zeker voor open, al vindt hij het nu nog wel wat te vroeg. Dat geeft niet, want mijn spiraal hoeft er pas over ruim een jaar uit. Tot die tijd kunnen we aftasten of het tot de opties behoort. En tot die tijd kan ik me stiekem een beetje verheugen op die wending in mn leven. I'm back in the game.