Geboren

Eigenlijk zou ik nu mijn rustmoment moeten nemen, maar ik zit nog steeds vol van adrenaline, dus tijd om een korte versie van het geboorteverhaal te schrijven.

Nadat om 6.00 uur ´s ochtends spontaan mn vliezen gebroken waren, kreeg ik rond 8 uur de eerste krampen. Om half 9 kwamen de weeën al om de 5 minuten, een uur later om de 2 minuten en om 10.30 om de minuut. Best pittig om deze op te vangen. Om 11.00 uur bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben en heb ik om een ruggeprik gevraagd. Na deze gekregen te hebben, voelde ik me meteen een stuk beter. De weeënactiviteit werd er wel door beïnvloed, waardoor ik uiteindelijk weeënopwekkers kreeg. Tussen 12.00 en 20.00 uur konden we wachten tot het ´echte´ werk zou beginnen. Om half 9 mocht ik beginnen met persen. In eerste instantie lukte dat niet zo goed, meneer lag met zijn hoofd iets gedraaid en ik kreeg m nauwelijks naar beneden geduwd...Na 20 minuten pauze, ging ik verder met persen en om 21.24 uur is, na een knip, Nikai geboren. Apgar score van 8 en na 5 minuten van 9. Prima dus. Al met al heb ik de bevalling niet als vervelend ervaren, eerder als bijzonder.

Na de bevalling kwamen er een paar hectische dagen, waarin de zorg en communicatie in het ziekenhuis ook te wensen overliet. Helaas kreeg ik na de bevalling zelf koorts, waardoor ik aan de antibiotica moest. Ook kreeg ik een catheter, omdat het plassen niet lukte (ik voelde niet wanneer ik moest). Gelukkig ging het met het kleine mannetje prima en mocht hij bij mij op de kamer slapen (al waren zijn suikers aan de lage kant en moest hij regelmatig geprikt worden). De daaropvolgende dagen en nachten lukte het me nauwelijks om te rusten, ik zat vol met adrenaline. Zaterdagochtend kwam de mededeling dat we naar huis mochten, gelukkig! Jammer genoeg bleek dit een half uur later verkeerde info, omdat er bij Nikai op geelzucht geprikt moest worden (al verbaasde dat me niet). Zijn waarden bleken te hoog, waardoor hij in het ziekenhuis moest blijven en onder de blauwe lamp moest. Deze tegenstrijdigheid was i.c.m. al het andere én de hormonen het startsein voor onzekerheid en een heleboel tranen. Gelukkig mochten we hem maandagochtend ophalen en sindsdien zijn we met zn 3tjes thuis. Nikai doet het op zich prima, hij slaapt veel, blijft goed op temperatuur en is een gulzige eter. De borstvoeding is goed op gang gekomen, maar door de onrust in het kleine mannetje is het soms een heel gedoe om hem aan te leggen. Daarom wissel ik nu kolven en aanleggen af. Zo krijgt hij soms een flesje en soms gaat ie aan de borst.

Ik heb sinds we thuis zijn wel beter geslapen dan in het ziekenhuis, maar ik voel me net een achtbaan. De verschillende emoties wisselen elkaar razendsnel af. Blijdschap, onzekerheid, angst en ongeloof en dit alles gepaard met heel veel tranen. Meestal ook tranen zonder aanwijsbare oorzaak. En de dagen vliegen voorbij. Ik ben de grip totaal kwijt. Het is nu alweer half 5 en voor mijn gevoel heb ik nog niets gedaan. Gelukkig heb ik 2 dagen extra kraamzorg gekregen, dus wat huishoudelijke taken betreft, hoef ik nog niet zoveel.

Het gebrek aan grip maakt dat ik me vaak wel onzeker voel. Drinkt hij wel goed, ben ik niet iets vergeten, wat moet ik nog doen en waar moet ik beginnen? En nog vele van dit soort vragen meer gieren door mn hoofd. Gelukkig weet ik dat het hormonen zijn en probeer ik dit voor mezelf ook te relativeren. Maar als je moe bent, is het soms moeilijk om nog reëel na te denken.

De afgelopen dagen heb ik bezoek afgehouden, daar gaan we vandaag mee beginnen. Ook wil ik zelf weer wat meer ondernemen. Hopelijk volgt de rust en het slapen dan vanzelf wel weer. Aan onze kleine vent zal het niet liggen, die slaapt prima!

Iedereen bedankt voor de felicitaties! Het lukt me nu even niet om jullie persoonlijk te bedanken. Voor de meiden die nog moeten bevallen: veel succes en geluk gewenst!

Liefs,

Lia