Een echte doorzetter?

Ben jij een echte doorzetter?
Iemand met discipline?
Een volhouder?

Ik niet.
Ik ben een afhaker. Een luilak.
Ik doe aan hardlopen. Dat moet, wil ik mijn lichaam een beetje toonbaar houden.
Maar of ik het leuk vind? Neuh.. niet bepaald.
Ik moet mezelf er écht toe zetten.
Een aangezien ik dus géén doorzetter ben, heb ik een stok achter de deur nodig.
Daarom schrijf ik me steeds maar weer in voor een hardloopwedstrijd. Dan moet ik namelijk wel blijven rennen.
Hoewel.. ik heb me nu ingeschreven voor de marathon Rotterdam. April 2013.
April 2013... dat is pas over 5 maanden. Nog tijd zat!
Ik ren dus op dit moment niet, de druk is niet hoog genoeg én ik ben geen doorzetter.

Aan de lijn doen?
Niets voor mij. Ik hou niet van honger hebben. Ik wil lekker eten waar ik zin in heb.
Ik heb het weleens geprobeerd. Een crash dieet. Zou maar 7 dagen duren. Dat is te doen.. zou je denken.
Samen met mijn vriend deed ik dat, want samen is het makkelijker.
Op dag 2 zat ik al non stop op Google te kijken of er vet- en koolhydraat vrije koekjes, snoepjes en chocolaatjes bestonden.
Die bestonden niet, dus zat ik hele blokken 20 plus kaas naar binnen te stouwen. En augurken. Want dat paste in dat stomme dieet.
Dag 5 zijn we afgehaakt...

Maar ik zit nu zo eens na te denken..
Geen doorzetter? Dat zeg ik nou wel.. maar eigenlijk.. jawel! Ik ben wel een doorzetter.
Ik ben al jaren een trouwe roker. De eerste peuk was vies, maar ik heb doorgezet!
O! En nog meer bewijs dat ik een doorzetter ben. Als ik met buikpijn op de bank zit omdat ik een halve zak M&M's op heb, vreet ik met gemak de andere helft van de zak ook nog leeg.
Datzelfde geldt voor chips. En koek. En snoep.
En wat denk je van zeuren? Ik zeur net zo lang door tot ik mijn zin krijg. Ik geef echt niet op.
Of pumps? Palen van 12 centimeter, tenen die afsterven, kramp in mijn kuiten, zere voetzolen.. Maar ik geef niet op, wie mooi wil zijn moet pijn leiden. Dus ik blijf ze kopen én dragen.

Maar ik heb ook weleens écht doorgezet. Mijn eerste wintersport vakantie. Val Thorens, met mijn vriend en zijn vrienden en familie. Iedereen skiede al jaren. Behalve ik.
In Nederland had ik al wat indoor lessen gehad. Daar werd al duidelijk, ik was géén natuurtalent.
Op de piste in Val Thorens bleek dat nogmaals.
En wat bleek ook op dag 2. Ik was bang. Tot tranen aan toe bang.
Dat zag ik niet aankomen. Ik ben namelijk helemaal niet zo angstig aangelegd. Iemand had me wel gezegd dat er een moment zou komen dat ik met tranen in mijn ogen op de piste zou staan. Maar wist ik veel dat dat al 36 uur na aankomst zou zijn!
Ik was zo bang dat ik besloot niet meer naar beneden te skieen.
Maar ja.. op de piste overnachten bleek geen optie (tenminste, dat zei mijn vriend) dus ik moest toch naar beneden.
Eerst lopend, maar dat bleek geen succes. Toen maar achter mijn vriend aan, voorzichtig zijn bochtjes volgend. En het lukte! Ik was zo trots toen ik zonder vallen beneden was gekomen.
De jaren daarna heb ik nog een aantal van die momenten gehad. Je verlegt tenslotte steeds je grenzen.
Maar het was het waard. Ik ga nu met gemak van zwart af. Heb vorig jaar zelfs even gesnowboard.
Ik ben inmiddels dol op skieen en ik zou geen wintersport meer willen missen.

Dus eerlijk is eerlijk, stiekem ben ik wel een beetje een doorzetter. En daar ben ik blij om ook. Het is fijn om trots op jezelf te zijn omdat je je grenzen hebt verlegt.
En daarom... ga ik nu verder met die zak M&M's én ga ik chippies eten. Wat een uitdaging, wish me luck! ;)