Eenzaam

Eenzaam, het klinkt zo triest. En dat is het soms ook.
Ik voel me regelmatig eenzaam, en dat is niet leuk.

Op mijn werk voel ik me bijna dagelijks eenzaam. Iedere dag is er gedoe op werk. Er zijn twee collega's die het werken in het team onmogelijk maken.
Niemand zegt er iets van. Iedereen vindt er iets van. Iedereen durft me dat bij het koffie apparaat te vertellen. Maar nooit in de groep.
Ik durf het wel te zeggen, in een teamoverleg. En ik weet dat mijn mening gedeeld wordt.
Maar niemand steunt me. Niemand geeft me back up. Dus ik 'vecht' alleen tegen de twee collega's. En dat voelt eenzaam, heel eenzaam.

Ik heb hele lieve vriendinnen. Ik ben dol op ze.
Maar soms voel ik me eenzaam. Door hen.
Met grote regelmaat worden afspraken afgezegd. Bijna wekelijks wel één.
Soms met reden, soms ook zonder reden.
En ik weet dat ze dat niet slecht bedoelen. Ik ben er ook niet boos om. Maar het gaat zo makkelijk.
En soms voel ik me daardoor eenzaam.

Ik was zwanger. Ik was gelukkig. Heel even.
Want al snel was het weg.
Al maanden is het weg.
Al maanden proberen we het weer.
Maar er komt maar niets.
En soms voelt dat eenzaam.

Ik praat veel. Ik praat vaak. Maar ik praat moeilijk over mijn gevoelens.
Terwijl ik toch wel vaak verdrietig ben.
En daarmee maak ik het voor mijzelf eenzaam, heel eenzaam.