Van 14 tot 20 weken
De afgelopen 6 weken waren anders dan gepland. Met 9 weken bleken we een tweeling te krijgen. We waren door het dolle heen! Wat cool! Ze delen een placenta dus dat zou wel voor complicaties kunnen zorgen maar dat zou toch wel mee vallen? Hoe anders liep alles... Met 13 weken, de termijn echo en de nekplooi meting: 1 had een dikke nek plooi. Vreemd bij een eeneiige tweeling dat maar een het had maar goed, we moesten een week later terug komen voor de uitslag van de combinatietest en een uitgebreide echo om uit te sluiten wat het was. Tien dagen later zaten we dus weer in het AMC maar wel wat nerveus nu. We dachten toen nog: laat het tts zijn en geen down want aan tts kunnen ze wat doen toch?! Hoe naif waren we!
Het was waarschijnlijk tts, we moesten meteen door naar het LUMC want daar zijn ze gespecialiseerd. Hier kregen we weer een echo en het bleek een wel erg vroege tts te zijn. (hebben wij weer!) Er was een behandeling noodzakelijk anders ouden ze het niet redden. Dus volgende dag werd ik opgenomen en hebben ze via een dikke naald in mijn buik geprikt, hier doorheen ging een camera en een laserdraad naar binnen en zijn ze gaan zoeken naar de vaten die ze deelden en het tts veroorzaken. Gelukkig konden ze ze vinden en hebben ze de vaten kunnen dicht branden. Nu was het afwachten of ze over 24 uur nog leefden en of ik geen weeen ging krijgen. Gelukkig was ik zo moe dat ik goed heb geslapen maar de echo de volgende ochtend was dood eng! Maar: twee kloppende hartjes!!!!! We mochten naar huis en moesten drie dagen later terug komen voor een controle echo.
Dinsdag zag alles er goed uit. Het leek top te gaan. Maar vrijdag verloor ik opeens veel vruchtwater. Shit, gebroken vliezen zou het einde van de tweeling betekenen. Dit was een erg langer rit naar het LUMC. In het LUMC kregen we weer een echo: twee kloppende hartjes en genoeg vruchtwater. Niks aan de hand. Het moet afscheiding geweest zijn volgens de arts. Ik begon wel erg aan mijzelf te twijfelen, ik ben verpleegkundige, ik weet toch wel het verschil. Maar ik had de echo gezien dus het zou dan wel.
Dit ritueel herhaalde zich nogmaals 's nachts, zelfde verhaal: twee kloppende hartjes en genoeg vruchtwater. Het zal dan wel dacht ik. Ik plas opeens in mijn broek!?! prima, asl die kleintjes het nog maar doen!
Dinsdag weer controle echo: kindjes groeien goed maar een had opeens toch wel erg weinig vruchtwater. Dit was de baby waarbij ze behandeld hadden. Er zat dus toch een gaatje in de vruchtzak dat lekte! (ik ben niet gek, zie je wel!) Dit moest binnen drie weken helen of ik zou weeen krijgen en dan was het einde oefening. Afwachten dus. Hoe je dat doet weet ik nog steeds niet maar je moet wel. Dus we gingen afwachten.
De kindjes bleven goed groeien maar ik bleef af en aan vruchtwater verliezen. Soms wel twee of drie dagen niet. Het was elke keer weer een teleurstelling als ik dan na twee dagen toch weer vruchtwater verloor. Maar mijn buik bleef rustig en de meiden groeien en ontwikkelen zich goed.
Afgelopen dinsdag onze wekelijkse controle echo. De meiden deden het goed. A blijft wel krap in het vruchtwater zitten maar het is wel genoeg. Maar toen zagen ze bij haar naast een vergroot hartje (nog een verschijnsel van de tts, A kreeg te veel bloed en moest daardoor erg hard werken. Ze heeft dus nu al een sport hart. Kan ip geen kwaad) ook een verhoogde bloedsnelheid in het hoofdje, wat zou kunnen wijzen op bloedarmoede. Houdt het dan nooit op dachten we! Te neergeslagen gingen we weer naar huis en vrijdag moesten we terug komen om te kijken hoe het dan is.
Vrijdag leek jaren te duren maar ook deze tijd kwamen we weer door. De echo was goed. HIJ WAS GOED!!! A had geen verhoogde bloedsnelheid in het hoofdje meer. Ze zag er goed uit en ze verwachten dat het allemaal wel meevalt en dat we geen bloed transfussie hoeven!!! TOP.
Aankomende dinsdag hebben we de 20 weken echo. Ik blijf vruchtwater verliezen maar er zaten nu al 4 droge dagen tussen en wat ik verlies is ook steeds minder. Ik hoop dat dat dinsdag ook op de echo te zien is. En dat ze nu eens niks raars vinden. Nog vier weken en dan zijn ze tenminste levensvatbaar en kan ik opgenomen worden mocht ik weeen krijgen. Nu doen ze nog helemaal niks mocht dat gebeuren en dat maakt het erg onzeker. Ik hoop natuurlijk op veel meer weken maar we hebben nu zoveel doorstaan, het zou zo fijn zijn als we ook twee gezonde meisjes krijgen!
We wachten af...
reacties (0)