De bevalling

In het ziekenhuis aangekomen melden wij ons bij op de verlosafdeling. Daar werden we naar een kamer gebracht en werd er bij mij meteen bloed geprikt, urine opgevangen, een ctg gemaakt en een infuus geplaatst. Een arts in opleiding en een co-assistent komen even later met de uitslagen: Niks geks te vinden, maar mijn bloeddruk blijft wel veel te hoog. Ze checkt nog mijn reflexen die erg gevoelig zijn en gaat met de gynaecoloog overleggen. Even later komt ze terug: De gyn vindt dat we toch meteen moeten gaan inleiden. Dit omdat ik al ruim over de 38 weken ben en omdat het nog geen zwangerschapsvergiftiging is maar het wel snel kan worden. Wij zijn hier behoorlijk door overdonderd, hier hadden we geen rekening mee gehouden. Omdat ik nog geen ontsluiting heb moet dit eerst opgewekt gaan worden. We kunnen kiezen tussen een ballonnetje of tabletten. We mogen samen overleggen wat we willen en de arts (in opleiding) gaat weer weg. Na 20 minuten komt ze alweer terug: Of we er al uit zijn… Nou nee niet echt, we zijn nog aan het wennen aan het idee. Dan gaat ze tussen ons in zitten wachten tot we een keuze gemaakt hebben, ik doe dus maar een gok en kies voor het ballonnetje. Deze wordt vrijwel meteen geplaatst, weer een ctg gemaakt en ik word naar een andere kamer gebracht waar ik de nacht door ga brengen. Mijn man gaat bij zijn ouders eten en de meiden vertellen dat mama een nachtje in het ziekenhuis moet slapen en na het eten komt hij met de oudste op bezoek. Later op de avond als hij thuis is appt hij mij dat hij boos is op hoe het allemaal gegaan is vanmiddag en dat hij zich afvraagt in hoeverre dit nu allemaal noodzakelijk is. Ik bespreek dit ook met de verpleegster en zij beloofd het door te geven aan de arts die er de volgende dag zal zijn.

Ik slaap die nacht redelijk en de volgende morgen hebben we een nieuwe arts in opleiding met dezelfde co assistent. Ze haalt het ballonnetje eruit die al wat los zit, het is wel verweekt inmiddels maar nog geen ontsluiting. Ze wil dus nog een dag een ballonnetje plaatsen. We besluiten met haar onze gevoelens over de vorige dag te bespreken en ze snapt ons helemaal. Ze gaat met de gyn overleggen of het inderdaad noodzakelijk is om door te gaan. Deze geeft aan dat het niet per se noodzakelijk is en als wij dat willen ze zullen stoppen met de inleiding. Wel wil ze in ieder geval nog 1 dag mijn bloeddruk monitoren dus zal ik die vrijdag nog moeten blijven, waarop ik besluit dat als ik toch moet blijven ze wat mij betreft best nog een dag dat ballonnetje mogen plaatsen. Als het dan zaterdagochtend nog niks gedaan heeft dan gaan we het lekker thuis verder afwachten met goede controle van mijn bloeddruk en eventueel medicijnen.

Om het ballonnetje te plaatsen moet ik naar de verloskamer lopen en ondertussen ben ik even lekker wezen plassen zonder dat dat ballonnetje in de weg zit. Op het moment dat deze weer geplaatst gaat worden moet de arts lachen. In die korte tijd heb ik gewoon 3 cm ontsluiting gekregen en zou ze mijn vliezen kunnen breken en de bevalling kunnen starten. Even zijn we allemaal verbaasd maar besluiten er dan toch voor te gaan. Helaas heb ik erg stevige vliezen die zich niet zomaar laten breken, dus besluit ze om het hartslag metertje voor de baby door de vliezen heen op haar hoofdje te plaatsen en sluiten ze de wee opwekkers aan. Het is dan ongeveer 11:00. Langzaam beginnen de weeën te komen en al snel zit ik op 4 a 5 weeën per 10 minuten, maar ze zijn nog niet heel pijnlijk. Als ik wat rechterop wil gaan zitten breken ineens toch mijn vliezen en blijf ik vruchtwater verliezen. Rond 13:00 zit ik rond de 6 cm ontsluiting en besluiten ze om de opwekkers iets op te schroeven want ik zat nog steeds op het lichtste standje. Al snel worden de weeën heftiger en komen ze zo snel (7 per 10 minuten)dat de opwekkers weer terug gezet worden. Maar mijn lichaam heeft het zelf overgenomen. Om 14:30 zit ik op een ruime 7cm en moet ik op mijn rechterzij gaan liggen omdat aan die kant nog een stug randje zit en ze hopen dat de baby die zo wegduwt. Maar dan begint het, de ene wee volgt de andere op en langzaam voel ik persweeën komen. Deze probeer ik weg te zochten maar dat lukt steeds slechter. Op een gegeven moment houd ik het echt niet meer en roep ik dat ze er NU uit moet. Dit is voor mijn man het teken dat ik het meen, omdat bij de middelste ik dit ook riep en ze er 7 minuten later was. Hij draait mij op mijn rug en de co die bij ons was gebleven belt snel de arts dat ze nu moet komen. Op het moment dat zij binnenkomt ziet ze dat het menens is. Ik mag mee persen en 5 minuten later om 14:55 (op vrijdag 9 juni) ligt onze 3e dochter L.auren J.uliëtte op mijn buik. Ze doet het supergoed maar is inderdaad aan de kleine kant. Ze weegt maar 2760 gram. Als de placenta wordt geboren blijkt ook waarom. De placenta is aan de kleine kant en mevrouw heeft met al haar gedraai een knoop in haar navelstreng gezwommen. Maar ondanks dat doet ze het perfect. Vanwege mijn bloeddruk moeten we nog 24 uur blijven, maar zaterdag mogen we lekker naar huis om te gaan genieten van een heerlijke kraamweek. Ons gezin is (eindelijk) compleet.