Waar nieuw leven bijkomt.....

Hoe wreed kan het leven zijn. 31 December is onze kanjer geboren. Dat dit een groot wonder is daar zijn we ons nu zo bewust van geworden.
Vorige week donderdag (in mijn kraamweek dus) is de enige zus (hij heeft nog 4 broers) van mijn schoonvader geheel onverwacht overleden. Haar dochter en schoonzoon overwinteren altijd op Curacao en zij ging daar voor de feestdagen ook heen. Voordat ze ging voelde ze zich al niet lekker en was bij de ha geweest maar deze schoof het op vliegangst en hyperventilatie. Niks aan te doen. Tijdens de vliegreis weer niet lekker en gelukkig was er een arts aan boord. Deze kwam tot dezelfde conclusie als haar eigen arts.
Eenmaal bij haar dochter ging het niet beter, alleen maar slechter. In het ziekenhuis bleek dat ze zeker 2 en waarschijnlijk dus 3 of 4 hartinfarcten had gehad. Ze is helaas in een lichte coma geraakt, waaruit ze af en toe wat bij was. Dit kregen wij dinsdag te horen, maar de artsen waren positief. Ze moest wat aansterken en dan zouden ze d'r gaan opereren. Maar helaas, donderdag een telefoontje dat ze was overleden. Gelukkig was haar zoon er nog wel op tijd bij en heeft dus nog afscheid kunnen nemen.
Het ergst vinden wij het voor de oma van manlief. Ze is 85 en heeft al 1 van haar kinderen moeten begraven (op 7 jarige leeftijd overleden door een open ruggetje) en haar oudste zoon heeft terminale kanker dus die gaat binnenkort ook. Haar dochter deed zoveel voor haar en dat valt nu allemaal weg. Ze is dan ook helemaal in de war.
Ze heeft het er steeds maar over dat de ene Beek komt en de andere Beek gaat, hiermee doelend op Robin en haar dochter.
Ze snapt ook niet wat er nu gebeurd is, want vandaag vroeg ze aan mij of het ongeluk van haar dochter op tv was geweest? Of ik het ook op het nieuws had gezien.

Om haar wat op te vrolijken heeft manlief haar vandaag opgehaald om Robin te komen bewonderen. Dit deed haar zichtbaar goed. We hebben wat foto's gemaakt en deze meteen uitgeprint zodat ze ze mee kon noemen.

Voor mijn schoonouders is het ook best zwaar allemaal. We merken dat ze nu nog meer behoefte hebben om hier te komen. Meestal gaan ze 's avonds even naar oma, om daarna hier weer even op adem te komen en de leuke kant van het leven te bekijken. We laten ze maar, hoewel ze soms best laat komen. Het doet ze goed, en dat doet ons weer goed.

Voor mijzelf moet ik zeggen dat ik het wel moeilijk vind dat er dus opmerkingen gemaakt worden over dat het ene leven komt en het andere gaat. Soms steekt het me, en ga ik me bijna schuldig voelen dat we zo gelukkig met ons meisje zijn.
Het drukt je goed met je neus op de feiten en ineens voel je zoveel beter wat oma nu moet voelen. Ze is haar dochter kwijt en als moeder moet je daar echt niet aan denken.

Het leven is een wonder waar je erg zuinig op moet zijn! Geniet ervan zolang het kan!!