Ziekenhuis...

Vorig weekend was ons weekendje naar de Veluwe. Samen met mijn schoonouders, schoonbroer en ons gezinnetje gingen we van vrijdag t/m maandag lekker weg!! Het was wel leuk geweest allemaal.

Op zondag was Ginger al veel aan het slapen wat opviel. Maar toen we op maandag thuis kwamen voelde ik in de auto al dat ze enorm warm was. Snel ben ik met haar naar boven gegaan en de rest van de familie heeft de spulletjes uitgeladen. Wat een boel neem je mee met zo'n kleintje erbij pffff!!! Snel heb ik haar temperatuur gemeten en ja hoor... 40,1 graden koorts!! Lekker haar kleertjes uitgelaten en in haar romper bij mij om te troosten. Huilen, huilen, huilen en nog eens huilen. Ze was duidelijk niet zichzelf. Dit is zo pijnlijk om te zien. Je kind heeft pijn of... je weet eigenlijk niet eens wát er nu precies aan de hand is. Op een gegeven moment een zetpilletje gegeven want de koorts wilde niet zakken. s 'Nachts in de weer met haar en overdag. Op dinsdag heb ik de huisarts gebeld want, blijkbaar is het niet gewoon een griepje wat wij eerst dachten. De dokter kwam meteen langs om 17:00, we werden netjes geholpen. Zul je net zien, gaat ons lachebekkie onwijs zitten lachen naar die arts. Tja wat wil je, net een slaapje gemaakt en een zetpil dat wil wel! Nou zegt de arts, kijk het nog even aan, als het vrijdag (gisteren) nog zo is, kom je even langs met haar. s 'Nachts weer flink in de weer met haar (wat helemaal niks voor haar is, ze slaapt altijd keurig door) dus de huisarts weer gebeld en ik mocht langs komen om 15:00. Zo gezegd, zo gedaan. Nu hadden we tenminste onze eigen dokter, niet dat dat uitmaakt hoor. Ze werd grondig onderzocht en ik had écht het gevoel dat ik en Ginger serieus genomen werden, gelukkig. Ze dacht aan een blaasontsteking/urinewegontsteking. Ze neemt contact op met een kinderarts van een ziekenhuis in Rotterdam. Ze willen niet zomaar een kindje anti biotica geven, er moet gericht medicijnen komen voor haar. Hoe komt ze daaraan, vroeg ik en komt dat door mij en wat kan ik er aan doen??? Allemaal vragen werden op haar afgevuurd. Ik moest haar plas opvangen en wel vóór 17:00 weer inleveren bij de huisarts!! Uiteraard mega-druk bij de apotheek en dan merk ik dat mijn oer-moeder-gevoel opsteekt. Ik loop naar de balie, draai me om en zeg zomaar tegen al de mensen die voor mij waren; "Sorry mensen, ik heb écht een spoegeval met mijn dochter van 5 maanden, ben zo klaar hier!!" Ik draai me om naar één van de medewerkers van de apotheek en zeg dat de huisarts zojuist heeft doorgegeven dat ik een plaszakje nodig heb voor een baby. Ik koop er maar 2, voor de zekerheid heb ik dan nog een reserve. Dat je zoiet sook moet kopen eigenlijk!! Gelukkig was opa er nog, want het was zijn oppasdag. Opa is verpleger op de afdeling gynaecologie en heeft al heel wat jaren ervaring op het gebied van baby's, vrouwen en alles wat hier bij hoort. Snel zijn we naar huis gelopen en hebben we haar het plaszakje opgeplakt. Wat een gedoe!! Bij jongetje is dit een stuk gemakkelijker, je hangt een piepie erin en klaar! Maar wij moesten en plakgedeelte precies op de schaamlipjes plakken. Het lukte, lekker een fles gegeven en nu maar wachten op een plas.... en wachten... het is 15:30... en wachten... dan zegt opa: "Ik weet wat!" hij pakt uit de lade van de commode een washandje van haar en gaat hiermee naar de badkamer. Hij maakt het nat, heel nat, met ijskoud water. Hij komt terug en legt dit op haar buikje. Ach, arm kind!! Maar.. nog geen 3 tellen later doet ze een plas!! Snel leggen we haar op de commode en halen we het zakje er voorzichtig af (maar goed dat het allemaal nog glad is...) we doen de inhoud van het zakje in het welbekende urinepotje, welke ik gelukkig wel gewoon direct van de huisarts kreeg, en ik haast mij naar de huisarts. Gelukkig had ik er thuis nog aan gedacht even wat keukenpapier om het potje te wikkelen want, op straat keken mensen naar wat ik in mijn hand had, ze zullen wel gedacht hebben..."Raar wijf, met de keukenpapier..." So what, voor je kind doe je alles, maar dan ook echt alles!! Bij de huisarts aangekomen zie ik dat de wachtkamer bomvol zit. De assistente verteld mij dat ze meteen de urine gaan nakijken en ik mag even plaatsnemen in de wachtkamer. Daar zit ik dan weer, ik voel dat mensen mij aankijken en denken "Jij bent weer zo'n moeder die maar even tussendoor moet" en "Als jij maar niet voorpiept"... Gelukkig word ik snel geroepen door de assistente en weet niet hoe snel ik mij tot haar moet wenden. Ze vinden dat er toch wat afwijking in zit en de huiarts neemt weer contact op met de kinderarts van het ziekenhuis. Terwijl ik nog eens naar de mensen achter mij kijk die allemaal ongeduldig zitten te wachten, dringt bij mij het besef door dat dit toch wel heel serieus is en ernstiger is dan ik dacht. Ze bellen zelfs met de kinderarts en ik mag overal voor... Als gauw ben ik weer bij les als de assistente mij vraagt op welk telefoonnummer ik bereikbaar ben want ik wordt zo terug gebeld. "Maar... het is 16:55 en als ik nu nog medicijnen moet halen bij apotheek, kan dat dan nog?" Dat kon, want de apotheek was open tot 17:30. Oké, dan moet ik zo wéér terug om medicijnen op te halen bij de apotheek... Net thuis aangekomen werd ik al gebeld met de mededeling dat de huisarts nog eens contact had opgenomen met de kinderarts en die wilde Ginger zien. Dus wij moesten ons melden bij de SEH (Spoed Eisende Hulp) van het ziekenhuis. Is het dan zo erg, vroeg ik mij af. een lichte paniek sloeg toe. Gelukkig was opa bij ons en die was de rust zelf. Ginger in de Maxi Cosi, luiertas mee, autosleutels. Daar aangekomen werden we gelukkig snel geholpen, nadat natuurlijk alle gegegevens eerst bekend gemaakt moesten worden. De vrouw die al deze dingen met ons doornam vond dat ze een mooie naam heeft. Toen moesten we naar een kamer waar ze nog eens urine wilde afnemen. Dit zakje plakte een beter dan het zakje wat wij thuis hadden en nadat ze weer een plasje had gedaan ging dit er dan ook moeilijker af en dat werd dus krijssen. Arm kind... maar dat was nog niet alles want toen kwam er een prikzuster. Ze moest bloed af nemen. Weer voelde ik een paniekgevoel over me heen komen. Ze vond haar vingertje nog wel wat klein dus deed ze een hielprikje. Huilen natuurlijk... en dat prikje was nog niet eens het ergste maar ze moest blijven liggen en de zuster maar knijpen in haar beentje en voetje. Zo veel, vaak en hard dat ze er zelf gewoon kramp van in haar hand kreeg. Wat?! 2 buisjes moest ze hebben. Ze liet zien dat er een streepje opstond, tot daar moest het gevuld met bloed. Mijn hemel! Toen hield ik het niet meer en tranen biggelden over mijn wangen. Een andere zuster kwam om mij te troosten en legde uit dat het nodig is, dat kindjes het al heel snel zijn vergeten en dat het allemaal goed komt. Toen kwam er geen bloed meer uit het hieltje, er moest alsnog in haar vingertje geprikt worden. Weer huilen en krijssen natuurlijk en constant werd in haar vingertje geknepen. Eindelijk was dit klaar. Snel pak ik haar op om haar te troosten en probeer haar af te leiden met knipperende lichtjes en gekleurde slangetjes die allemaal in de behandelkamer zichtbaar waren. Ze valt in slaap, zoveel inspanning heeft ze gegeven, pijn en tranen moet ze doorstaan. We wachten lang... Dan komt de zuster weer met de medeling dat ze haar nog een katheter willen inbrengen. Dit gevoel weet ik nog maar al goed! 5 maanden geleden na de geboorte van Ginger heb ik dit zelf gehad en ik weet nog precies hoe dit voelde. Dit deed gewoon pijn! En nu willen ze dat bij mijn kleine meisje doen. Er werd mij uitgelegd hoe en waarom en besefte dat er geen keus was, het moest. We gingen nu naar een speciale kinderkamer op de SEH, wat goed dat ze dit hier hebben. Er was een hele grote schildering te zien op de muur en op de andere muren kleine vrolijke plaatjes. Daar kwam de kinderarts. Heel kalm en vriendelijk was hij. Hij had geen witte jas aan. Ook heel goed dat ze dat niet doen. Onderzoek, overleg, en communiceren. Uiteindelijk kwam de katheter en had de arts eindelijk de plas die nodig was. Snel werd dit naar het lab gestuurd. Ditzelfde lab had het bloed al onderzocht en er waren teveel witte bloedplaatjes zichtbaar. De arts legde uit dat dit inhoudt dat haar hele lichaam last heeft van de urineweginfectie, ze is héél ziek. Ze arts stond met verbazing hoe Ginger er verder onder was, dat ze zo nu en dan zelfs nog naar hem lachte en dat ze niet zieker was kon hij bijna niet begrijpen. Hij overwoog een opname maar, omdat ze er zo goed uitziet, haar reactievermogen ok is, en ze niet veel spuugt mogen wij het zelf thuis proberen. We kregen een anti biotica voorgeschreven welke we met een spuitje in haar mond moesen doen. Haastig ben ik naar de naastgelegen apotheek gegaan om dit recept op te halen. Het was inmiddels al 19:30. Ik moest de volgende dag bellen naar kinderarts om te zeggen hoe het verder is gegaan met Ginger, als ze zieker zou worden moest ze opgenomen worden. Gelukkig was dit niet het geval en gaat het zelfs al een klein beetje beter met haar! De anti biotica krijgt ze halverwege haar fles en ze lijkt het zelfs lekker te vinden. Het ruikt ook lekker. Ze heeft het nu pas 2 keer gekregen, werkt dit zo snel? Het maakt me niet uit, het gaat beter met haar. Dat zie ik.