6 september 2008 Blijde verrassing!

Tijdens mijn werk sta ik in gesprek met een collega. Ik voel al dat ik ff niet goed wordt en zowat groen aanloop, of zoiets... IK MOET SPUGEN! Bruut verstoor ik het gesprek, ''Sorry, ik moet even naar de WC''. Na een heel kantoor uitrennen, een lange hal en trap af rennen kan ik eindelijk spugen... Shit denk ik nog, nu weet ze het. Na een paar glaasjes water en knikkende knieën loop ik dezelfde route weer terug. Binnengekomen in kantoor en ga ik weer op mijn eigen plek zitten achter mijn bureau. Ik probeer haar blikken te ontwijken en gewoon niet te kijken. ''Kim, gaat het wel? Uh... ben je... weer zwanger...?'' vraagt ze heel voorzichtig. Tja hier kan ik toch niet meer onderuit. Ik heb het gevoel dat ze het allang weet, maar nog niks gezegd had. Je ziet het gewoon aan me, aan mijn gezicht, ik zit onbewust aan mijn buik te wrijven en moet wel erg vaak naar de toilet.

''Ja, ik ben weer zwanger. Maar ik ben ook heel erg bang'' zeg ik in 1 adem er achteraan. ''Wil je het alsjeblieft nog even voor je houden, anders moet ik ook iedereen weer gaan vertellen hoe het met gaat áls het weer fout zou gaan''. Ik kreeg alle begrip en medeleven. Ergens was ik wel opgelucht. Hoe kun je er nou voor zorgen dat degene waar je elke dag mee werkt en die je vrij goed kennen het niet zien of merken?!

Nog geen 5 minuten later komt een andere collega binnen en gaat aan de lege plek tegenover mijn bureau zitten. ''Kim, mag ik je wat vragen'' begint ze voorzichtig. ''Ik denkt het al een tijdje, en ik zie je net voorbij rennen.... ben je zwanger...?'' Weer leg ik uit dat ze dat dan heel goed heeft gezien en dat we inderdaad weer een kindje verwachten.

Aangezien mijn broertje ook bij hetzelfde bedrijf werkt, ben ik nu aan hem wel verplicht om het ook te zeggen. En dat doe ik dan ook. Ik neem hem even apart en helemaal in tranen door alle emoties vertel ik het verhaal. Hij is alleen maar enthousiast en begrijpt even niet waarom ik nou zo moet huilen. Ik leg hem uit dat ik natuurlijk erg bang ben dat we weer ons kindje kwijt raken... Hij negeert al het negatieve en blijft positief! Hij wordt oom! ''Geef je ook dit kindje weer zo'n mooie originele naam?'' zegt hij met grote ogen.

Zo dat is eruit... de mensen die dicht bij ons staan komen het nu langzamerhand allemaal te weten. De rest ziet het vanzelf wel. Of dat dat nu aan mijn buik is, door het rennen naar de toiletten, of gewoon aan mijn gezicht. Het wordt steeds echter, realistischer en niet meer een droom.

De rest van de dag, als er verder niemand op ons kantoor is, praten we stiekem over alles. Hoe gaat dat nu dan allemaal, en over hoe we ons voelen, hoe groot het vruchtje nu is, wordt het nu weer een jongen of toch een meisje en... nou ja, echte meidenpraat!