En dan heb je gewoon ineens een huis!

Na veel gedoe, na heel wat uurtjes klussen, na heel wat uren heen en weer rijden.
Hebben we gewoon een huis!
Een thuis voor ons meisje,  een tuin voor de hond, een eigen plek voor ons.
Er moet nog een hoop gebeuren, maar het is leefbaar.
We kunnen in de woonkamer zitten, aan de tafel eten, de kleine kan in de box, de keuken is toegankelijk.
Badkamer kan worden gebruikt en de kamer van Evy is op een paar doosjes na helemaal uitgepakt.

En ergens voel ik me vreemd.
Zowel lichamelijk als geestelijk.
K ben soms licht in mn hoofd, misselijk gevoel in mn buik, wat humeurig.
En in het geestelijk aspect voel ik me soms alleen.
Ik heb genoeg te doen hoor.
Het huishouden, voor de hond zorgen, voor ons meisje zorgen.
Man lief die zo'n 12 uur per dag van huis is.

En ik voel me schuldig dat k me soms alleen voel.
K heb een pracht van een dochter, een schat van een hond, een fantastsich lieve vriend en een mooi huis.
Wat wil ik nou nog meer?
K ben eigenlijk altijd al alleen geweest, al had ik hele lieve mensen om me heen.
Sinds mn 8e heb ik altijd mensen afgehouden.
Heb 7 jaar een groot geheim gehouden, voor iedereen in mijn omgevig.
Heel snel volwassen moeten worden.
Kort gezegd, ik heb eigenlijk geen jeugd gehad.

Ik weet nie.................
Misschien moet k gewoon weer een test doen.
k liep ook zoveel te piekeren toen ik zwanger was van evy.
na.....................k zal wel gewoon teveel nadenken weer ;)