Tranen van opluchting.

Donderdag avond gemeld bij Rhena voor het inleiden.
Ballonnetjes gehad tot 3x toe, en tot 3x verloren.
De CTG's en inwendige onderzoeken vlogen me om mijn oren.
Elke paar uur een CTG en onderzoek om te zien of het op schoot.
En wat wilde ik dat graag!
Ik wilde mee maken hoe dat ging, hoe mijn lijf dat kleine mensje zou helpen naar buiten te komen.
Vrijdag nog meer onderzoeken en CTG's.........meer ballonnetjes en weer verloren.
En dan op 2cm ontsluiting blijven hangen.
Geen weeen, geen krampen, geen gevoel van nu komt het...............het bleef wel heel erg stil.
Begon het zat te worden.
Mijn lijf die niet mee werkt, de ballonnetjes die niet helpen, de ontsluiting die niet komt, de onderzoeken.
 

Zaterdag dan het verlossende woord: we gaan met de wee opwekkers beginnen en de vliezen breken.
Yes! Eindelijk kan ik wat doen!
Weer aan de CTG, alleen het hummeltje laat zich niet vinden.......vreemd......
Hoor toch vaag ergens een hartslagje.......gelukkig maar.
Eerste wee voelde als kramp, niet erg prettig maar niet heel erg vervelend.
Na een half uur werd t opgevoerd..........die weeen werden wel vervelend.
Een poosje op bed gelegen en naar het beeldscherm liggen kijken.......
Weer een wee.........weer daalt haar hartslag...........dat is niet goed.
Niet 1x, meerdere keren.............haar hartslag van 150 naar 90.......en weer omhoog......
Ik ben toch echt wel bezorgd nu.......mijn vriend ook.
Gelukkig zijn wij niet de enige, want net als ik wil bellen komt de gynaecoloog naar binnen gelopen.
 

Ga maar even liggen, ik wil even kijken hoever we zijn met de ontsluiting zei ze......toch wel wat gespannen.
Onderzocht mij en keek ondertussen ook een paar keer naar het scherm........
Ze trok haar hand terug en heel haar handschoen was groen.
Er werd gezegd dat we gelijk maar een OK moesten boeken want hier gingen we niet op wachten.
Het ging niet goed met mijn kleine hummel! Dat gevoel had ik al! Ik zei het toch!
Er werd een bed gehaald, er werd een OK geboekt, en ik mocht niet op mijn rug gaan liggen want dat vond de kleine niet leuk.
Op mijn linkerzij naar de OK gebracht, en de hele tijd rustig gebleven.
Ik hoorde keizersnede en ging gelijk op automatische piloot.
Eerst de baby gezond, dan ik..........eerst de baby gezond en dan ik........dat bleef ik maar herhalen in mijn hoofd.
Toen moest de ruggenprik gezet worden.
Gebogen rug, rustig ademen, stil blijven zitten, je doet het super goed, de huid is verdoofd, stil blijven zitten! komt de diepe prik!
Die voelde ik wel, heel vervelend gevoel.
Maar hij zat in 1x goed! Mooi, nu de kleine eruit! kom op!

Vriend lief intussen omgekleed en zat aan mijn hoofd.
Ik bleef maar rustig in en uit ademen........je kan dit kim, dit is een eitje, de baby moet gezond zijn dus even kiezen op elkaar.
Mijn vriend kneep heel lief in mijn hand en probeerde me gerust te stellen.
Een hele lieve dame hield mijn andere hand beet en begon tegen me te praten om me af te leiden.
'Weten jullie al wat het word? Het is ineens wel spannend zo he? Komt goed ik blijf de hele tijd bij je. Hoe voel je je nu? Voel je iets op je buik?'
Dat helpt wel iets, maar toch lig ik te shaken van de spanning.
In tussen zijn ze al druk bezig en voel ik geduw en getrek aan mijn lijf.
Ze praten zachtjes maar ik hoor ze zeggen: ze beweegt haar armpjes, huilt alleen nog niet.
Oh wat een opluchting zeg!
Ze liet haar even snel zien boven het doek uit.
En wat was ik blij om dat stille openstaande lieve gezichtje van dat kleine mensje te zien zeg!
Vriend lief liep gelijk mee om haar aan te kleden en te wegen.

Die lieve vrouw die de hele tijd tegen me aan het praten was bleef bij me.
Ze bleef maar zeggen hoe goed ik het deed, dat ze er eindelijk was en dat haar collega's bijna klaar waren.
Dan komt mijn vriend de OK weer in met een heel klein bundeltje in zn armen.
Daar is ze dan zegt hij wat onder de indruk.
En daar komen de eerste tranen.
Wat is ze mooi! Ze maakt geen geluid en ligt lekker om zich heen te kijken.
Ze zijn klaar met hechten en word op een ander bed overgeheveld om naar beneden te gaan weer.
De meiden van de OK hebben met de mobiel van vriend lief ook foto's gemaakt van de keizersnede en van de geboorte van ons meisje.
Voor we naar beneden gaan maakt 1 van de meiden nog een foto van mij met ons meisje en feliciteerd ons.
 

Toen ik haar eenmaal in mn armen had voor t eerst, kon ik het niet geloven.
Ik begon heel erg te shaken, niet van de kou, meer van spanning en toch wel wat angst.
Is alles goed met haar? Heb ik het echt wel zo goed gedaan als ze zeggen? Maar ook ergens wel teleurstelling.
Zeker niet in hoe de artsen gehandeld hebben, ook niet in vriend lief. Want die was zo verschrikkelijk lief voor me.
Teleurgesteld in mezelf, in mijn lijf.
Ik kon niet op de natuurlijke manier bevallen, zelfs niet met een handje hulp!
Waarom niet? Dat is een vraag daar wil ik eigenlijk geen antwoord op.
Ik kijk even naar vriend lief en die zit me met bewondering aan te kijken.
Ik kijk de rest van de kamer rond en al die mensen, die me nauwelijks kennen, en ook de gene die me wel kennen, kijken me allemaal op de zelfde manier aan.
Alsof ze willen zeggen: Goed gedaan! Je hebt je gevoel vertrouwd.
Na een paar uur komen dan eindelijk de tranen, en kan ik een beetje stoppen met trillen.
Mijn stiefmoeder, mijn vader en vriend lief zeiden allemaal dat ik het super had gedaan, terwijl ik dat niet echt dacht.

Maar dan kijk ik naar dat kleine meisje dat lekker bij me op de borst ligt en dan kan ik niet anders denken dan: ja idd......Ik heb het goed gedaan. Ik ben blij dat het zo gegaan is. Ze is gezond, er kan niks meer gebeuren met haar of met mij. In elk geval niet door dat ze gepoept had in het vruchtwater.
Ze is een  heel rustig kindje, heel nieuwschierig, kijkt graag om zich heen.
Vind het heerlijk om bij me te liggen, ik lig lekker op een bed waarvan de rekken omhoog kunnen, voedingskussen erbij, kleintje daarop in mn armen, en lekker samen een beetje dommelen.
Heerlijk gevoel is dat.

Ze doet het heel goed, al heeft ze een paar kleine struikelblokjes.
Sinds gisteravond spuugt ze vrij veel na het eten, en ze plast weinig tot niet.
Dus ze hebben haar vanmorgen vroeg een sonde gegeven om haar toch de voedingsstoffen te geven die ze nodig heeft om wat aan te komen en wat vet te kweken.
Iedereen hier op de Rhena loopt met haar weg.
De hele tijd: aw wat een poppetje, ze doet het fantastisch, ze is zo lekker alert.

Met mij gaat het ook een stuk beter, ik heb de keizersnede een plekje kunnen geven.
Het was nodig voor zowel haar gezondheid als t mijne en het is allemaal goed gekomen.
Nu kan ik genieten van ons prachtig mooie meisje.
Onze Evy Corina...........ons kleine wondertje.
Daar ben ik trots op!