Daan 11 dagen oud

zo meiden, ff een update over de stand van zaken momenteel. Daantje is nu 11 dagen oud en doet het prima. Sedert vrijdag krijgt hij onvermijdelijk flesvoeding en hij reageert vrij positief. Mama daarentegen is ontzettend opgelucht dat ze geen borstvoeding meer moet geven en dat ze terug zichzelf kan zijn na een helse periode.

Het begon allemaal reeds in het ziekenhuis. Daantje die de borst kreeg... Wat schaamde ik mij als ik daar zat te voeden en er bezoek langs kwam. Telkens ik hem moest aanleggen, vroeg ik de mensen om buiten te gaan maar wanneer ze opnieuw binnen kwamen, liet Daan al vaak de tepel los waardoor ik opnieuw moest aanleggen en opnieuw de mensen diende buiten te sturen. Ik voelde me mezelf met de dag slechter en slechter worden en na 7 dagen zat ik zo diep in de put dat ik met mezelf geen blijf meer wist. Exact na één weekje kreeg ik een instorting. De tepels stonden vol kloven, de borsten puilde uit van de druk,... Daan wou elk uur eten en ik... ik voelde me een koe. Ik kon het niet meer aan!! De vermoeidheid, de pijn, Daan's krampen, de onzekerheid, de twijfels, de angst, ... Ik voelde mij zo een slechte moeder en had het gevoel dat ik dit allemaal niet aankon. Ik zei tegen mezelf dat ik de verantwoordelijkheid niet aan kon, dat ik niet gemaakt was om mama te zijn, dat ik niet goed genoeg was. Ik begon aan alles te twijfelen. Ik huilde bij elke blik die Stijn me gaf want ik miste hem zo hard. Ik wou in z'n armen liggen, de hele avond met hem film kijken, lekker wijntje drinken en lekker eten, knuffelen,... en al bij al... ik wou hem geven waar hij (en ik) zo naar verlangen maar dit gaat gewoon niet. Door de inscheuring onderaan kan ik momenteel nog maar amper naar de toilet gaan, laat staan dat ik nog maar aan seks denk. goh, wat voelde ik mij rot en miserabel. Mislukt op alle gebied. Ik wist als ik geen keuze ging maken dat ik gewoon op een depressie afging. Nadat ik dit al huilend aan Stijn duidelijk maakte, ging hij meteen mee akkoord om Daantje flesjes te geven. De dag erop zijn we vol goede moed naar de apotheker gestapt en is Daantje gestart met zijn eerste flesjes.

uiteraard had ik hier ook mijn vragen en onzekerheden bij. Wat met die krampjes en wat met de 'kwaliteit' van kunstvoeding, maar al snel merkte Stijn en ik dat die flesjes gewoon de beste oplossing waren. Ik voelde me diezelfde dag helemaal beter. De vermoeidheid was nog erg aanwezig en de onzekerheid ook maar ik voelde me opnieuw mezelf, zonder schaamte en zonder zorgen. Ik was niet meer in paniek wanneer er bezoek ging komen en kon gewoon van de dag en van Daan genieten.

We gingen van start met 7 flesjes van 90cc. Dit ging goed en Daan hield zich netjes aan het schema. Een dagje later begon hij al wat sneller te vragen of liet hij al wat vaker tijd tussen. Ik gaf hem een flesje wanneer hij erom vroeg maar nooit sneller dan 2 uurtjes. Dit gaat mooi.

Vandaag is de dame van Kind en Gezin langs geweest en heeft ons engeltje gewogen. Daan's geboortegewicht lag op 3290gr en vandaag weegt ons mannetje netjes 3680 gr. Hij is dus bijna 400 gr aangekomen!! Flink van ons ventje. De dame zei ons dat we mochten overstappen op het systeem van 6x120cc maar hier wil ik toch nog even mee wachten. Daarnet had ik het voor de eerste maal geprobeerd maar Daan dronk maar 85cc. Sorry maar de poeder is toch niet zo goedkoop dus ik wil eerst dat Daan zijn flesjes van 90cc leeg drinkt alvorens ik met zekerheid overstap op 120cc. Verder heeft mijn ventje toch last van krampen en soms wel vaker dan we zelf wensen. Ik weet dan nog steeds niet wat te doen. Ondertussen heb ik bij de apotheker een homeopatisch middeltje gekocht, genaamd colikind. Hiervan mogen we hem 5 druppeltjes met wat water geven wanneer de krampjes de kop opsteken. Ik weet niet of het echt helpt, maar we proberen in ieder geval. Daan z'n navelstompje is ook nog niet afgevallen. Het ziet er echt vies uit en hangt zowat los te bengelen maar ik ben zo bang om het er zelf af te halen. Ze hebben ons gezegd dat dit er vanzelf gaat afvallen tussen de 10 en 14 dagen na de geboorte, dus ik blijf er netjes af. Enkel jammer dat het zo stinkt. Wanneer we Daantje in onze armen nemen is het soms echt twijfelen tussen poeppamper of navelstomp-geurtje... Verder doet ons mannetje het prima en ben ik erg trots op hem.

Met mij gaat het ook steeds beter. Ondertussen reeds 10 kilo minder en nog steeds geen sigaretje aangeraakt. De drang is aanwezig maar het besef dat het nutteloos is overwint! Ik blijf volhouden. Ik voel me wel ontzettend moe en vrees dat dit de komende weken niet zal beteren. Stijn en ik proberen elkaar zo veel mogelijk rust te gunnen maar een onderbroken slaapritme is toch zwaar. Mentaal voel ik me op en top maar ik ben toch nog steeds wat onzeker. Ik ben blij dat Stijn nog enkele weken lekker bij mij is en nog niet hoeft te gaan werken want ik vrees echt de dagen dat ik met Daantje alleen ga zijn. De onzekerheid en twijfels zijn er toch nog maar ik weet dat deze binnenkort gaan weg gaan. Ik moet gewoon nog lekker ritme vinden en me nog aanpassen aan de nieuwe situatie. Ik weet wel dat ik mijn mannetje ontzettend graag zie en dat ik hem niet meer kan missen. Ik kan me geen leven meer voorstellen zonder hem. Door zijn komst, ben ik ook beginnen beseffen hoe graag ik Stijn wel zie. Ik voel me zo gelukkig en ben zo verliefd als ik naar hem kijk. Ik heb echt het 'cosy gezinnetje' gevoel en wil dit nooit meer kwijt. Alles heeft tijd nodig en dus ook het wennen aan de nieuwe situatie maar ik weet nu al dat ik deze aanpassing maar al te graag onderga.

Toch geef ik stiekem toe dat ik blij zal zijn dat Daan een keertje doorslaapt 's nacht zodat Stijn en ik ook wat slaap kunnen inhalen. Ik besef dat dit nog weken zal duren maar ik kijk er toch echt naar uit. Verder zal ik ook blij zijn als mijn hechtingen onderaan helemaal genezen zijn zodat ik nog een keertje kan genieten van wat leuke tijd met Stijn alleen :-) Zo, Daantje roept mij en ik vermoed dat het niets te maken heeft met krampjes maar eerder met 'ik wil aandacht en knuffel' kreetjes.

Tot gauw lieverds,

xxxx