Even tussendoor

Hey lieverdjes,

Wat ben ik toch in een ongeduldige bui vandaag!! Maandag is een vriendin bevallen van een flinke meid: Kato. De bevalling zelf is niet zo vlot verlopen. Toen ze binnen ging had ze al enkele centimeters ontsluiting en de weeën kwamen goed op gang. Ze had een epidurale verdoving gevraagd want de pijn was toch niet te harden. Ze ging al snel naar 7 cm en daar stopte het! De monitor gaf aan dat het kindje er geen zin meer in had en dat de weeën gestopt waren… Dit zou blijkbaar op dat ogenblik gevaar ingehouden hebben voor Kato en haar mama waardoor ze alles in gereedheid gebracht hebben voor een spoedkeizersnede. Na 20 uren afzien is Kato gezond en wel geboren! Gisteren zijn Stijn en ik op babybezoek geweest en dit heeft ons hartje toch wat sneller doen slaan. Binnen enkele weken hebben wij ook zo een klein frummeltje in onze armen en gaan mensen ons ook komen bezoeken en proficiat komen wensen.

Ik kan het gewoon niet geloven. Zaterdag zaten we met z’n allen nog gezellig te kletsen aan de BBQ tafel en zat er een klein meisje te bewegen in de buik van m’n vriendin en 2 dagen later is dat mini mensje geboren en wel. Ik voel nu veel bewuster de bewegingen van mijn kleine man en besef dat er een moment gaat aanbreken dat hij op de wereld zal komen. Wat verlang ik er zo heftig naar!!!!!! Toen ik Kato zo zag, besefte ik pas hoe klein en fragiel een pasgeboren ukje is en hoe hard hij/zij z’n mama en papa nodig heeft. Ik voelde een enorm verantwoordelijkheidsgevoel mij omarmen en voelde me ineens wat bang worden…. Ga ik in godsnaam dat kleine mannetje kunnen beschermen en kunnen troosten. Ga ik hem alles kunnen geven wat hij nodig heeft en ga ik niets foutief doen? Ga ik hem groot kunnen brengen zonder dat er iets misgaat? Wat als ik z’n hoofdje niet goed vast neem of zijn huilsignalen niet ga herkennen? Wat als……. Wat als…… wat als……… Plots overvalt een hele resem vragen mij en wordt ik bang. Toen ik thuis kwam en de box en het kamertje zag staan en mijn kleine man voelde bewegen en schoppen, besefte ik gewoon dat mijn angsten onnodig zijn. Ik ben de mama van dit kleine engeltje en ik ga aanvoelen wat er gaande is. Ik heb nu al een band met mijn zoontje en hij zal mij herkennen als hij geboren is. Hij gaat zich veilig en geborgen voelen bij mij en ik ga hem niet teleurstellen.

Ik voel me enerzijds wat onzeker doordat het allemaal onbekend is en het toch een grote stap is. Een kind is geen speelgoedje dat we opzij kunnen leggen en na enkele weken terug boven kunnen halen. Een baby is ten allen tijde afhankelijk van de goede zorgen van z’n ouders en moet ten allen tijde beroep kunnen doen op z’n mama en papa. Anderzijds weet ik gewoon dat de liefde voor mijn zoontje zo groot gaat zijn dat ik vaker dan nodig hem ga troosten, knuffelen, verzorgen, … dat ik elke seconde van de dag naar hem zal staren om zeker te zijn dat hij nog ademt en dat alles oké is. Dat hij het enige is waar ik mee bezig zal zijn en wil zijn totdat hij een beetje zelfstandig is en ritme gevonden heeft.

Naarmate de dagen vorderen, groeit mijn wens om te bevallen. Ik wil gewoon dat de tijd sneller gaat en dat het moment aanbreekt. Ik verlang zo hard naar hem. Ik wil hem zien, aanraken, bij mij hebben, samen met Stijn genieten van zijn aanwezigheid, zijn ademhaling, zijn bewegingen, … De kleine handjes en voetjes strelen, het hoofdje kussen, het rugje masseren, … Wauw, wat verlang ik zo enorm hard naar mijn kleine schat. Ik heb het gevoel dat het babybezoek van gisteren mijn verlangen nog eens zo hard aangewakkerd heeft. Ik was de voorbije dagen al erg aan het wegdromen en aan het aftellen maar het wordt met de dagen gewoon erger en erger. 6 weken lijken nog zo ver weg, maar ik trek me ook een beetje op dat binnen 3 weken mijn mannetje ook gezond en wel geboren kan worden J 3 weken zijn niet zo heel lang meer en eens ik die barrière van 37 weken bereikt heb, zijn het opnieuw nog maar 3 weken tot de vermoedelijke bevallingsdatum J Ik zal het wachten wel overleven maar ik moet toegeven dat ik wederom besef dat ik absoluut geen geduldig persoontje ben!!!

Ervaren jullie dit verlangen en deze drang ook zo intens BB vriendinnetjes? Gaat bij jullie de tijd ook zo tergend traag voorbij en lijken de weken die je nog moet dragen plots zo zwaar en lang? De opkomende klachten zullen er zeker ook niet goed aan doen. Ik heb rugpijn, vermoeidheid, voel me een dikke olifant die niet meer deftig rechtop kan komen en enkel al wankelend kan stappen, … De laatste weken zijn voor mij toch de zwaarste. Tot week 33 verliep alles vlot en voelde ik me goed en verliep alles perfect. Ik hoor mezelf nog zeggen: zwanger zijn is voor mij een glorieperiode waarbij de extra luxe: uitblijven van de maandstonden een extra genot is. Ik neem deze woorden dus gewoon terug!!! Momenteel is voor mij zwanger zijn een storm van emotionele wirwar met hormonale uitschuivers en een continu in de weg zittende bumper die zo laag hangt dat ik ‘benen gespreid’ op een stoel moet zitten. Daar gaat dus meteen mijn elegante houding! Hierboven op komt nog de drang en het verlangen om appelsientje te spelen en mijn baby’tje bij mij te hebben maar het wachten duurt zo lang. Zwanger zijn vind ik dus niet meer fijn op dit moment. Misschien strak weer wel of beter morgen want dan heb ik een dagje verlof en dan gaat het altijd wel wat beter J Morgen mag ik trouwens op controle!!! Na 8 weken ga ik eindelijk mijn held nogmaals kunnen bewonderen en ga ik kunnen vragen naar het vermoedelijke geboortegewicht en lengte, of hij ingedaald is of niet, of hij mooi met het hoofdje onderaan ligt, … Alles wat ik wil weten, kan ik morgen weer op tafel gooien!!! Kijk er naar uit.

Sorry voor de lange, nutteloze blog maar het moest er even uit J