Week 15

net zoals vorige week zit ik achter m'n pc te denken dat de tijd toch vliegt. Opnieuw kan ik met blijde kreten roepen dat er een nieuwe week voorbij is. Een week die me beter afging dan de vorige. Week 15 was de grote verhuisweek. Spanning, stress, zenuwen, ... druk druk druk!! Door het inpakken van dozen en het verslepen van dozen heb ik mezelf overwerkt, vrees ik want ik had nadien toch wel pijn in m'n buik. Uiteraard geen bloedverlies en door wat platte rust verdween de pijn wel weer maar de angst is nu toch wat gegroeid. Sedert gisteren wonen we op ons nieuwe adres en voelen we onszelf weer helemaal verademt. Er is nog veel werk voor de boeg en het zal nog even duren alvorens alles in orde is, maar de rust en de stilte overvalt ons nu al helemaal. Stijn en ik hadden beiden zoveel spijt dat we deze ochtend moesten gaan werken! We hadden graag met ons drietjes nog even in bed blijven liggen en genieten van de nieuwe slaapkamer en de nieuwe omgeving.

Vandaag gebeld voor de bloedresultaten ( ja meiden, ik weet het: veel te laat... ik was het eigenlijk een beetje vergeten :-) ) en alles was super goed. Er is geen verhoogd risico op down en ons zoontje lief doet het goed. Ik wacht nu dus nog vol ongeduld op de nieuwe echo op 11 februari, zodat ik met zekerheid kan zeggen dat de verhuis mijzelf of de baby geen nadeel berokkent heeft. Ik ben eigenlijk ook een paar keer vergeten dat ik zwanger ben... Klinkt stom, I know en ik kan mezelf echt wel voor de kop slaan. Gisteren waren we zo hard bezig met de verhuis en met uitpakken en inéén zetten dat ik niet meer stil stond bij 'wat wel' en 'wat niet' te eten tijdens de zwangerschap. Ik had voor Stijn en mezelf lekkere sandwiches gaan kopen en was meteen wat charcuterie gaan halen. Ik smeerde de sandwiches en stak abrupt al snel eentje in mijn mond... ja hoor, eentje met americain préparé!!! Totaal niet bij stilgestaan en totaal niet over nagedacht!! Zelfs tijdens het eten merkte ik niets vreemd, tot plots het besef kwam... preparé = verboden!!! Oh nee... Gelukkig was het maar eentje en vermoed ik dat dit niet zo veel kwaad zal doen dus ik probeer te relativeren. Ik zal toch blij zijn als mijn kleine held voelbaar begint te bewegen zodat hij me op tijd en stond laat herinneren aan z'n aanwezigheid. Klinkt nu al enorm slecht van mezelf dat ik 'vergeet' dat ik zwanger ben.. Het is gewoon dat ik niets merk en mijn eigen leven verder leidt waardoor de zwangerschap mezelf soms ontglipt. Ach, liever zo dat dagelijks over de pot of dagelijks pijntjes hier of daar... Nog even geduld en dan zal ik me wel erg bewust zijn van die kleine rakker binnenin!! Op naar week 16!!