Nog nooit zo bang geweest...

Lief klein kientje in mijn buik,

Mama is bang, zo bang! Wat begon als een stomme stomme verkoudheid met hoesten, werd een griep met koorts. 37,4 werd 37,7 tot bijna 38,5! Gelukkig is het niet verder gegaan, maar toch, ik ben er niet gerust in. Heb veel gerust en lauwe badjes genomen! De dokter van wacht kon me wel geruststellen, maar door de koorst en soms steekjes in mijn buik, werd ik wel erg bang.

Voel me al iets beter, maar ik hoest nog hard en ik ben bang dat je teveel schokt hierdoor. Ik hoop dat alles goed gaat en je niet te veel hebt afgezien van het zieke mama-lichaam. Ik kan morgen naar de dokter en ik hoop, ik hoop zo sterk, je hartje te horen. Ik voel je nog niet en ik weet dus niet hoe je het stelt daarbinnen (als ik je al eens voelde stampen wist ik toch iets hè).

Misschien overdrijf ik, misschien ben ik te ongerust, maar het is nu eenmaal een gevoel en daar kan ik niet tegen in. Niemand lijkt deze bange mama te begrijpen en dat vind ik wel erg. We moeten nu met ons tweetjes precies alleen vechten. Ik heb ook geen honger, ben zelfs wat afgevallen, maar ik probeer af en toe iets te eten...omdat het moet.

Lieve lieve schat! Ik ben zo bang dat je hier iets aan overhoudt. Zwanger zijn is niet alleen een roze wolk, het is ook heel wat ongerustheid. Omdat ik zoveel van je hou. Ik wil je vastnemen, knuffelen, zeggen hoeveel ik van je hou, je fluitende vogels laten horen, laten spelen met de katjes, het groene gras laten voelen in de zomer. Ik wil je mama zijn. Nog even volhouden en binnen een klein half jaar kan dat allemaal. Nog even vechten en groeien hè.

Een dikke knuffel van iemand die zielsveel van je houdt!