IVF 2.0: punctie en terugplaatsing
Daar ben ik weer. Even pauze genomen, even alles op een rijtje gezet.
Nadat ik vrede had gekregen met het feit dat ik niet de mazimale hoeveelheid follikels zou bereiken, was ik blij verrast door toch nog eens 8 follikels. Op de laatste fm (fm 3 om precies te zijn, op een zaterdag) bleek zelfs een klein dapper eitje te zien, wat besloten had toch nog met de grote jongens mee te willen doen. Na dit eitje Calimero gedoopt te hebben (dank je, Solange!) gingen wij dan ook vol goede moed naar de punctie op maandag 3 november.
Fijn, fijn, mijn eigen gyn deed de punctie, mijn favoriete verpleegster erbij van de twee en huppekee: gaan met die banaan!!! Zeker toen de gyn nog even aangaf erg vrolijk geworden te zijn van het idee dat ik haar eerste patient zou zijn. Altijd leuk om te horen dat de klik wederzijds is.... De gyn gaf niet aan hoeveel follikels ze uiteindelijk aangeprikt heeft, ze zei dat ze niet telt als ze bezig is en werkt op wat ze via de echo ziet. Dit keer meer follikels, dus twee keer die fantastische Rapifen. Met wel als gevolg dat ik natuurlijk naderhand heerlijk lag te knorren op de verpleegafdeling. En toen was mijn lief alweer terug.
'En? Hoeveel eitjes?' was natuurlijk mijn eerste vraag... 'Twee.' Zijn gezicht sprak boekdelen. Wat zeg je? Twee? Die klap was even teveel en de tranen vloeiden dan ook al snel. Ik heb me herpakt, om vlot naar huis te gaan (slaap had ik niet meer) en we besloten nog even langs de poli te lopen onderweg naar huis. Daar stond de gyn gelukkig toevallig ook net. Je kon zien dat ook zij erg teleurgesteld was, maar ze probeerde ons natuurlijk nog wel moed in te spreken. Thuis hebben we helemaal niets meer gedaan. Ik heb veel gehuild en alle verdriet en frustratie eruit proberen te gooien. De nacht ben ik wel in slaap gevallen, waarschijnlijk ook door de restanten Rapifen, maar mijn lief heeft een onrustige nacht gehad. Ik geloof dat ik dat eigenlijk nog wel het ergste van alles vond. Mijn lief, met zijn 2.01m, mijn rots, de nuchterheid zelve... en dan ook toch zo van slag....
Dinsdag heb ik weinig tot niets gedaan. Ik kon het niet. Ik was leeg. Al die moeite, het hele traject voor een nog mindere score dan eerst. Waar ik vorige keer een score van 100% had (5 eitjes uit 5 follikels) had ik nu maar 25%...
Hoe spannend was woensdag dan ook, het moment dat ik de VU mocht bellen en vragen om de tijd voor de terugplaatsing. Ik heb vanalles in mijn hoofd gehaald. Misschien kregen we wel weer 'zou u morgen terug willen bellen?'. Dan zou ik genoeg weten, want dan was de deling weer niet goed. Of misschien wel nog erger: 'helaas...' Slingerend tussen hoop en zelfbescherming, wat ik vanaf dinsdag al had, heb ik gebeld. Natuurlijk in gesprek, en weer, en weer, en weer. Was ik verdorie ook nog de man van de ketel vergeten. Een schat, maar hij lult 5 kwartier in een uur, dus ik heb maar gewoon gezegd dat ik moest bellen. Weer in gesprek. Dan maar eerst even koffie en een koekje voor de ketelman. En voor ik het wist was het half uur waarin ik kan bellen al bijna voorbij!
Gelukkig, we mochten komen! Dat betekende dat er in ieder geval een betere deling was geweest. Bij in ieder geval één embryo...
Vandaag het moment van de waarheid. Gelukkig is er één embryo helemaal goed gegaan. Een klein wondertje van 8 cellen, zonder enige fragmentatie. De ander was (weer) maar 4-cellig. Eigenlijk net als de beste van vorige keer. En nee, deze mocht niet meegeplaatst worden. Daarvoor hanteren ze de grens van 5 cellen. We zullen dus moeten afwachten of dat een cryo wordt, maar ik heb er een hard hoofd in.
Maar dat geeft niet. Want onze kleine zit in mama's buik. En als het aan mij ligt, blijft het daar de komende 8 maanden in ieder geval veilig zitten om uit te groeien tot ons oh-zo-gewenste kleintje...
PS. Dank aan iedereen die in mijn stilte toch lieve berichtjes heeft gestuurd en me heeft willen steunen.
reacties (0)