Ontploffingsgevaar

Oh ik ben zo boos, ik ben zo gefrustreerd en zo woest. Waarop? Op de hele godganze wereld!!!

Soms ben ik zo boos dat ik alleen maar wil huilen, soms ben ik zo gefrustreerd dat ik alleen maar wil schoppen en soms ben ik zo woest dat ik alles bij elkaar rag!

En waarom? Tja.. als ik dat eens wist!

Het gaat geweldig met mijn beebje laat dat voorop staan en laat dat het belangrijkste zijn.

Maar met mij gaat het ietwat minder.

Deze zwangerschap al drie keer met spoed naar de tandarts geweest, voor wortelkanaalbehandelingen en kies trekken, wat een pijn al doorstaan.

Meer last van vocht dan bij mijn eerste zwangerschap, het voelt alsof ik siroop in mijn aderen heb, ik kom amper vooruit. Mijn enkels zijn enorm , mijn handen kunnen geen vuist meer maken. En die klote warmte maakt het er allemaal niet beter op.

Ik slaap al weken tussen de middag twee uurtjes, maar door die rot hitte slaap ik én 's nachts niet, én overdag niet.

Een paar dagen geleden ben ik gebeten door een paardenvlieg waar ik schijnbaar een allergische reactie op heb. Gelukkig heeft ie op een tóp plek gebeten... mijn vocht enkel.. die zelfde enkel en voet die zelfs schoenen 3 maten te groot al een paar weken niet past, die zelfde voet past nu niet meer in mijn oh zo charmante birckenstock maatje 42! Morgen de huisarts raadplegen hiervoor, onze vakantie is net begonnen en ik zit chagrijnig in huis met mijn voet afwisselend in een koud badje en dan weer hoog op een kussen op de tafel. (had ik al gezegd dat ik zo boos ben steeds?!)

Mijn kleine lieve boutje heeft ook last van de warmte, hij is dwars, hij is boos en hij is gefrustreerd. En mama is al die dingen ook..

Mama loopt de hele dag semi vrolijk achter boutje aan , 'zullen we even een boekje lezen liefje' 'Kom schat dan nemen we samen een ijsje' 'Wil je even met mama in het badje' Maar boutje heeft gewoon af en toe een schijt hekel aan zijn nep blije mama  en gooit het boekje over de heg, het ijsje in het zwembad en geeft mama een schop wanneer ze hem verschoond.

En dan staat mama met tranen in d'r ogen 'Ik dóe toch m'n best liefje....'

En dan komen er nog meer tranen.. 'Als ik het nú al niet aankan! Hoe moet het dan als de baby er daarwerkelijk is?!,'

Dan komt de frustratie, de boosheid naar de hele wereld er uit, en dat eindigd weer in een enorme twijfel aan mezelf..

Kan ik dit wel?

Waar is die mama gebleven, die éindeloos met boekjes achter haar kleine schat aan kon ,, 'Kijk, mama heeft een hondje gevonden in het boekje, wat doet een hondje ook alweer, jaaa, wat goed van jou, wafwafwaf' , Éindeloos, met alle geduld, ookal wordt dat boekje honderduizend keer aan de kant gesmeten .. geduldig en lief wist ik hem te bespelen tot hij toch rustig ging zitten en alle plaatjes aanwees.. Wáár is die mama? Die mama die ik zo graag ben!! Die mama die ik wil zijn..

Ik ben de mama geworden die ik zo haatte! De ondankbare bitch die alles voor 'gewoon' neemt!

'ach joh ik heb een gezond kindje, en ik ben gezond zwanger, maar dankbaar? Hoezo ?! Dit is toch heel normaal?!, Ik heb hier last van en ik heb daar last van, goh ik voel me zo naar!'

Díe vrouw ben ik geworden! Bleeeeegh!!

Ik wil mezelf terug!

En ik weet zeker dat mijn lieve boutje dat ook wil...

Ik wil genieten van deze zwangerschap, het is waarschijnlijk mijn laatste.. ik wil dagen zoals afgelopen weekend.. het badje achter in de tuin, thee drinkend en zonnebrand smerend met mijn lief zoete kindje en mijn dikke buik. Ik wil dankbaar zijn voor alles wat me gegeven is..

Maar meestal wil ik gewoon dat het vlug september is..