9 maanden

Het lijkt voor mij al 100 jaar geleden dat ik op babybytes was maar ik heb er simpelweg geen tijd meer voor. Ik ben al maanden een poging aan het doen een website te maken voor Wesley en Quinty, en ik ben nu eindelijk aardig op weg. We hebben ook wel een tijd achter de rug zeg....

Quinty huilde eigenlijk al vanaf het moment dat ze thuis was, we dachten krampjes, andere voeding geprobeerd, bij osteopaat geweest, medicijnen gehad. Op een gegeven moment kreeg ze geen spontane ontlasting meer en moesten we haar dagelijks "helpen" met een thermometer. En ze bleef maar huilen. Heel veel en heel hard, wat heeft die meid een decibellen! Uiteindelijk is ze opgenomen (half januari) en zijn ze tot de conclusie gekomen dat ze reflux had (wat ik al steeds aangaf, maar waarbij de dokter zei dat het toch meer op krampjes leek en daar moest ze overheen groeien). Ze heeft een tijdje medicijnen gebruikt en andere voeding, nu gaat het gelukkig beter. Inmiddels is ze aardig aan het brabbelen: mamamamama, dit en dat, whawhawha enzovoort. Heel schattig. Ze draait en schuift in zijn achteruit de kamer door. Verder zit ze heel erg goed en staat aan de tafel waarbij ze voorzichtig een poging doet een paar stapjes te zetten. Als je haar aan de hand neemt rent ze de hele kamer door en kraait het uit van plezier. Sinds een paar dagen doet ze verwoede pogingen om te kruipen, ze staat op handen en voeten en heeft nog niet helemaal in de gaten wat nou precies de bedoeling is. Tandjes zijn er nog niet, wel in aantocht denk ik want er wordt volop gekwijld.

Wesley gaat ook goed, maar op zijn eigen tempo. Het is een lekker ventje die je helemaal inpakt met zijn lach. Het is alleen jammer dat hij zichzelf geen 5 minuten kan vermaken. Hij wil alleen maar bij je zijn, en dat gaat gewoon niet. Zodra hij in zijn stoeltje zit of op het speelkleed ligt en ik loop weg zet hij het op een schreeuwen. Helemaal hysterisch wordt hij, totdat je hem weer oppakt, dan begint hij weer te lachen, de boef. We lopen inmiddels al een paar maanden bij de fysio omdat zijn rechterhand/arm toch wel achterblijft als gevolg van zijn herseninfarct. We zijn nu dagelijks oefeningen aan het doen en daarmee boeken we wel vooruitgang. Maar goed is het nog niet. Ook Wesley draait van rug naar buik en zit zelfstandig.

Eten gaat ook goed, 's ochtends pap (uit de fles), dan fruithap, tussen de middag een boterham en begin van de avond potje groente en een yoghurtje. Daarna samen in het grote bad, nog een fles en dan slapen. Beide komen 's nachts voor een voeding, en dan 's ochtends vroeg weer. Sinds vorige week gaan ze naar het kinderdagverblijf. Ze moeten nog erg wennen, maar het gaat vast goed komen. Ik hoop dat het ons wat rust geeft. Want hoe geweldig ik ze ook vind, ik vind het ook heel erg zwaar. Een paar weken terug ben ik helemaal ingestort en heb ik van de huisarts anti-depressiva gehad. Dat helpt me wel een beetje, maar ik ben er nog niet. De afgelopen maanden beginnen zijn tol te eisen. Ach, ik ga ervan uit dat dat uiteindelijk ook wel goed komt.

Liefs,

Sandra