Quinty en Wesley

Maandag 6 september; ik krijg een groei-echo en controle bij de gyneacoloog. Helaas is kindje A, oftwel Wesley wederom niet te meten. Kindje B, Quinty groeit volgens haar eigen lijntje. Bij de controle is mijn bloeddruk veel te hoog, 160/100. Ik heb enorme enkels van het vocht en ik heb al een week een doof gevoel in mijn vingers van mijn rechterhand. Ik krijg extra controles om zwangerschapsvergiftiging uit te sluiten, deze zijn gelukkig allemaal goed. Maar ik wordt toch opgenomen vanwege mijn bloeddruk en krijg hiervoor medicijnen. De medicijnen slaan na 2 dagen aan, mijn bloeddruk zakt. Dagelijks krijg ik een ctg om de kleintjes in de gaten te houden en ook weer een groei-echo. Wesley blijft zich verstoppen. De artsen besluiten alvast longrijpers te geven. Verder willen ze een echo in het VU te laten maken, in de hoop dat ze daar wel iets kunnen zien, ik kan daar dinsdag pas terecht. Maar zover komt het niet... Vrijdagochtend 10 september: ik lig aan het ctg en de hartslag van Wesley ligt hoog, met zo nu en dan een dip. Een teken dat hij het niet naar zijn zin heeft binnen. Ik mag gelijk naar beneden voor een echo om de bloeddruk in zijn navelstreng te meten (PI-meting). En zowaar laat meneer zich nu ook beter bekijken. Uit de meting blijkt dat hij al 4-5 weken niet is gegroeid. Bovendien is de PI te hoog, het gaat niet goed met Wesley. Onderweg naar de afdeling kom ik mijn gyneacoloog tegen die ik gelijk zeg dat het niet goed is en dat ik graag een gesprek met haar wil. Een uur later is Joshua bij me, nog een half uur later de gyneacoloog: ze gaan NU de kindjes halen. Mijn kamer staat binnen een poep en een scheet vol met mensen die me klaar maken voor de keizersnede. Snel nog even regelen dat Naomi van school wordt gehaald en dan wordt ik weggereden naar de OK. Infuus wordt gezet, mooie jurk aan, muts op, Joshua krijgt ook een make-over. Ik krijg een ruggenprik, die gelukkig goed gaat deze keer. Om 16.04u wordt Quinty Valerie Lisa geboren, ze laten haar snel even zien. Om 16.07u wordt Wesley Thomas Alexander geboren, ook hem mag ik snel een kus geven. De operatie wordt afgemaakt en ik mag naar de verkoever kamer. Daar bel ik Naomi die nog geen idee heeft. Als ik haar vertel dat ze grote zus is geworden begint ze te schreeuwen en te gillen: zijn de baby's uit je buik? JOEPIE JOEPIE. Samen met oma komt ze naar ons toe.
Inmiddels zijn Quinty en Wesley door een kinderarts onderzocht, beide goede apgar score en ze ademen zelfstandig. Quinty weeg 1980 gram, Wesley 985 gram. Er wordt daarom besloten dat hij naar NICU wordt gebracht, en gelukkkig is er nog 1 plek in het VU-Amsterdam. Ik mag Quinty even vast houden, wat is ze klein. En later mag ook Wesley 5 minuutjes bij me liggen, hij is nog kleiner. Je kan het je niet voorstellen, zo klein maar zo perfect. Alles zit erop en eraan. Zijn handje is zo groot als de nagel van mijn duim (en ik heb kleine handen/nagels), zijn bovenbeen zo lang en mager als mijn middelvinger. Maar hij straalt zoveel kracht uit, dit ventje komt er wel! Dan is de ambulance er en wordt hij meegenomen. Quinty mag hier blijven, maar moet wel in de couveuse. Ik wordt naar de afdeling gebracht.
De volgende dag gaat het goed met mij, infuus mag eruit en ik ga lekker naar Quinty toe. Daar ligt ze dan, mijn mooie meisje vol met slangetjes, plakkertjes en aan de instant-flow (zuurstof met druk). Ik mag lekker met haar buidelen, ze is heel tevreden en ontspannen als ze bij me ligt. Joshua gaat zaterdag ook naar Wesley toe, ook hij ligt met toeters en bellen in de couveuse, maar heeft geen extra zuurstof nodig. Voeding is voor beide wel een probleem, maag en darmstelsel zijn nog niet voldoende gerijpt. Dat is dan ook de voornaamste reden, met daarbij voor Wesely zijn gewicht, dat ze in de couveuse liggen.
Morgen zijn ze een week oud, inmiddels hebben beide geen extra zuurstof meer nodig, hebben ze wel een sonde voor de voeding en een infuus voor extra puppy-power-eten en vocht. Zodra Wesley groot, sterk en stabiel genoeg is wordt hij overgebracht naar het Spaarne Ziekenhuis waar hij samen met zijn zus aan moet sterken om naar huis te mogen. We verwachten dat het allemaal nog wel even gaat duren en zullen tot die tijd elke dag naar beide kanjers pendelen.