De eerste keer naar school

Nou het zit erop, Jonah zijn eerste dag naar de grote school! Wat had ik dat onderschat zeg! Ik ben zelf dagen huilerig geweest, en heb regelmatig even een traantje moeten wegpinken. En uiteraard maakte Jonah er ook een groot brullend spektakel van toen we eenmaal op school waren.

De eerste dag mochten de moeders van de nieuwe kindjes nog even mee de klas in en dus stond ik braaf met Jonah te wachten tot we de klas in konden gaan. Ik was al blij dat ik op tijd was, want Jonah heeft 's ochtends nogal wat aansporing nodig om op gang te komen, en te eten en zich aan te kleden. Maar ik had er een goed ontbijt in gekregen en hij had nette kleertjes aan, gel in zijn haartjes, dus klaar om te gaan! Sta ik daar te wachten wordt het ene na het andere huilende kindje afgezet door zijn vader of moeder. Na een paar kindjes begon Jonah al wat wantrouwend te kijken, je zag hem bijna denken: Die huilen vast niet voor niks. Maar op dat moment was het nog okay, ik was er nog, hij kon Omar en Aaron nog zien, dus nog genoeg bekends om op terug te vallen.

Toen de bel ging en we de klasjes binnen mochten was het al een beetje anders. Ik moest hem dragen en hij klampte zich al een beetje aan me vast. In het klasje wilde hij zijn jas en tas niet uitdoen, dus even getouwtrek om het uit te krijgen. Daarna kroop hij gelijk weer bijna in me, omdat hij wel aanvoelde dat ik weg zou gaan. Toen de juf zei dat het tijd was om te gaan had Jonah als enige nog geen plaatsje of speeltje uitgezocht en moest de juf hem dus komen halen. Ze heeft hem van me los moeten trekken, en Jonah ging tekeer als een wilde! De juf probeerde mij gerust te stellen door te zeggen dat het vaak zo ging de eerste keer maar dat hij straks wel los zou komen. Ik heb me omgedraaid en ben zonder nog om te kijken weggelopen. Als ik had omgekeken had ik ongetwijfeld gehuild, en dat vond ik toch een beetje beschamend op zo'n schoolplein.

Wat was het stil toen ik thuis kwam en alleen Sam bij mij was. Sam gilde voor 3 maar ik mistte toch die lekkere kwebbel van Jonah erbij. Ik ben voor de troost maar een bakkie koffie bij Anne gaan drinken, dan had ik ook gelijk wat afleiding. Ondertussen vraag je je toch een aantal keren af hoe hij het zou hebben. En toen was het eindelijk weer 12 uur.

Ik kwam het schoolplein oplopen en zag hem al zitten op de bankjes, het ongeluk straalde er van af. Mijn hart zonk al toen ik hem zo zag. Ik ken hem lang genoeg om te weten dat hij zich daar heel ongemakkelijk voelde. Toen ik hem riep en hij mij zag rende hij op me af, sprong in mijn armen en begon een beetje te huilen. 'Ik wil bij jou blijven mama' Toen voelde ik me eigenlijk pas echt klote, ik had namelijk tot op dat punt wel gedacht/gehoopt dat hij het wel leuk zou hebben als ik eenmaal weg was. De juf zei dat hij ook nog niet had gespeeld, alleen maar rondgelopen en gekeken. Gelukkig hoeven ze in Belgie geen hele dagen dus kon hij 's middags lekker thuisblijven. Hij wilde geen woord meer zeggen over school, hij heeft alleen gezegd dat ze een liedje hebben gezongen over de zon. In principe is dat al niks voor Jonah, die normaal graag genoeg verteld over wat dan ook.

Vanmorgen moest ie weer en hij gaf al van zodra hij uit bed was aan dat hij niet wou. Niet teveel stampei over gemaakt, eten naar binnen gewerkt en aangekleedt en naar school gelopen. Daar was het weer drama, weer krijsen en dit keer liep ik wel met de tranen over mijn wangen over het schoolplein naar huis. Ik baalde als een stekker, als dit het is dan snap ik niet waarom andere moeders hun kinderen zo graag naar school doen! Maar gelukkig trof ik bij het ophalen alweer een heel ander jongetje. Eentje die ik wel ken en gelijk begint te tetteren over wat hij had gedaan, en de sticker op zijn hand liet zien. Hij zei nu nog wel dat hij niet terug wou, maar ik zag wel dat hij zich al duidelijk beter op zijn gemak voelde. De juf vertelde ook dat hij al streken kreeg en al een paar keer uit de klas had willen weglopen om met Omar te spelen (zit in een ander klasje) , dat hij heel hard gegymd had en als enthousiasteling bijna niet meer in de gewone klas terug was te krijgen, zo leuk vond hij het springen op de mat. Hij had goed gegeten, en goed gedronken, had zelf nog een keer om water gevraagd toen hij nog meer dorst had. Het was echt een opluchting, nu zie ik dat hij ondanks dat het in het begin wel even moeilijk zal zijn, hij het toch wel leuk gaat hebben op school!